اولین عکاس جهان که بود؟

 
عکاسی توسط یک فرد کشف و تکمیل نشده‌است، بلکه نتیجهٔ تلاش بسیاری از افراد در زمینه‌های مختلف و اکتشافات و نوآوری‌های آنان در طول تاریخ است. در این مقاله مطالب جالب و خواندنی در مورد عکاسی و اینکه اولین عکاس ایرانی چه کسی بود تهیه شده است که در ادامه می خوانید.
سال‌ها قبل از اختراع عکاسی، اساس کار دوربین عکاسی وجود داشته‌است؛ موزی فیلسوف چینی، ارسطو و اقلیدس ریاضی‌دانان یونانی در سدهٔ ۵ و ۴ پیش از میلاد نحوهٔ کارکرد دوربین سوراخ سوزنی را شرح داده‌بودند.در یونان باستان عقیده بر این بود که نور از چشم به سمت اشیا می‌تابد و بازتاب آن باعث دیدن می‌شود. ارسطو و اقلیدس با استفاده از تئوری سوراخ‌سوزنی تلاش کردند خلاف آن نظریه را ثابت کنند؛ آن‌ها در پشت دوربین‌های سوراخ سوزنی صفحه‌ای نیمه‌مات قرار می‌دادند تا تصویر بازتاب‌شده روی آن با چشم دیده شود. در قرن ششم میلادی، آنتمیوس ریاضی‌دان بیزانسی در آزمایش‌های خود از دوربین تاریکخانه‌ای استفاده کرد.
اولین عکاس ایرانی ناصرالدین شاه بود. از یادداشت‌های ناصرالدین شاه چنین بر می‌آید که وی علاوه بر آنکه عکاسی می‌کرد با روش‌های علمی و فنی عکاسی نیز آشنا بود، طرز کار دوربین‌های مختلف را به خوبی می‌دانست و معمولاً از دوربین‌های سه پایه بزرگ برای عکاسی استفاده می‌کرد. قدیمی‌ترین عکس‌های ناصر‌الدین شاه مربوط به پرتره‌ای از خودش و مادرش است.
اسناد تاریخی نشان می‌دهند که شاه علاوه بر آنکه خود عکاسی می‌کرد، ‌علاقه وافری به ترویج عکاسی داشت. عکس‌های موجود در آلبوم شاه نشان می‌دهد که درباریان آن زمان خود عکاسان چیره دستی بوده‌اند؛ آقا رضا از پیشخدمتان مخصوص شاه که عکاسی را در دار‌الفنون فرا گرفته بود، به مقام نخستین عکاس‌‌باشی منصوب شده بود.  از عکاسان دربار به جز آقا رضا می‌توان از عبد‌الله میرزا قاجار نام برد، وی از دانش آموختگان دار‌الفنون بود و عکاسی را در فرانسه فرا گرفت. عبدالله میرزا در آموزش عکاسی حرفه‌ای در ایران نقش موثری بر عهده داشت. همزمان با سلطنت مظفرالدین شاه عبدالله میرزا با دایر نمودن عکاسخانه فن عکاسی را متداول کرد. عکس‌هایی که تا قبل از انقلاب مشروطه بر جای مانده را شاگردان او به یادگار گذاشته‌اند. عکاسخانه عبدالله میرزا تا اوایل مشروطه بر پا بود. در همین دوران میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشی که از خدمتگذاران درباره مظفر‌الدین شاه بود عکاسی دربار را انجام می‌داد. تاریخ‌گذاران همچنین از علاقه وافر مظفر‌الدین شاه به عکاسی خبر داده‌اند.
برجسته‌ترین و پرکار‌ترین عکاس حرفه‌ای ایران در پایان قرن نوزدهم «انتوان سوربوگین» بود که علاوه بر آنکه عکاس بود یک سیاح بود و به همین دلیل تمام ایران را زیر پا گذاشت و از مناظر، معماری و اشیاء پیرامون خود عکس‌های زیادی گرفت. عکس‌هایی که همین الان در سفرنامه‌‌ها می‌بینید بیشتر حاصل زحمات این عکاس است.
ویژگی‌ عکاس سوربوگین نگاه همه جانبه و دقت نظر او پیرامون اطرافش بود و به همین دلیل عکس‌هایش در سال ۱۸۹۷ مقام اول نمایشگاه بروکسل را کسب کرد و یک مدال طلا برای او به ارمغان آورد. عکس‌های سوربوگین نشان می‌دهد که وی علاقه‌ وافری به نور‌پردازی و نشان‌دان مقیاس‌ها و نمایش وجوه تاریخی در عکس‌هایش داشت. عکس‌هایش را در روز می‌گرفت و مناظر طبیعی و تاریخی را به نسبت مقیاس آن‌ها به تصویر می‌کشید.
بعد‌ها یکی از شاگردان عکاس‌خانه‌ عبدالله میرزا که لقب روسی‌خان را برای خود انتخاب کرده بود در خیابان علاءالدوله عکاس‌خانه‌ای دایر نمود عکس‌های او که همه مارک روسی‌خان داشتند بیشتر درباره انقلاب مشروطه و آزادیخواهان آن زمان و به خصوص سران انقلاب مشروطه است. عکاسخانه روسی خان تا سال ۱۲۹۹ هجری شمسی دایر بود و پس از مسافرت روسی خان با محمد علی شاه به اروپا تعطیل شد.  با آغاز انقلاب مشروطه عکس از انحصار دربار خارج شد و مسائل اجتماعی و سیاسی موضوع عکاسی ایران گردید. در همین زمان و با پیدایش روزنامه‌هایی مانند سور اسرافیل و… عکس‌های مطبوعاتی رواج پیدا کرد. تحولات سیاسی آن زمان رشد هنر عکاسی در ایران را سریع‌تر کرد. با وقوع کودتای ۲۸ مرداد دوباره هنر عکاسی افول پیدا کرد و فضای خفقان آن زمان که جامعه را دچار رکود و رخوت کرده بود بر هنر عکاسی نیز تاثیر گذاشت، عکاسی این زمان (دهه‌های ۲۰ و ۳۰) بیشتر جنبه تبلیغاتی داشتند.
عکس زیر اولین عکس جهان است که در سال ۱۸۲۶ توسط عکاس فرانسوی «ژوزف نیسه فور نیپس» ثبت شد، او این عکس را در طی هشت ساعت با فرایندی که آن را «هلیوگرافی« نامید، ثبت کرد.  اما پس از ثبت اولین عکس، مشتاقان عکاسی باید نیم قرن منتظر می‌ماندند تا بتوانند اولین عکس رنگی را در قاب عکس و آلبوم‌های خود داشته باشند. تصویر زیر که اولین عکس رنگی تاریخ است در سال ۱۸۷۲ توسط «لوئیز دوکس دو هارون» در فرانسه ثبت شد.

---

منبع : آسمونی