ترجمه‏ هاى قرآن‏

 درباره ترجمه قرآن كریم و تاریخچه آن، مى‏توان به چند مورد اشاره كرد:
1. قرآن كریم در طول تاریخ به زبان‏هاى انگلیسى، فرانسوى، آلمانى، ایتالیایى، روسى، هندى، ژاپنى، مالزیایى، اندونزیایى، چینى، تركى، فارسى و در نهایت به زبان‏هاى آفریقایى و آمریكایى ترجمه و چاپ شده است.
برخى معتقدند: قرآن به 118 زبان رایج دنیا ترجمه شده است. «1» در این رابطه از طرف محققان، كتاب‏هایى به نگارش درآمده كه براى كسب آگاهى بیشتر مى‏توان به آن منابع مراجعه كرد. «2»
2. یكى از پژوهشگران غربى به نام «ج. و. پیرسن» مى‏گوید: قرآن در سال 127 به زبان بربرى و در سال 270 به زبان سندى ترجمه شده است؛ ولى هیچ یك از اینها باقى نمانده است. «1» به نظر محققان، كهن‏ترین و اولین، ترجمه كاملى كه به دست ما رسیده ترجمه تفسیر طبرى (م 310) است. همچنین دو ترجمه كهن دیگرى در دسترس هست كه یكى تفسیر كشف الاسرار و عُدّة الابرار از خواجه عبدالله انصارى (م 396) و دیگرى تفسیر ابوالفتوح رازى (روض الجنان و روح‏الجنان) است كه نخستین تفسیر كامل شیعه به زبان فارسى به شمار مى‏آید. «2»
3. اسامى برخى از مترجمان سالیان اخیر عبارت است از: عبدالمحمد آیتى، مهدى الهى قمشه‏اى، زین العابدین رهنما، ابوالقاسم پاینده، عباس مصباح‏زاده، احسان‏اللَّه على استخرى، محمدمهدى فولادوند، محمود یاسرى، میرمحمد كریم علوى حسینى، موسوى، عبدالمجید صادق نوبرى، داریوش شاهین، شاه ولى‏اللَّه دهلوى، ابوالقاسم امامى، ناصر مكارم شیرازى، محمدصادق تهرانى، بهاء الدین خرمشاهى، محمدجواد مشكور، فیض‏الاسلام، عمادزاده، كاظم پور جوادى، امید مجد (ترجمه منظوم)، سید جلال‏الدین مجتبوى، محمدكاظم معزى، محمد خواجوى، مسعود انصارى و ....
4. در ترجمه قرآن بایسته است اصول و نكات زیر رعایت شود:
الف. توجه به ظرافت‏هاى لفظى و معنوى در زبان عربى.
ب. توجه به ظرافت‏هاى لفظى و معنوى ویژه و نظم بدیعى كه در قرآن به كار رفته است.
ج. توجه به معانى دقیق واژه‏ها در آیات.
د. مطالعه وضعیت اجتماعى، سیاسى و اقتصادى عرب‏ها در زمان نزول قرآن.
ه. توجه به همبستگى و وحدت آیات قرآن (با توجه به اینكه قرآن مجموعه‏اى متحد و از هم جدانشدنى است). حضرت على علیه السلام مى‏فرماید:
«ان الكتاب یصدق بعضه بعضاً»؛ «بخشى از قرآن كریم بخش دیگر را تصدیق مى‏كند». «1»
و. آگاهى كامل از اسباب و شأن نزول آیات.
ز. مطالعه و بررسى تفاسیر عمیق و ریشه‏دار قرآن.
ح. بهره‏گیرى از توفیقات الهى.
ط. دقت و توجه به الفاظى كه داراى معانى مشترك‏اند.
ى. ترجمه باید به‏طور كامل، صحیح، گویا و قابل فهم براى ناآشنایان به زبان عربى باشد.
ك. ترجمه باید به گونه‏اى باشد كه پیوستگى آیات مرتبط به هم حفظ گردد.
ل. گزینش قول و نظر برتر در ترجمه.
م. پرهیز از به كارگیرى لغات نامأنوس، معانى مستحدثه و مصطلحات علوم.
افزون بر اینها به نظر قرآن پژوهان در مقام ترجمه، احاطه بر مقدمات ذیل بایسته است: تحقیق و صاحب نظر شدن در قواعد علم نحو و صرف، اطلاع بر مطالب علوم معانى و بیان، اعمال ذوق و دقّت و ... مقاصد آیات، علم به احكام فقهى، آگاهى از آیات مربوط به آیه در دست ترجمه‏

---

منبع :پرسمان/معارف