دو حکایت از میرزای قمی

 
میرزا ابوالقاسم بن محمدحسن شفتی قمی(۱۱۵۰-۱۲۳۱ق.) معروف به میرزای قمی، از مراجع تقلید شیعه در قرن دوازدهم و سیزدهم قمری است. میرزای قمی در سال ۱۱۵۰ق. در روستای دره باغ (در منطقه جاپلق، دهستانی در ۱۲ کیلومتری بروجرد) متولد شد و در سال ۱۲۳۱ق در شهر قم وفات یافت و در قبرستان شیخان قم مدفون شد. مهمترین اثر او کتاب «قوانین» است که به همین جهت او را «صاحب قوانین» لقب داده‌اند.(1)  درباره مقامات معنوی و کمالات اخلاقی میرزای قمی حکایت مختلفی نقل شده است؛ از جمله دو حکایت ذیل که مرحوم آیت الله بهجت نقل فرموده اند:

1-«شخصی در راه مکه همیانش گم شد و شاید در دریا افتاد. وقتی که به نجف اشرف برگشت به امیرالمؤمنین علیه‌السلام متوسل شد. شب حضرت را در خواب دید، حضرت به او فرمود: همیانِ تو در قم نزد میرزای قمی است. وی به قم آمد و سراغ میرزا رحمه‌الله را گرفت. او را به خانه میرزای قمی راهنمایی کردند. هنگامی که به در خانه ایشان رسید، مرحوم میرزا پیش از ملاقات و بازکردن در خانه و بدون سؤال، از سوراخِ در، همیان را به او داد. وی آن را باز کرد و دید همیان اوست و به محل زندگی خود بازگشت. وقتی که به محل زندگی بازگشت، به او گفتند: چرا چنین آقایی را رها کردی؟! دوباره به قصد خدمت به مرحوم میرزا، به قم مراجعت نمود، ولی وقتی رسید، دید که آقا مرحوم شده است. خادم قبرش شد تا اینکه از دنیا رفت و نزد میرزا دفن شد و اکنون قبر او داخل مقبره میرزا قرار گرفته است».(2)

2-«یکی از نوه‌های دختری میرزای قمی رحمه‌الله نقل می‌کرد که: در خواب دیدم مرحوم میرزا روی قبر خود خوابیده و فقط چشمش باز است، خیلی چشم عجیبی داشت مثل چشم آهو! نزدیک‌تر رفتم، به من فرمود: خدا را خوب عبادت کن!».(3)

منابع:
1 - دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت (ع). مدخل: میرزای قمی.
 http://fa.wikishia.net
2 - سایت مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌الله بهجت قدس‌سره
 http://bahjat.ir/fa/content/332
بنقل از: کتاب در محضر بهجت، ج۱، ص۴۱
3 - سایت مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌الله بهجت قدس‌سره
 http://bahjat.ir/fa/content/10204
بنقل از: کتاب در محضر بهجت، ج۲، ص۲۷۳

منبع: گروه حوزه علمیه تبیان – علی محمد سرلک