دربارۀ ستاره مغناطیسی چه می دانید؟
در واقع ستاره مغناطیسی (مغنااختر) نوعی ستاره نوترونی است که میدان مغناطیسی بسیار نیرومندی دارد. در حالی که زندگی شما بر روی زمین حدود ۸۰ سال طول می کشد، مکان های دیگری نیز در جهان وجود دارد که زندگی شما طور دیگری پایان می پذیرد. مکان هایی که در کسری از ثانیه شما را می کشد. و هیچ چیز مرگ آورتر از یک ابرنواختر و بقایای آن یعنی ستاره نوترونی نیست!
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : دوشنبه 1396/11/30 ساعت 12:05
زینب شاه مرادی - مرکز یادگیری تبیان
تصویری هنری از یک ستاره نوترونی
به گزارش بیگ بنگ، همان طور که می دانید، ستاره های نوترونی از ستارگانی بسیار بزرگتر از خورشید ما در اثر انفجار ابرنواختری تشکیل می شوند. وقتی این ستارگان می میرند، دیگر قدرت انتشار نور به خارج را ندارند تا نیروی عظیم گرانشی درونی را خنثی کنند. این نیروی درونی عظیم بسیار قوی است که بر نیروی دافعه که اتم ها را از برخورد با یکدیگر نگاه می دارد، غلبه می کند. در اثر این نیرو، پروتون ها و الکترون ها به هم فشرده شده و تبدیل به نوترون ها می شوند. در واقع خود آنها نیز از نوترون تشکیل شده اند. آیا ستارگان در ابتدا حاوی هیدروژن، هلیم، کربن و آهن بودند؟ خب این خیلی بد شد، چون الان همه آن ها تبدیل به نوترون شده اند.
به ستاره های نوترونی تازه شکل گرفته، تب اختر می گویند. وقتی بقایای ستاره قبلی بسیار کوچک و فشرده می شود، حرکت زاویه ای آن باعث چرخش ستاره با سرعت فوق العاده ای می شود که بعضی اوقات به صدها بار در ثانیه نیز می رسد. اما وقتی ستاره نوترونی تشکیل می شود، برای ده درصد آن ها اتفاق عجیبی رخ می دهد و تبدیل به یکی از مرموزترین و وحشتناک ترین اجرام کیهانی می شوند یعنی یک ستاره مغناطیسی. شما باید احتمالا اسمشان را شنیده باشید اما درباره ی آن ها چیزی می دانید؟
ستاره های مغناطیسی نوعی از ستاره ی نوترونی است که از انفجار ابرنواختری به وجود آمده است ولی در هنگام تشکیل شان اتفاق عجیبی افتاده است، میدان مغناطیسی آنها بسیار شدید چرخیده است. در واقع اخترشناسان دقیقا نمی دانند چه چیزی آنها را این گونه قوی کرده است. یک نظر این است که اگر شما اسپین، دما و میدان مغناطیسی یک ستاره نوترونی را در یک مکان مناسب بدست بیاورید، این مجموعه مانند یک مکانیسم دینامو عمل می کند که میدان مغناطیسی را هزاران برابر تقویت می کند.
تصویری هنری از یک ستاره مغناطیسی
کشف اخیر سرنخ مطلوبی برای نحوی تشکیل آن ها به ما داد. محققان ستاره های مغناطیسی بزرگی در مسیری خارج از کهکشان راه شیری یافتند. ما ستارگانی این گونه را قبلا مشاهده کرده ایم و آنها در اثر انفجار ابرنواختری سیستم های دوتایی به خارج پرت می شوند، به عبارت دیگر، این ستارگان یکی از جفت های ستارگان دوتایی بوده اند. زمانی که در کنار هم هستند، در فاصله ای نزدیک تر از مدار خورشید و زمین به دور یک دیگر می گردند. که در این فاصله نزدیک می توانند تبادل ماده داشته باشند. ستاره بزرگتر زودتر می میرد و مواد خود را به ستاره کوچک تر منتقل می کند تا جایی که ستاره کوچک تر بسیار بزرگ می شود و مواد را دوباره به ستاره اولیه باز می گرداند.
در ابتدا ستاره کوچک تر فوران ابرنواختری می کند و ستاره دیگر را به خارج پرت می کند و سپس ستاره دوم می میرد، ولی به جای آنکه یک ستاره نوترونی معمولی را تشکیل شود تبدیل به ستاره مغناطیسی (مغنااختر) می شوند. شاید این گونه این معما حل شود. قدرت میدان مغناطیسی در اطراف این نوع ستاره ها خارج از تصور است. میدان مغناطیسی زمین تقربیا بیست و پنج گوس است و ما در روی زمین کمتر از یک گوس را تجربه می کنیم. میدان مغناطیسی یک میله ی معمولی تقریبا صد گوس است و برای یک ستاره نوترونی معمولی یک تریلیون و برای یک ستاره مغناطیسی ۱۰۰۰ برابر این یا یک کوادریلیون است.
تصویری هنری از ترک خوردگی سطح یک ستاره ی نورتونی
اگر شما به یک ستاره مغناطیسی نزدیک شوید چه اتفاقی می افتد؟ حتی در فاصله ی هزار کیلومتر از آن، میدان بسیار قوی وجود دارد و با الکترون های موجود در بدن شما واکنش می دهد و شما از هم می پاشید و تبدیل به اتم هایی می شوید که خود آن ها به شکل میله ای در می آیند که دیگر حالت قبلی خود را ندارند. ولی شما متوجه نخواهید شد زیرا در اثر تابش شدید ستاره مغناطیسی و تمام ذرات مرگباری که در حال گردش به دور ستاره به دام آن افتاده اند، خواهید مرد. یکی از حالت های جالب این نوع ستارگان، ستاره لزره است، مانند زمین لرزه. وقتی ستاره های نوترونی تشکیل می شوند، پوسته خارجی آن ها و مواد داخل آن مرده اند، این پوسته می تواند مانند صفحات زمین ترک بردارد، و در اثر این اتفاق ستاره مغناطیسی تابش شدیدی از خود ساتع می کند که در راه شیری قابل مشاهده است.
در واقع بزرگترین ستاره لرزه ثبت شده برای این نوع ستارگان به نام SGR 1806-20 است که ۵۰،۰۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارد. در یک دهم ثانیه، یکی از این ستاره لرزه ها انرژی بیش از انرژی که خورشید در ۱۰۰،۰۰۰ سال تولید می کند، از خود ساتع می کند. و این هنوز یک ابرنواختر نیست، فقط یک شکاف بر سطح ستاره مغناطیسی است. ستارگان مغناطیسی بسیار وحشتناک هستند، و دقیقا مخالف با تصور ما از جهانی امن برای زندگی هستند. خوشبختانه آن ها بسیار دور هستند و لازم نیست هیچ وقت نگران نزدیک شدن یکی از آن ها باشید.
منبع: http://bigbangpage.com
تصویری هنری از یک ستاره نوترونی
به گزارش بیگ بنگ، همان طور که می دانید، ستاره های نوترونی از ستارگانی بسیار بزرگتر از خورشید ما در اثر انفجار ابرنواختری تشکیل می شوند. وقتی این ستارگان می میرند، دیگر قدرت انتشار نور به خارج را ندارند تا نیروی عظیم گرانشی درونی را خنثی کنند. این نیروی درونی عظیم بسیار قوی است که بر نیروی دافعه که اتم ها را از برخورد با یکدیگر نگاه می دارد، غلبه می کند. در اثر این نیرو، پروتون ها و الکترون ها به هم فشرده شده و تبدیل به نوترون ها می شوند. در واقع خود آنها نیز از نوترون تشکیل شده اند. آیا ستارگان در ابتدا حاوی هیدروژن، هلیم، کربن و آهن بودند؟ خب این خیلی بد شد، چون الان همه آن ها تبدیل به نوترون شده اند.
به ستاره های نوترونی تازه شکل گرفته، تب اختر می گویند. وقتی بقایای ستاره قبلی بسیار کوچک و فشرده می شود، حرکت زاویه ای آن باعث چرخش ستاره با سرعت فوق العاده ای می شود که بعضی اوقات به صدها بار در ثانیه نیز می رسد. اما وقتی ستاره نوترونی تشکیل می شود، برای ده درصد آن ها اتفاق عجیبی رخ می دهد و تبدیل به یکی از مرموزترین و وحشتناک ترین اجرام کیهانی می شوند یعنی یک ستاره مغناطیسی. شما باید احتمالا اسمشان را شنیده باشید اما درباره ی آن ها چیزی می دانید؟
ستاره های مغناطیسی نوعی از ستاره ی نوترونی است که از انفجار ابرنواختری به وجود آمده است ولی در هنگام تشکیل شان اتفاق عجیبی افتاده است، میدان مغناطیسی آنها بسیار شدید چرخیده است. در واقع اخترشناسان دقیقا نمی دانند چه چیزی آنها را این گونه قوی کرده است. یک نظر این است که اگر شما اسپین، دما و میدان مغناطیسی یک ستاره نوترونی را در یک مکان مناسب بدست بیاورید، این مجموعه مانند یک مکانیسم دینامو عمل می کند که میدان مغناطیسی را هزاران برابر تقویت می کند.
تصویری هنری از یک ستاره مغناطیسی
کشف اخیر سرنخ مطلوبی برای نحوی تشکیل آن ها به ما داد. محققان ستاره های مغناطیسی بزرگی در مسیری خارج از کهکشان راه شیری یافتند. ما ستارگانی این گونه را قبلا مشاهده کرده ایم و آنها در اثر انفجار ابرنواختری سیستم های دوتایی به خارج پرت می شوند، به عبارت دیگر، این ستارگان یکی از جفت های ستارگان دوتایی بوده اند. زمانی که در کنار هم هستند، در فاصله ای نزدیک تر از مدار خورشید و زمین به دور یک دیگر می گردند. که در این فاصله نزدیک می توانند تبادل ماده داشته باشند. ستاره بزرگتر زودتر می میرد و مواد خود را به ستاره کوچک تر منتقل می کند تا جایی که ستاره کوچک تر بسیار بزرگ می شود و مواد را دوباره به ستاره اولیه باز می گرداند.
در ابتدا ستاره کوچک تر فوران ابرنواختری می کند و ستاره دیگر را به خارج پرت می کند و سپس ستاره دوم می میرد، ولی به جای آنکه یک ستاره نوترونی معمولی را تشکیل شود تبدیل به ستاره مغناطیسی (مغنااختر) می شوند. شاید این گونه این معما حل شود. قدرت میدان مغناطیسی در اطراف این نوع ستاره ها خارج از تصور است. میدان مغناطیسی زمین تقربیا بیست و پنج گوس است و ما در روی زمین کمتر از یک گوس را تجربه می کنیم. میدان مغناطیسی یک میله ی معمولی تقریبا صد گوس است و برای یک ستاره نوترونی معمولی یک تریلیون و برای یک ستاره مغناطیسی ۱۰۰۰ برابر این یا یک کوادریلیون است.
تصویری هنری از ترک خوردگی سطح یک ستاره ی نورتونی
اگر شما به یک ستاره مغناطیسی نزدیک شوید چه اتفاقی می افتد؟ حتی در فاصله ی هزار کیلومتر از آن، میدان بسیار قوی وجود دارد و با الکترون های موجود در بدن شما واکنش می دهد و شما از هم می پاشید و تبدیل به اتم هایی می شوید که خود آن ها به شکل میله ای در می آیند که دیگر حالت قبلی خود را ندارند. ولی شما متوجه نخواهید شد زیرا در اثر تابش شدید ستاره مغناطیسی و تمام ذرات مرگباری که در حال گردش به دور ستاره به دام آن افتاده اند، خواهید مرد. یکی از حالت های جالب این نوع ستارگان، ستاره لزره است، مانند زمین لرزه. وقتی ستاره های نوترونی تشکیل می شوند، پوسته خارجی آن ها و مواد داخل آن مرده اند، این پوسته می تواند مانند صفحات زمین ترک بردارد، و در اثر این اتفاق ستاره مغناطیسی تابش شدیدی از خود ساتع می کند که در راه شیری قابل مشاهده است.
در واقع بزرگترین ستاره لرزه ثبت شده برای این نوع ستارگان به نام SGR 1806-20 است که ۵۰،۰۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارد. در یک دهم ثانیه، یکی از این ستاره لرزه ها انرژی بیش از انرژی که خورشید در ۱۰۰،۰۰۰ سال تولید می کند، از خود ساتع می کند. و این هنوز یک ابرنواختر نیست، فقط یک شکاف بر سطح ستاره مغناطیسی است. ستارگان مغناطیسی بسیار وحشتناک هستند، و دقیقا مخالف با تصور ما از جهانی امن برای زندگی هستند. خوشبختانه آن ها بسیار دور هستند و لازم نیست هیچ وقت نگران نزدیک شدن یکی از آن ها باشید.
منبع: http://bigbangpage.com
