شب اول قبر

 یا شهیدانى كه بعد از بیست سال جنازه‏شان پیدا مى‏شود، آیا شب اول قبر آنان، شب اولى است كه استخوان آنان را در قبر مى‏گذارند؟
براساس آیات و روایات، روح انسان پس از مرگ و انقطاع از بدن مادى، خود را با بدن برزخى و قالب مثالى مى‏یابد. بدن مثالى، شباهت بسیارى به بدن دنیوى انسان دارد؛ ولى در عین حال بدنى است كه با نظام و قوانین عالم برزخ سازگار است و با بدن مادى دنیوى، تفاوت‏هایى دارد «1». افزون بر اینكه در بیشتر موارد، مقصود از واژه «قبر»، در واقع «برزخ» است؛ چنان كه در روایت آمده:
«ان القبر روضة من ریاض الجنة او حفرة من حفرالنار» «2»
؛ «قبر یا باغى از باغ‏هاى بهشت و یا جایگاه پستى از جایگاه‏هاى آتش است».
البته قبر برزخى و قبر خاكى، ارتباط خاصى با هم دارند؛ ولى باید توجه داشت كه عمده مسائل شب اول قبر و پس از آن، مرتبط با عالم برزخ است، نه قبر خاكى «3».
بنابراین هم عذاب قبر و فشار آن و هم شادى‏ها و فراخى‏هاى آن، مرتبط با عالم برزخ بوده و با قالب بدن برزخى، صورت مى‏گیرد و قبر خاكى در این موارد، خصوصیتى ندارد. از این رو اگر مرده‏اى را بسوزانند، یا به دریا بیندازند و یا آن را مومیایى كرده و در محفظه‏هاى خاصى نگه دارند؛ باز هم مسائل شب اول قبر (فشار، سؤال، مكافات و ...) براى آنان خواهد بود و شب اول قبر آنها، همان شبى است كه این بدن‏ها به دریا انداخته شد، یا طعمه حریق گشته و یا خوراك حیوانى قرار گرفته است. شب اول قبر شهیدانى كه پس از مدت مدیدى، اجساد مقدس و مطهر آنان یافت مى‏شود؛ همان شبى است كه در بیابان‏ها مانده‏اند. حضرت امیر علیه السلام مى‏فرماید: «فروگذار نمى‏شود احدى از مردم كه در شرق و غرب زمین و دریا و صحرا هستند؛ مگر آنكه فرشته‏هاى سؤال كننده، به ملاقات آنان خواهند رفت»

---

منبع : پرسمان/معارف