تحقق جامعه دینی
جامع ترین تعریفى كه از «جامعه دینى» ارائه شده، این است كه: جامعه دینى، جامعه اى است «دین باور»، «دین مدار»، «دین داور» و «مطلوب دین».[1] چنین جامعه اى داراى ویژگى هاى چندى است:
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : شنبه 1396/10/30 ساعت 18:07
1. دین باورى و اعتقاد به آموزه هاى دینى؛
2. تنظیم نظام حقوقى خود بر اساس دین (شریعت مدارى)؛
3. داراى نظام دینى است و جز حكومت دینى را بر نمى تابد. سرّ آن این است كه از منظر جامعه شناسى سیاسى، هر جامعه اى تنها حكومتى را برمى تابد كه با نظام ارزش ها، اهداف و آرمان هایش سازگار باشد. از این رو جامعه دینى، قطعا با نظام مبتنى بر ارزش هاى سكولار سازگارى ندارد (نظام دینى)؛
4. در جامعه دینى، مردم سلوك و رفتار فردى و اجتماعى خود را با دین موزون مى كنند و داورى دین را در این باره پذیرایند (دین داورى)؛
5. چنین جامعه اى قطعا مطلوب و مورد رضایت دین نیز هست (مطلوب دین).
اكنون روشن مى شود كه بر اساس تعریف و توضیحات یاد شده، بین جامعه و نظام دینى، گسست و جدایى وجود ندارد.
از طرف دیگر حفظ و صیانت و تعالى جامعه دینى و نیز اجراى احكام الهى، از اهداف حكومت دینى است؛ خصوصا آنكه این دو؛ یعنى، «جامعه دینى» و «اجراى احكام» از هم تفكیك پذیر نیستند.
بنابراین، اگر هر یك از آن دو را هدف حكومت دینى بینگاریم، دیگرى نیز با آن تأمین خواهد شد. در نهایت اجراى احكام الهى و حفظ جامعه دینى یا دینى بودن جامعه، همه و همه در راستاى هدفى دیگر قرار دارند و آن رشد و تعالى و تكامل انسان و رسیدن او به غایات عالى و هدف اساسى خلقت است.
بنابراین «حكومت»، هدف و مطلوب نهایى نیست؛ بلكه از اهداف متوسط و وسیله اى جهت تأمین رفاه، امنیت، عدالت، رشد، سعادت و هدایت جامعه است. قرآن مجید، هدایت انسان ها به سوى پروردگار و بندگى را ـ كه تنها راه تكامل بشر است ـ یكى از برنامه ها و اهداف حكومت صالحان ذكر كرده، مى فرماید:
«اَلَّذینَ اِنْ مكَّنّاهم فِى الاَْرْضِ اَقامُوا الصَّلوةَ وَ ءاتَوُا الزَّكوةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ للّه عاقِبَةُ الاُمُورِ»[2]؛ «همان كسانى كه چون در زمین به آنان قدرت دهیم، نماز برپا مى دارند و زكات مى دهند و به كارهاى پسندیده وامى دارند و از كارهاى ناپسند بازمى دارند، و فرجام همه كارها از آنِ خدا است».
البته ابزار بودن «حكومت»، نباید به كم اهمیت تلقى كردن آن بینجامد؛ بلكه حكومت دینى، ابزارى كلیدى و بسیار اساسى است كه بدون آن، بسیارى از اهداف دین از بین رفته، یا كم اثر مى شود. از همین رو نصوص دینى، به مسئله «ولایت و امامت صالح» اهمیت شایانى داده است و در مواردى حفظ نظام دینى را بر پاسدارى از دیگر احكام فرعى مقدم دانسته است.
امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: « ... وَ لَمْ نوُدِىَ بِشَى ءٍ مِثْلَ ما نوُدِىَ بِالْوِلایَةِ»[3]؛ یعنى، در اسلام هیچ چیز به اندازه ولایت مورد توجه و اهتمام قرار نگرفته است.
نام سایت:پرسمان/اندیشه سیاسی
این مطلب صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر شده و محتوای آن لزوما مورد تایید تبیان نیست .