کیفیت عالی تصاویر با HDTV
قرار است تصاویر شكل واقعی‌تری به خودشان بگیرند. در حقیقت هدف مخترعان نسل جدید تلویزیون‌ها هم همین است. به این ترتیب تلویزیون‌های با وضوح تصویر بالا (HDTV) بهترین انتخاب برای تماشای تصاویر حقیقی‌تر هستند.
ویژگی قابل توجه HDTVها كه آن را از فرمت تلویزیون‌های قدیمی مانند SECAM, PAL و NTSC متمایز می‌كند، رزولوشن یا وضوح تصویر بالای آن است.
تكنولوژی HDTV اولین بار در دهه 1990 توسط یك گروه از شركت‌های الكترونیكی به نام «اتحادیه بزرگ HDTV دیجیتال» در آمریكا معرفی شد.
در اوایل دهه 2000 استانداردهایی برای HDTVها در مقایسه با رقبایشان در بازار آن زمان، مشخص شد. با این حال استانداردهای مربوط به HDTV های فعلی توسط اتحادیه بین‌المللی مخابرات (ITU) تعیین شده است.
ممكن است در حین تماشای تلویزیون‌های HD تصور كنید كه در یك سالن تئاتر هستید. هرچه باشد HDTVها مجهز به سیستم صدای دالبی دیجیتال بوده و حتی كیفیت تصاویرشان از كیفیت فیلم‌های 35 و 70 میلیمتری هم بالاتر است. این روزها تكنولوژی HDTV با سرعت در سراسر جهان در حال رواج پیدا كردن است و هر روز به تعداد طرفداران تلویزیون‌های با كیفیت اضافه می‌شود تا آنجا كه بسیاری از شبكه‌های بزرگ تلویزیونی دنیا، برنامه‌های پربیننده خودشان را با فرمت HD كه سازگار با این تلویزیون‌های جدید است، پخش می‌كنند. كاربران HDTV می‌توانند با استفاده از یك گیرنده (receiver) كه می‌تواند كانال‌های HDTV ارسال زمینی، كابلی یا ماهواره‌ی را دریافت كند، برنامه‌های با كیفیت را به راحتی دریافت و تماشا كنند.
در حال حاضر 24 میلیون آمریكایی HDTV دارند كه تنها نیمی از آنها برنامه‌های خاص این تلویزیون‌ها را دریافت می‌كنند. در واقع وقتی بحث وضوح تصویر (resolution) مطرح می‌شود، هم وضوح تصویر سیگنال‌های دریافتی مورد نظر است و هم وضوح تصویر تصاویر تلویزیون مورد بررسی قرار می‌گیرد.
به این ترتیب وضوح تصویر فرمت‌هایNTSC ،PAL و SECAM گاهی و حتی به ندرت به 480×852 پیكسل می‌رسد در حالی كه وضوح تصویر تلویزیون‌های HDTV به یك میلیون پیكسل و یا حتی بیشتر هم می‌رسد.
از طرفی HDTVها از تصاویر عریض 9×16 به عنوان استاندارد پخش استفاده می‌كنند.
در واقع مناسب‌ترین كادر تصویر برای چشم انسان تصویری با نسبت طولی 16 به عرض 9 است كه در سینما هم از تصاویریی با این اندازه استفاده می‌شود.
منبع: دنیای اقتصاد
