تساوی در خلقت، معارض با کثرت ضمایر مذکر

 در پاسخ بیان چند نكته بایسته است:
اینكه براى خداوند ضمیر مذكّر به كار رفته است. مانند «قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ»، بدین‏جهت است كه از نظر ادبى، ضمیر «هو» براى جنس مذكّر و براى موجودى كه نه مذكّر و نه مؤنّث است به كار مى‏رود اما ضمیر «هى» تنها بریا جنس مؤنّث و یا مؤنّث مجازى و لفظى به كار مى‏رود مانند آیات شریفه:
«فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوى»؛
«همانا بهشت همان جایگاه است».
«وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها»؛
«سوگند به نفس و آنچه آن را درست كرد».
از این رو ضمیر «هو» در دو مورد به كار مى‏رود:
1. در مقابل «هى» و براى موجود مذكّر؛ چه حقیقى و چه مجازى.
2. به معناى جامع میان مذكّر و مؤنّث و یا در موجودى كه جنسیت خاص مذكّر یا مؤنّث در آن لحاظ نشده است (مانند «اله») و یا اینكه هر دو جنس مذكّر و مؤنّث در آن لحاظ شده و مدنظر است. پس هنگام اطلاق
«هو» بر خداوند، به هیچ وجه پرسش از مذكّر و مؤّنث بودن مرجع ضمیر معنایى نخواهد داشت؛ زیرا او جسم ندارد؛ نه مذكّر است و نه مونث و نه چیز دیگرى شبیه به این موارد «لَیْسَ كَمِثْلِهِ شَیْءٌ». با این حال قرآن مجید به زبان مردم نازل شده است و مى‏بایست كه قواعد ادبیات عرب در آن رعایت مى‏گردید .

---

منبع : پرسمان/ حقوق زن