استعداد منحصر به فرد
نقش اصلی والدین ایجاد بستر مناسب برای آزاد شدن انرژی رشد و بروز استعداد های کودک است.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1396/12/20 ساعت 14:19
مثلا: ممکن است باغبان علاقه داشته باشد که گیاهش توت فرنگی بدهد، ولی استعداد گیاه، گوجه فرنگی باشد. در این شرایط باغبان نمی تواند با داد و بی داد کردن از بوته بخواهد که به جای گوجه فرنگی، توت فرنگی بدهد!
باغبان با عصبانیت برای گیاه خاطرات دوران رشد را مرور نمی کند که من فلان کارها را کرده ام که تو بالغ شوی و به میوه دادن برسی! حالا من توت فرنگی می خواهم! نه گوجه فرنگی.
لذت حقیقی باغبان این است که توانسته با مهیا کردن شرایط و حذف موانع رشد، باعث آزاد شدن انرژی رشد و بروز و ظهور استعداد گیاه بشود! باغبان بی منت و بی چشم داشت به گیاه خدمت می کند.
نقش اصلی والدین ایجاد بستر مناسب برای آزاد شدن انرژی رشد و بروز استعداد های کودک است. تربیت کودک یک معامله ی دو طرفه نیست که والدین به دلیل زحماتی که در فرایند تربیت کودک متحمل می شوند، انتظارات خود را دنبال کنند.
والدین انرژی رشد را هدایت کرده و بستر مناسب بروز استعداد های کودک را فراهم می کنند. در این میان، انتظارات خود و ناکامی های کودکی خود را نباید از کودک مطالبه کنند. هر کودک یک استعداد منحصر به فرد است. ممکن است استعداد کودک، مورد علاقه یا انتظار والدین نباشد. اهمیتی ندارد!
وظیفه ی والدین فراهم کردن شرایط بروز استعداد بوده است نه تدوین استعداد.
انصاف نیست که والدین زحمات خود را در فرایند تربیت، برای کودک مرور کنند تا کودک از استعداد خود دست کشیده و مطابق میل و نظر والدین، رفتار کند.
ممکن است کودک بر اثر فشار والدین، وارد مسیری شود که مورد علاقه و اساسا استعداد خودش نیست، در این صورت استعداد اصلی کودک، سرکوب شده و انرژی رشد به هدر رفته است.
باغبانی یک فرایند امیدوارانه است. باغبان همواره به آینده امید دارد. از وقتی اولین اقدامات را برای ایجاد بستر مناسب برای رشد و جوانه زدن دانه انجام می دهد، عشق و امید، در نگاه و رفتار باغبان مشهود است.
تلاش و کوشش باغبان، همراه با روحیه ی امیدواری است. اگر هر گیاهی آفت خودش را دارد، آفت بزرگ باغبان، ناامیدی است.
حتی در بحران هایی که برای گیاه پیش می آید و شاید برای باغبان سخت و ناراحت کننده باشد، آن چیزی که روحیه ی باغبان را بالا نگه می دارد، امید است.
امیدواری با توهم متفاوت است. توهم، نگاه غیر واقعی است در حالی که امید، نگاه خوش بینانه و واقع بینانه به آینده است که منجر به تلاش و کوشش خالصانه ی باغبان می شود.
والدین باید همواره نسبت به کودک امیدوار باشند. فرایند تربیت و آزاد شدن انرژی رشد را امیدوارانه طی کنند. ناامیدی و یاس بزرگ ترین آفت والدین است که آسیب های جبران ناپذیری به کودک وارد می کند.
در هر حالتی، بهتر است والدین امیدوارانه مسئولیت های فرایند رشد کودک را انجام دهند، آزاد شدن انرژی در کودک و بروز استعداد های منحصر به فرد او همواره امید را در دل والدین زنده نگه می دارد.
حتی والدینی که با اختلال های غیر قابل کنترل و جدی در بروز استعداد های کودک خود مواجه شوند، باز هم از تلاش های امیدوارانه برای رفع نواقص دست نمی کشند.
این نگاه امیدوارانه در طولانی مدت، اعجاز می کند و اثر خود را می گذارد. فرایند تربیت کودک، نیازمند نگاه امیدوارانه است.
koodak@tebyan.com
کانال کودک و نوجوان تبیان
نویسنده: محمد سجاد نوروزیان ( گل پروری)
http://www.golparvari.com/
