ظهور؛ پس از یأس و نومیدى!

 

ابوبكر محمد بن ابى دارم یمامى (1) مى گوید: روزى خواهرزاده ابوبكر نخالى عطار (2) را دیدم و گفتم: كجا هستى؟ و كجا مى روى؟ گفت: هفده سال است كه در حال سفر هستم! گفتم: چه عجایبى دیده اى؟ گفت: روزى در اسكندریه در منزلى در كاروان سرایى گرفتم كه بیشتر ساكنین آن غریب بودند، وسط آن كاروان سرا مسجدى بود كه اهل كاروان سرا در آن نماز مى گزاردند، و امام جماعتى نیز داشتند. جوانى هم آنجا در حجره اى سكونت داشت كه وقت نماز بیرون مى آمد و پشت سر امام جماعت نماز مى گزارد و باز مى گشت، و با مردم اختلاطى نداشت. چون ماندن من در آنجا به طول انجامید و او را جوانى پاك و لطیفى كه عبادى تمیزى به دوش مى انداخت؛ یافتم. روزى به او گفتم: به خدا دوست دارم در خدمت و حضور شما باشم. من پیوسته در خدمت او بودم تا آن كه كاملا با او مأنوس شدم. روزى به او گفتم: خدا تو را عزیز بدارد، تو كیستى؟ گفت: من صاحب حقم! عرض كردم: كى ظهور مى كنى؟ گفت: اكنون زمان آن فرا نرسیده است، و مدتى از زمان آن باقى مانده است. پس از آن همواره در خدمت او بودم و او به همان ترتیب در خلوت و مراقبت خویش بود و در نماز جماعت شركت مى كرد و با مردم اختلاطى نداشت. تا این كه روزى فرمود: مى خواهم به سفر بروم. عرض كردم: من هم همراه شما مى آیم. (در راه همانجا) عرض كردم: آقا جان! امر شما كى آشكار خواهد شد؟ فرمود: هنگامى كه هرج و مرج و آشوب زیاد شود، به مكه و مسجدالحرام مى روم. آنجا گروهى خواهند گفت: رهبرى براى خود انتخاب كنید! و در این باره با یكدیگر گفت و گوى بسیار مى كنند. تا این كه مردى از میان مردم بر مى خیزد و به من مى نگرد و مى گوید: اى مردم! این ((مهدى (علیه السلام))) است. به او نگاه كنید. آنگاه دست مرا مى گیرند و بین ركن و مقام مرا به رهبرى برگزیده و با من بیعت مى كنند در حالى كه مردم از ظهور من ناامید شده باشند. با هم به كنار دریا رسیدیم، او خواست وارد آب شود، من عرض ‍ كردم: آقا جان! من شنا بلد نیستم. فرمود: واى بر تو! با من هستى و مى ترسى؟ عرض كردم: نه! اما شجاعت آن را ندارم. آنگاه خود بر روى آب حركت كرد و رفت و من بازگشتم. (3)
--------------------------------------------------------------------------------

1- از مشایخ فرقه حشویه است.
2- صوفى است.
3- غیبه شیخ طوسى، ص 301 و 302، التوقیعات الوارده؛ بحار الانوار، ج 51، ص 319 و 320.

---

منبع : مهدویت