راز استغفار پیامبر اكرم(ص)

توبه و استغفار اولیاى الهى و معصومان نیز مرتبه ‏اى بالاتر دارد. آنان چون مستغرق در ذات جمیل الهى اند و توجه به مقام ربوبى - كه كمال مطلق است - دارند، وقتى به خود و اعمال خویش مى ‏نگرند؛ با تمام عظمت و بزرگى آن اعمال، آنها را در برابر عظمت بى نهایت الهى بسیار كوچك و مایه سرافكندگى و شرمندگى مى ‏بینند. مانند آنكه مهم‏ترین دارایى‏ اش مقدارى آب گل‏ آلود بود و آن را براى سلطان هدیه برد و چون فر و شكوه شاهى را بدید از آنچه آورده بود سخت شرمسار و سرافكنده گردید.
آرى امام على(ع) همان عبادتى را كه افضل از عبادت ثقلین است در برابر جمال و جلال الهى، برگ سبز درویش مى ‏بیند و سر به زیر مى‏ افكند و این خود یكى از عالى ‏ترین مراتب عبودیت مطلقه و فناى فى الله است. از طرف دیگر امام راحل در كتاب «آداب الصلاه» در شرح حدیث نبوى «لیغان على قلبى و انى لاستغفرالله كل یوم سبعین مره» فرموده ‏اند: روبه ‏رو شدن با برخى مانند ابوجهل‏ ها و ابوسفیان ‏ها موجب كدورت مى ‏شدند و بر قلب پیامبر(ص) زنگار مى‏ زدند.
از این رو حضرتش براى زدودن این زنگار استغفار مى ‏فرستد. از این رو مى‏ توان گفت استغفار براى اولیاى الهى بیشتر جنبه دفع دارد و براى ما جنبه رفع دارد؛ یعنى ما استغفار مى‏ كنیم تا لغزش‏ هایى كه مرتكب شده ‏ایم بخشیده شود و آن‏ها استغفار مى‏ كنند تا نلغزند و اصلاً گناه سراغ آن‏ها نیاید علاوه بر اینكه نفس استغفار، براى ایشان عبادت است. آن بزرگان با عبادت و اطاعت درجات عصمت خویش را شدت مى ‏بخشند لذا استغفار و توبه در بالا رفتن درجات عصمت آنها دخالت دارد.

---

منبع : پرسمان دانشجویی