وحدت اسلامی

آیا صرف توضیح و مطالب تاریخی و اینكه چه كسانی به رسول الله جسارت و ظلم كردن و اهل بیت رو اذیت كردند مخالف وحدت است؟

در این زمینه تمسك به سیره گفتارى و رفتارى حضرت على علیه السلام مى تواند بهترین درس و الگو براى دنیاى امروز و جهان اسلام باشد.
امیرالمؤمنین على علیه السلام از اظهار و مطالبه حق و شكایت از ربایندگان آن خوددارى نكرد و با صراحت حقیقت اسلام را ابراز داشت و بارها مهاجرین و انصار را به غدیر و فرمایشات پیامبرصلى الله علیه وآله متذكر مى شد.
آن حضرت، ضمن حفظ وحدت امت اسلام، در خطبه هایش كه تا قیام قیامت روشنگر خواهد بود شكایت از غاصبان را اعلام مى كرد. در عین حال ستم مخالفان ، موجب نشد آن حضرت راه انزوا را پیش گیرد و از جماعت مسلمین خارج شود. او در جمعه و جماعات شركت مى كرد و از ارشاد خلفاء دریغ نمى كرد، طرف شور و مشورت آنها قرار مى گرفت و آنچه صلاح مسلمین بود را انجام مى داد.
به طور نمونه در جنگ مسلمانان با ایرانیان عمر بن خطاب مایل بود شخصاً شركت كند. اما امام على علیه السلام فرمودند: «تو در مدینه بمانى بهتر است چون دشمن فكر مى كند دوباره از مدینه امداد و كمك مى رسد ولى وقتى در جنگ شركت كنى نیروهاى خود را متمركز مى كنند تا تو را از بین برند و با روحیه قوى ترى به نبرد با مسلمانان مى پردازند».
امام على علیه السلام با این همه مشورت ها و شركت در جماعت ، اما هیچ گونه مقام حكومتى را از هیچ یك از خلفاء قبول نكرد فرماندهى و استاندارى زیرا پذیرش مقام به معناى صرف نظر كردن از حق مسلم خویش و بسنده كردن و حتى رضایت به وضعیت موجود بود .
این سیره به معناى دقیق، همان حفظ وحدت همراه با حفظ اصول دینى و رعایت اتحاد امت اسلام مى باشد.
همچنین آن گاه كه ابوسفیان فرصت را مغتنم شمرد و خواست از نارضایتى على علیه السلام استفاده كند و با تظاهر به خیرخواهى پیشنهاد جنگ با ابوبكر را به امام على علیه السلام داد و گفت: « من براى دستیابى تو به حقت، یاریت خواهم كرد». ولى امام على علیه السلام دست رد بر سینه او زد تا وحدت مسلمانان بیش از پیش شكسته نشود و دشمنان سوء استفاده نكنند.
البته حفظ وحدت به طور واقعى و پایدار، راهى بود كه پیامبر اكرم صلى الله علیه وآله از پیش ترسیم كرده بود.
او كه آینده را مى دانست و فرموده بود: سَتَفتَرِقُ اُمَّتِى عَلَى ثَلاثٍ وَ سَبعِینَ فِرقَهً » « امت من بر هفتاد و سه فرقه از هم گسسته مى شود».
تنها راه وحدت میان امت اسلام و نجات از ظلالت و گمراهى را این گونه مشخص كرد :
إنّى تَارِكٌ فِیكُمُ الثَّقَلَینِ كِتَابَ اللهِ وَ عِترَتِى اهل بَیتِى وَ إنَّهُمَا لَن یفتَرِقَا حَتّى یرِدَا عَلَى الحَوضَ» « من دو چیز گرانمایه را براى شما ( ارث ) مى گذارم كتاب خدا و خاندانم اهل بیت. این دو هیچگاه از هم جدا نباشند تا این كه(در قیامت) در كنار حوض (كوثر) بر من آیند ».
در روایت دیگرى آمده است:
فَلا تُقَدِّمُوهَا فَتُهلِكُوا وَ لاتُقَصِّرُوا عَنهُمَا فَتُهلِكُوا وَ لا تُعَلِّمُوهُم فَإنَّهُم أعلَمُ مِنكُم » « یكى را بر دیگرى مقدم نشمارید كه هلاك مى شوید و نیز در حق آن دو كوتاهى نكنید كه باز به هلاكت مى رسید و در صدد یاد دادن به آنان(اهل بیت) نباشید كه آنها بیشتر از شما مى دانند ».
بعد از رحلت نبى مكرم اسلام صلى الله علیه وآله وقتى امام على علیه السلام با آن همه ظلم و ستم مواجه شد ، فرمود:
وَایمُ اللهِ لَولا مَخَافَهَ الفِرقَهَ بَینَ المُسلِمِینَ... لَكُنَّا عَلَى غَیرِ مَا كُنَّا بِهِم عَلَیهِ » « به خدا سوگند! اگر نبود ترس از تفرقه بین مسلمانان... همانا غیر از آنچه بر آن تحمیل شدیم عمل مى كردیم ».
البته حضرت على علیه السلام با همه تلاشى كه در جهت حفظ وحدت میان مسلمانان داشت اما حفظ وحدت مانع از بیان بسیارى از حقایق نشد.
چنان كه در كتاب هاى اهل سنت آمده است عمر به حضرت على علیه السلام و عباس مى گوید:
« فَلَمَّا تُوُفِّى رَسُولُ اللهِ وَ قَالَ أبُوبَكرِ أنَا وَلى رَسُولِ اللهِ... فَرَأیتُمَاهُ كاذِباً آثِمَاً غَادِراً خَائِناً... ثُمَّ تُوُفِّى أبُوبَكرِ فَقُلتُ أنَا وَلِى رَسُولِ اللهِ وَ وَلِى أبى بَكرِ فَرَأیتُمَانِى كاذِباً آثِمَاً غَادِراً خَائِناً »

---

منبع:پرسمان