ممکن است یک ویروس باستانی مسئول آگاهی بشر باشد

 زینب شاه مرادی - مرکز یادگیری تبیان
به گزارش بیگ بنگ، محققان معتقدند، این بسته‌ های کوچکِ اطلاعات، عناصری حیاتی برای چگونگیِ برقراری ارتباط اعصاب و سازماندهیِ مجددِ آن ها در طول زمان، هستند- وظایفی که برای تفکر در سطح برتر، ضروری است. گرچه شگفت‌ آور به نظر می‌ رسد که منشأ بیت‌ های کد ژنتیکی انسان، ویروس‌ ها باشند، اما این در واقع معمول‌ تر از چیزی است که تصور می‌ کنید: تحقیقی که در سال ۲۰۱۶ در مجله Cell منتشر شد دریافت که بین ۴۰ تا ۸۰ درصد از ژنوم انسان، از نوعی تهاجمِ ویروسیِ قدیمی حاصل شده است.
به همین دلیل است که ویروس‌ ها فقط چیزهایی نیستند که سعی داشته باشند در بدن ساکن شوند، یعنی کاری که باکتری‌ ها می‌کنند. بلکه، ویروس یک انگل ژنتیکی است. ویروس کد ژنتیکی خود را وارد سلول‌ های میزبان می‌کند و آن ها را گول می‌ زند و به سمت اهداف خود می‌برد-  معمولاً به معنی مکان‌ هایی برای ساختنِ ویروس‌ های بیشتر است. این فرآیند، برای میزبان معمولاً یا بی‌فایده است یا مضر، اما هر از گاهی ژن‌ های ویروسیِ واردشده، بی‌آزار یا حتی مفید هستند. بررسی سال ۲۰۱۶ نشان داد که به نظر می‌رسد ژن‌های ویروسی نقش مهمی در سیستم ایمنی و هم چنین در روزهای اولیۀ رشد جنین دارند.
اما مقالات جدید یک قدم به جلوتر می‌روند. محققان می‌گویند نه تنها یک ویروس باستانی هنوز در سلول‌های مغز انسان‌ ها و حیوان‌ها بسیار زنده است، بلکه به نظر می‌رسد برای اینکه آن ها فرآیندهای تفکر را چگونه به نحو احسن انجام می‌ دهند، بسیار مهم هستند؛ زیرا می‌ دانیم بدون این ویروس احتمالاً فرآیندهای تفکر هرگز وجود نخواهد داشت.

ژن Arc
محققان دریافتند که مدت کوتاهی پس از انگیخته شدن‌ های سیناپس، ژن ویروسی به نام Arc دارای حیات شد، دستورالعمل‌ های خود را به صورت بیت‌ هایی از کد ژنتیکی محرک که RNA نام دارد، نوشت. (سیناپس، اتصال بین دو نورون است.) RNA، پیام‌رسانِ DNA و عاملی در جهان خارج از هسته‌ های سلول است. رونوشت تک‌ رشته‌ ای از کد مارپیچِ دوتاییِ DNA، دستورالعمل‌ های ژنتیکی را به محل‌ هایی که می‌ تواند مفید باشد، انتقال می‌ دهد. (و جالب است که ویروس‌ ها تمایل دارند کد ژنتیکی آن ها را در RNA ذخیره کنند نه در DNA.)
سلول عصبی بعد از، دستورالعمل‌های Arc RNA، «کپسیدهایی» – پوشش‌ های ویروس‌ مانند- را در اطراف آن می‌سازد. با توجه به مطالعاتِ انجام‌شده، آن پوشش‌ها اجازۀ عبورِ ایمنِ آن بین سلول‌ ها را می‌دهند و آن هم فقط عبور می کند، وارد نورون‌ های مجاور می‌شود و بسته حاوی اطلاعات ژنتیکی خود را به آن ها می‌دهد. هنوز مشخص نیست که آن اطلاعات وقتی به سلولی جدید می‌رسند، چه می‌کنند؛ اما محققان دریافتند که اگر این فرآیند به درستی انجام نشود، سیناپس‌ ها از بین می‌روند. محققان گفتند مشکلاتِ ژن Arc بیشتر در افراد مبتلا به اوتیسم و دیگر بیماری‌ های عصبیِ غیر طبیعی دیده می‌ شود.
در یک مقالۀ همراه، دو متخصص که در این مقالاتِ سال ۲۰۱۸ دخیل نبودند (در حقیقت همان دو متخصص بررسی سال ۲۰۱۶)، نوشتند که این فرآیند، بهترین توضیح ممکن را برای اینکه سلول‌ های عصبی چگونه اطلاعات لازم برای سازماندهیِ خود در مغز در طول زمان را تبادل می‌کنند، ارائه می‌دهد. آنها نوشتند: «این فرآیندها شالوده و پایه عملکردهای مغزی است از گستره شرطی‌ شدنِ کنشگرِ کلاسیک تا شناخت انسان و مفهومِ “خود” را شامل می‌شوند.» (شرطی‌ سازی کلاسیک و کنشگر، شکل‌های ساده‌ای از یادگیری پاداش و مجازات در حیوانات و انسان‌ها هستند.)
عجیب است که به نظر می‌رسد که Arc جهش از ویروس به حیوان را بیش از یک بار انجام داده است. محققان پی بردند که ژن‌های Arc در انسان‌ها و سایر موجوداتِ چهارپا ارتباط نزدیکی به یکدیگر دارند. با این وجود به نظر می‌ رسد که ژن‌ های Arc در کرم‌ها و مگس‌های میوه، به طور جداگانه حاصل شده‌اند. متخصصان بیرونی در مقاله همراه نوشتند که گام بعدی برای این تحقیق این است که متخصصان علوم اعصاب و ویروس‌ های باستانی با یکدیگر همکاری کنند تا به مکانیزم‌ های چگونگی وارد شدنِ Arc در ژنوم، و اینکه امروزه دقیقاً چه اطلاعاتی در حال رد و بدل شدن بین سلول‌ های ما است، پی ببرند.


منبع: https://bigbangpage.com