شرح اصطلاحات اصول فقه؛
آشنایی با اصطلاح اصولی حصرموصوف برصفت؛
حصر موصوف بر صفت به اختصاص موصوف به صفت معیّن و سلب سایر صفات از آن اطلاق می‌شود. حصر موصوف بر صفت، مقابل حصر صفت بر موصوف بوده و به این معنا است که موصوف از این صفت تجاوز نمی‌کند؛
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : سه شنبه 1396/12/08 ساعت 12:55
حصر موصوف بر صفت به اختصاص موصوف به صفت معیّن و سلب سایر صفات از آن اطلاق می‌شود.
تعریف
حصر موصوف بر صفت، مقابل حصر صفت بر موصوف بوده و به این معنا است که موصوف از این صفت تجاوز نمی‌کند؛ یعنی موصوفِ این صفت است و موصوفِ برای صفت دیگری نیست، هر چند ممکن است این صفت برای موصوف دیگر هم ثابت باشد؛ مانند: «و ما محمد الاّ رسول» و «انّما انت منذر». [۱]
گاهی حصر موصوف بر صفت، به صورت مجاز و مبالغه است، مانند: «انما زید عالم او مصلح» که به رغم وجود صفات دیگری برای زید، متکلم مبالغه نموده و ادعا می‌کند که او هیچ صفتی غیر از «عالم و مصلح بودن» ندارد. [۲] [۳]
پانویس
۱. ↑ خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۵، ص۱۴۱.
۲. ↑ محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص۲۷۲.
۳. ↑ فیض، علیرضا، مبادی فقه و اصول، ص۲۴۷.
منبع: پایگاه اینترنتی ویکی فقه
