توسل کردن
باسلام ایا حدیث و روایت معتبری از ائمه معصومین هست كه انها بگویند ما از طرف خداوند اجازه داریم بنده های خدا را در دنیا شفاعت كنیم؟ و یا اینكه وقتی خود معصومین به زیارت اجداد خود میرفتند آیا به انها توسل و طلب شفاعت میكردند؟ مثلا تابحال شده امام حسن عسگری در حرم امام علی یا امام حسین حاجتش را از انها بخواهد؟ البته شاید بگویید انها معصوم بودند و نیازی به توسل نداشتند ولی چون امامان الگوی ما بودند و ما باید از انها تقلید كنیم باید چنین كاری میكردند همانطور كه اكثر پیامبران و امامان با اینكه معصوم بودند از خدا طلب بخشش گناهانشان را میكردند و میگفتند خدایا گناهان مارا ببخش
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : شنبه 1396/10/30 ساعت 12:40
توسّل داراى اقسامى است كه به بعضى از آنها اشاره مىشود:
یك. خواندن خدا به حق اولیاى او
1-1. پیامبر اكرم(ص) فرموده است: «خداوند عزوجل مىفرماید: اى بندگان من! گرامىترین خلق و پرفضیلتترین آنان نزد من، محمد و برادرش على و امامان بعد از وى هستند. اینان «وسیله»ها به سوى من مىباشند. هر كس حاجتى دارد و نفعى را طالب است و یا دچار حادثهاى سخت و زیانبار گشته و برطرف شدن آن را مىخواهد، مرا به محمد و آل طاهرینش بخواند تا به نیكوترین وجه حاجت او را برآورم» V}بحارالانوار، ج 94، ص 22، ح 20.{V.
1-2. امام موسى كاظم(ع) مىفرماید: «هرگاه حاجتى به درگاه خداوند داشتى، چنین بگو: «اللهم انى اسألك بحق محمد و على...» ؛ یعنى، خدایا! به حق محمد و على تو را مىخوانم، به درستى كه نزد تو شأن و منزلت والایى دارند. پس به حق این منزلت و رتبه از تو مىخواهم بر محمد و آل محمد درود فرستى و حاجت مرا برآورده سازى V}همان، ج 94، ص 22، ح 19.
1-3. سمهودى از علماى اهل سنّت، در فصلى از كتاب خود تحت عنوان «توسّل زائر به رسول خدا و شفیع قرار دادن وى به پیشگاه خدا» مىنویسد: «بدان كه استغاثه از پیامبر اكرم و جاه و منزلت او را به درگاه خداوند شفیع قرار دادن، كار انبیا و مرسلین و سیره صالحان پیشین بوده است؛ قبل از خلقت آن حضرت و بعد از آن، چه در حال حیات و چه بعد از رحلت، چه در عالم برزخ و چه در عرصه قیامت... ».
عمر بن خطاب مىگوید: «پس از اینكه آدم ابوالبشر مرتكب ترك اولى شد، در مقام توبه به پیشگاه خداوند عرضه داشت: «یا ربّ أسئلك بحق محمد(ص) لمّا غفرت لى»؛ یعنى، پروردگارا به حق محمد(ص) از تو مىخواهم كه مرا بیامرزى... . مستدرك صحیحین، ج 2، ص 615.
1-4. توسّل عمر بن خطاب به عباس
در كتابها و مدارك معتبر اهل سنت آمده است: هرگاه قحطى و خشكسالى پیش مىآمد، عمر از طریق توسّل به عباس عموى پیامبر، طلب باران مىكرد و مىگفت: «هذا واللَّه الوسیلة الى اللَّه و المكان منه»؛ «به خدا سوگند! عباس وسیله به درگاه الهى و داراى قرب و منزلت نزد او است» و «اللهم! انّا نتوسّل الیك بعمّ نبیّنا فاسقنا»؛ «خدایا! ما به وسیله عموى پیغمبرمان به تو روى مىآوریم، پس سیرابمان كن» اسدالغابة، ج 3، ص 165. و یا مىگفت: «اللهم انّا نستسقیك بعمّ نبیّك و نستشفع الیك بشیبه» شرح نهجالبلاغه ابن ابىالحدید، ج 7، ص 274؛ صحیح بخارى، ج 2، ص 16 و ج 4، ص 209؛ صحیح ابن خزیمه، ج 2، ص 338؛ صحیح ابن جبان، ج 7، ص 111. ؛ «خدایا! ما به وسیله عموى پیامبرت از تو باران مىخواهیم و موى سفید او را به درگاه تو شفیع مىآوریم».
1-5. تعلیم توسّل به اصحاب
عثمان بن حنیف مىگوید: روزى در محضر پیامبر اكرم(ص) بودم، حضرت به شخصى كه مشكل خود را به ایشان عرضه مىكرد، شیوه دعا و توسّل را چنین تعلیم فرمود: برو وضو بساز و دو ركعت نماز به جا آور و پس از آن خداوند را با این جملات بخوان: «اللهم انى اسألك و اتوجه الیك بنبیّك نبى الرحمة یا محمد انّى اتوجّه بك الى ربّى فى حاجتى لتُقضى، اللهم شفّعه فىّ»مسند احمد بن حنبل، ج 4، ص 138؛ حاكم نیشابورى، مستدرك صحیحین، ج 1، ص 313؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 441، ح 1385؛ التاج الجامع (صحاح خمسه)، ج 1، ص 286؛ سمهودى، وفاء الوفاء، ج 4، ص 1373؛ سنن ترمذى، ج 5، ص 229، ح 3649. «بارخدایا! از تو درخواست مىكنم و به تو روى مىآورم به پیامبرت، پیامبر رحمت. اى محمد! من به حق تو به سوى خدایم روى آوردهام تا حاجتم برآورده شود. خدایا! پیامبرت را در مورد من شفیع قرار ده».
1-6. توسّل پیامبر(ص) به انبیاى گذشته
انس بن مالك مىگوید: روزى كه فاطمه بنت اسد فوت كرد، پیامبر دستور داد قبرى را حفر كنند. آنگاه خود حضرت وارد قبر شد و در آن خوابید و چنین دعا كرد: «اللهم اغفر لامّى فاطمة بنت اسد، و وسّع علیها مدخلها، بحق نبیّك و الانبیاء الذین من قبلى»؛ «خدایا! مادرم فاطمه بنت اسد را بیامرز و جایگاه او را وسعت بخش، به حق پیامبرت و پیامبران قبل از من». وفاء الوفاء، ج 3، ص 898؛ كنزالعمال، ج 12، ص 148، ح 34425؛ المعجم الكبیر، ج 24، ص 352.
1-7. توسّل امام حسین(ع)
امام حسین(ع) در دعاى معروف عرفه، چنین با خداوند مناجات مىكند: «اللهم انّا نتوجّه الیك فى هذه العشیّة التى شرفتها و عظّمتها بمحمد نبیّك و رسولك...» ؛ «بار خدایا! ما در این شامگاه كه به آن شرف و عظمت بخشیدهاى، به وسیله محمد(ص) پیامبرت و رسول و برگزیدهات، رو به درگاه تو مىآوریم». سید بن طاووس، اقبال، ج 2، ص 85.
دو. درخواست دعا از اولیاى الهى
درخواست دعا همچنان كه از برادر و خواهر مؤمن امرى صحیح و پسندیده است، از اولیاى الهى و آبرومندان درگاه او، به طریق اولى بجا و پسندیده است و ریشه قرآنى دارد.
فرزندان حضرت یعقوب، پس از پشیمانى از گناه خود و ظلمى كه نسبت به برادرشان یوسف روا داشته بودند، به یعقوب گفتند: «یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا كُنَّا خاطِئِینَ»یوسف (12)، آیه 97. «اى پدر! براى گناهان ما طلب آمرزش كن كه ما خطاكار بودیم».
قرآن كریم در حق رسول گرامى اسلام مىفرماید:«وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً»نساء (4)، آیه 64. «اگر آنان وقتى به خود ستم كردند، نزد تو مىآمدند و از خدا آمرزش مىخواستند و تو براى آنان طلب آمرزش مىكردى، قطعاً خدا را توبهپذیر مهربان مىیافتند».
سه. درخواست حاجت از اولیاى الهى
گونه سوم توسّل این است كه به طور مستقیم حاجت خود را از اولیاى الهى طلب كنیم؛ مثلاً بگوییم: اى پیامبر رحمت! مریض ما را شفا بده؛ همان گونه كه صحابى پیامبر اكرم(ص)، خطاب به ایشان عرض كرد: «اسألك مرافقتك فى الجنّه» ؛ «از تو مىخواهم در بهشت همنشینت باشم». صحیح مسلم، ج 2، ص 52؛ سنن ابى داوود، ج 1، ص 297، ح 2320؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج 10، ص 207.
وچندروایت دیگر
على (ع) پس از تغسیل پیامبر (ص) خطاب به ایشان فرمود:
بابى انت و امّى اذكرنا عند ربك واجعلنا من بالك، (نهج البلاغه- خطبه 235)
* ابوبكر نیز پس از وفات پیامبر، خطاب به جسد مطهر ایشان گفت:
بابى انت و امّى طبت حیّاً و میّتاً واذكرنا عند ربكً (السیرة الجبیه- 3/392)
قاضى عیاض روایت كرده كه ابوجعفرمنصور در مسجد پیامبر (ص) با مالك بن انس روبرو شد و از او پرسید آیا رو به قبله نموده و دعا كنیم یا رو به سوى پیامبر گردانم مالك جواب داد: چرا رخسار خود را از پیامبر برمى گردانى در حالى كه او وسیله تو و پدرت آدم تا روز قیامت است، رو به جانب قبر نموده و او را شفیع خود قرار ده تا نزد خداوند شفاعتت كند. (الغدیر 5/135)
رسول اكرم(ص) مىفرماید: «لاینال شفاعتى من استخف بصلوته»؛ شفاعت من به كسى كه نمازش را سبك بشمارد نمىرسد .(میزانالحكمه ج 5ص 117).
امام صادق(ع) مىفرماید: «لاتنال شفاعتنا من استخف بالصلوه»؛ شفاعت ما به كسى كه نماز را سبك بشمارد نمىرسد»(كافى ج 3 ص 270).
امام صادق(ع) مىفرماید: «اى شیعیان! به اتكاى شفاعت ما گناه نكنید. به خدا سوگند! شفاعت ما به مرتكب زنا نمىرسد؛ مگر پس از آنكه عذاب دردناك الهى و هول و ترس جنهم را بچشد». كافى، ج 5، ص 476، ح 9؛ من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 31، ح 70.
این مطلب صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر شده و محتوای آن لزوما مورد تایید تبیان نیست .