تبیان، دستیار زندگی

مردم ناشکری نکنید !

وقتی آسمان دلش برای زمین می سوزد

مدتی بود که از برف و باران آن هم در ماه های سرد آخر سال که باید شهر با نقش و نگارهای برف پوشیده باشد، خبری نبود. این نباریدن ها کار را به جایی کشانده بود که در بسیاری از مساجد شهر، نماز باران اقامه شد و یکی از دعاهای مشترک میان مردم درخواست بارش این نعمات الهی بود. بالاخره آسمان، دلش برای ما زمینی ها سوخت و دست نوازشی بر سر کشور ما کشید، بارش برفی زیبا که تمام شهر که هیچ همه ی مملکت را سفید پوش کرده است.
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

مردم ناشکری نکنید!

این روزهای قشنگی که برف و باران، نعماتی که چندی پیش برای باریدنش به خداوند التماس می کردیم، لحظات قشنگی را برای لذت بردن فراهم کرده اند، زمانی است که باید از خدای مهربانمان در برابر این نعمات شکرگزاری کنیم اما در این میان رفتار و برخورد عده ای از ما آدم ها حال و هوای روح و روان را دلگیر می کند.
سوار تاکسی شده ای، راننده تاکسی با یک نوع برخوردی که گویی دارد منّتی بر سر مردم می گذارد که آن ها را طبق نوع شغلی که به اختیار انتخاب کرده است، سوار می کند و در شهر جا به جا می کند می گوید: هیچ کسی کار نمی کند، نمی شود در این شرایط کار کرد، همه ی خط ها تعطیل کرده اند و فقط خط ما است که مسافر جا به جا می کند!

در برابر همه نعمت های خداوند شکرگزار باشیم، کفران نعمت منجر به زوال نعمت‌ ها می‌ شود؛ خداوند حكیم است نه بى‌ حساب چیزى به كسى می‌ بخشد و نه بى‌ جهت چیزى را از كسى می‌ گیرد اما آنها كه ناسپاسى می‌ كنند با زبان حال می‌ گویند ما لایق این نعمت نیستیم و حكمت خداوند ایجاب می‌كند كه این نعمت را از آنها گرفته می شوند و آنها كه شكر نعمت را به جا می‌آورند در واقع می‌گویند ما لایق و شایسته ایم، نعمت را بر ما افزون کن.


وارد اداره ای می شوی، مدیر شعبه که سن و سالی هم از او گذشته است رو می کند به ارباب رجوعان و با یک حالت طلبکارانه ای به آن ها می گوید: چرا شما امروز برای کار آمده اید؟ امروز در این هوای برفی زمان کار است؟! همه ی روزها را رها کرده اید و امروز آمده اید که خیلی از کارمندهای ما نیستند؟

با دیدن این صحنه ها به واقع چشمان آدمی از تعجب باز و بازتر می شود؛ از طرفی عده ای این گونه با مردم و همنوعان و شهروندانشان برخورد می کنند و  و عده ای هم نه تنها در راستای کمک به همنوعان به برف روبی خیابان ها می پردازند و محل عبور و مرور را سر و سامان می دهند، حتی به فکر غذای پرنده ها هم هستند و برای آن ها غذایی در دسترسشان قرار می دهند؛ و این جا است که تفاوت آدم ها دیده می شود.
از طرفی دیگر عده ای که تا دیروز آرزوی بارش باران و برف داشتند و از خشکسالی پیش آمده و گرمی هوا در این فصل سرد اظهار نگرانی می کردند؛ با بارش این نعمات الهی شروع به غر زدن می کنند و شکایت می کنند که این چه وضعی است، هوا خیلی سرد شده، ترافیک شده، خیابان ها لغزنده شده و هزاران فریاد دیگر که همه متأسفانه بویی از ناشکری و ناسپاسی می دهد، را بر سر برف و باران روانه می کنند، اما در سویی دیگر عده ای جز شکرگزاری خدا در برابر این نعمت ها سخنی نمی گویند و در هر کلامشان الهی شکر شنیده می شود.


مصادیقی از شکرگزاری و ناسپاسی

یادمان باشد که شکر نعمت و کفران نعمت مصادیق وسیعی دارد و تنها به لفظ و گفتار خلاصه نمی شود؛ هر کسی در هر شرایط و موقعیتی اگر نعمتی که به او داده شده را درست عمل نکند، به نوعی در مسیر کفران نعمت قرار دارد.
امام علی علیه السلام در بیانی می فرمایند: إِنَّ لِلّهِ فِی کُلِّ نِعْمَةٍ حَقّاً، فَمَنْ أَدَّاهُ زَادَهُ مِنَها، وَ مَنْ قَصَّرَ عَنْهُ خَاطَرَ بِزَوَالِ نِعْمَتِهِ (1) خداوند در هر نعمتى حقى دارد. کسى که حق آن را ادا کند، آن نعمت را بر او افزون مى‌کند و کسى که در آن کوتاهى نماید آن نعمت را در خطر زوال قرار مى‌ دهد.
بنابراین باید مراقب بود که در موقعیت ها و شرایط مختلف چگونه رفتار می کنیم؛ در مسیر انجام وظیفه هایمان با درست عمل کردن شاکر هستیم و حق خداوند را که همان شکرگزار بودنش است ادا کرده ایم  یا با حرف ها و اخم کردن ها و بد صحبت کردن و کم کاری هایمان کفران نعمت می کنیم.
جای این نکته خالی است که یادآور شویم در این شرایط هیچ کسی حق سوء استفاده، کم کاری و سلب مسئولیت از خود و وظایف خود را ندارد؛ یادمان باشد کم کاری مسئولین را با حساب و کتاب های بین خود و خدایمان یکی ندانیم.
نکته ی اصلی که در همه ی شرایط باید به آن توجه داشت این است که فراموش نکنیم برای زیاد شدن نعمت ها باید شکرگزار باشیم و با ناشکری هایی که خواسته و ناخواسته ابراز می کنیم درب رحمت و نعمت ها بسته خواهند شد و باید منتظر عذاب الهی بود؛ «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّكُمْ و لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ»؛ قطعا چنین است كه اگر شكر نعمت هایم را به جا آورید، بر آن می افزایم و اگر ناسپاسی كنید، به تحقیق كه عذابم شدید است. (2) «وَاشْكُرُواْ لِی وَلاَ تَكْفُرُونِ»؛ شكر نعمت هایم را به جا آورید و ناسپاسی نكنید. (3)

شکر نعمت و کفران نعمت مصادیق وسیعی دارد. هر کسی در هر شرایط و موقعیتی اگر نعمتی که به او داده شده را درست عمل نکند، به نوعی در مسیر کفران نعمت قرار دارد. امام علی علیه السلام در بیانی می فرمایند: خداوند در هر نعمتى حقى دارد. کسى که حق آن را ادا کند، آن نعمت را بر او افزون مى‌کند و کسى که در آن کوتاهى نماید آن نعمت را در خطر زوال قرار مى‌ دهد.



کلام آخر

یادمان نرود که در برابر همه ی نعمت های خداوند شکرگزار باشیم، کفران نعمت منجر به زوال نعمت‌ ها می‌ شود؛ خداوند حكیم است نه بى‌ حساب چیزى به كسى می‌ بخشد و نه بى‌ جهت چیزى را از كسى می‌ گیرد اما آنها كه ناسپاسى می‌ كنند با زبان حال می‌ گویند ما لایق این نعمت نیستیم و حكمت خداوند ایجاب می‌كند كه این نعمت را از آنها گرفته می شوند و آنها كه شكر نعمت را به جا می‌آورند در واقع می‌گویند ما لایق و شایسته ایم، نعمت را بر ما افزون کن.
امام صادق (علیه السلام) در این ‌باره می‌ فرمایند: اگر سپاسگزاری کنی نعمت‌ ها پایدار است و اگر کفران ورزی، دیری نمی‌پاید. (4)

پی نوشت:
1- حکمت ۲۴۴ نهج البلاغه
2- سوره ابراهیم، آیه 7
3- سوره بقره، آیه 152
4- کلینی، محمدبن یعقوب بن اسحاق؛ پیشین، ج2، ص77


مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.