موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

فقدان‌ها و ای‌کاش‌های سینمای ایران یکی دو تا نیست و به هر مناسبت و موضوعی که ورود کنید، کم‌کاری سینما در آن به چشم می‌آید. البته باید به ظرفیت و محدودیت‌های سینمای ایران هم آگاه باشیم و بدانیم که ورود به برخی موضوعات و مسائل فیلمسازی، به تنهایی و بدون حمایت مادی و معنوی نهادها و سازمان‌های مرتبط با سوژه‌ها میسر نمی‌شود.

«خجالت نکش» اولین تجربه کارگردانی رضا مقصودی است که به تازگی اکران شده. مقصودی در نخستین تجربه کارگردانی خود به سراغ سوژه‌ای رفته که هم واجد سویه اجتماعی-فرهنگی است و هم ظرفیت کمدی بالایی دارد.

رحیم طوفان می‌گوید فیلم "یک کیلو و بیست و یک گرم" سه قشر متفاوت از طبقه فرهنگی جامعه را کارشناسی می‌کند.

«خرگیوش» از جمله فیلم های کمدی اکران نوروزی است که با واکنش متفاوت مخاطبان نسبت به جنس کمدی اش روبرو بوده. برخی آن را دوست دارند و انتظار خیلی ها هم فراهم نمی شود.

فیلم در زمینه روایت داستانی‌ به‌اندازه فضاسازی‌اش با قدرت عمل نمی‌کند و نمی‌تواند مسیر استحاله شخصیت از یک شکارچی بی‌رحم به موجودی در حال شکار شدن را به‌درستی ترسیم کند.

لوکیشن خانه خوب است. اما دوربین فیلم ساز آنقدر زمین گیر است که قادر نیست جز یک لانگ شات از حیاط، لانگ از هال خانه و کارگاه نقاشی چیزی نشان بدهد.

فیلم «هزار پا» به کارگردانی ابوالحسن داودی به احتمال فراوان در جشنواره جهانی فجر رونمایی می‌شود.

جلیلوند هرچند از سینمای فرهادی تقلید می‌کند اما می‌کوشد با وارونه‌سازی و نقض الگوی آن به مسیر متفاوتی قدم بگذارد.

«مادری» اولین ساخته رقیه توکلی و از جامانده های جشنواره سی و پنجم است که در روزهای پایانی سال 96 به اکران سینماها درآمده. داستان فیلم چیست و توکلی در پرداخت داستانش چه قدر موفق بوده؟

خاطره اسدی، شهرام حقیقت‌دوست، مهرداد صدیقیان، بهاره کیان‌افشار و سیما تیرانداز در اولین تجربه کارگردانی علی ابراهیمی بازی می‌کنند.

سهیل بیرقی فیلم شسته رفته ای ساخته که نسبت به فیلم اول او «من» مصالح داستانی و لحن قصه گوی بیشتری دارد و طیف بیشتری از مخاطبان را می تواند با خود همراه کند و بالطبع گیشه بهتری هم خواهد داشت.

جشنواره سی و ششم فیلم فجر به پایان نزدیک می شود و تا الان نگاه های مختلفی فیلم ها را مورد نقد و بررسی قرار دادند. آنچه تا اینجا قابل توجه است تعداد کمتر فیلم های راه یافته به بخش مسابقه است که سبب شده امسال با فیلم های خسته کننده کمتری مواجه باشیم، هرچند در میان آثار راه یافته هم فیلم های بی رمق وجود دارد.

فیلم سیدی، اثر به شدت سیاهی است، خیلی سیاه‌تر آنچه در سینمای ایران ترسیم شده و به عبارت دیگر می‌توان گفت که سیاه‌ترین و خشن‌ترین فیلم سینمای ایران است که مولفش کنار سیاهی نمی‌ایستند و چند عکس کارت پستالی بگیرد.

حاتمی کیا این بار و در «به وقت شام» نشان داده است که علاوه بر نویسندگی یک فیلمنامه سرپا، یک کارگردانی فوق العاده یک محقق خوب است.

خیلی وقت است صدای سوت و هیجان در سینما شنیده نمی‌شود اما شاید فیلم «لاتاری» علی‌رغم تمام انتقادات به شخصیت‌پردازیها و پایان‌بندی فیلم با استقبال مردمی خوبی مواجه شود و این هیجان فروخفته را دوباره بیدار کند.

کارگردان «عرق سرد» به دلیل ارائه یک بیانه سیاسی همچنان در ارائه روابط انسانی میان شخصیت‌ها گنگ و سردرگم است.

مصطفی کیایی در نشست خبری فیلم چهار راه استانبول گفت که نام اولیه فیلم پلاسکو بوده که به دلیل اینکه سوبرداشت تجاری و گیشه ای از آن شود از یک سو و از سوی دیگر به این دلیل که قصه این فیلم صرفا درباره پلاسکو نیست، نام آن را به چهار راه استانبول تغییر داده است.

جنس فیلمسازی حاتمی کیا نه تنها برای سینمایی ها که برای مخاطب عام هم آنقدر نشانه دارد که قبل از دیدن هر اثرش می شود پیش فرض هایی داشت. نشانه هایی که شاید بیشتر از هر چیز از نگاه ایدئولوژیک حاتمی کیا می آید. اما او در «به وقت شام» ترجیح داده بیشتر از تکنیک بهره ببرد، برای همین حاصل کارش وزن کمتری برای محتوا قائل شده، هرچند با یک اثر حادثه ای جذاب مواجه هستیم.

یک فیلمساز با نگاهی به فیلم «امیر» ساخته نیما اقلیما آن را روایتی با حوصله، دقیق و سنجیده از یک قهرمان در دل شهری بی رحم است

نگاهی کوتاه به آثار اکران شده در روز اول «سی و ششمین جشنواره فیلم فجر» در سینمای رسانه