پرتو رایت دوست

 

مفضل بن عمر مى گوید: با گروهى در محضر امام صادق (علیه السلام) نشسته بودیم. حضرت (علیه السلام) فرمود: بر شماست كه از تصریح به نام مخصوص قائم (علیه السلام) اجتناب كنید. در این حال من تصور كردم كه مخاطب آن حضرت من نبودم. ولى حضرت به من فرمود:
اى مفضل! بر شماست كه از تصریح به نام مخصوص قائم (علیه السلام) اجتناب كنید. قسم به خدا! سالیان دراز خواهد گذشت، و آن چنان به دست فراموشى سپرده خواهد شد كه خواهند گفت: او مرده است، به هلاكت رسیده است. معلوم نیست در كدام بیابان سرگردان است؟
در آن حال دیدگان مومنان براى او اشكبار خواهد شد و زمین و زمان مردمان را بیرون مى ریزد مانند كشتى بزرگى كه در امواج دریا زیر و رو شده و آنچه در خود دارد به دریا مى افكند.
هیچ كس نجات نمى یابد مگر آنان كه خداوند از آن ها پیمان گرفته و ایمان را بر (لوح) دل شان نگاشته، و به واسطه روحى از ناحیه خود او را امداد مى كند.
در آن هنگام دوازده پرچم شبیه به هم آشكار مى شود كه معلوم نیست كدام متعلق به چه كسى است.
وقتى سخن امام (علیه السلام) به اینجا رسید من گریستم.
امام فرمود: چرا گریه مى كنى؟
عرض كردم: چگونه گریه نكنم در حالى كه شما مى فرمایید: دوازده پرچم شبیه به هم افراشته مى شود كه معلوم نیست كدام متعلق به چه كسى است؟
آنگاه به گوشه اتاق كه خورشید از آنجا به داخل مجلس تابیده بود نظر نمود و فرمود: آیا این خورشید آشكار نیست؟
عرض كردم: بله.
فرمود: قسم به خدا! امر ما از این هم آشكارتر است.(1)
--------------------------------------------------------------------------------

1- غبیه نعمانى، ص 151 و 152؛ بحار الانوار، ج 51، ص 147.

---

منبع : مهدویت