مصریان قدیم باور داشتند که پس از مرگ و برای ورود به زندگانی ابدی، داوری از آنها خواهد خواست تا قسم بخورند که هرگز انسانی را نکشته اند، دزدی نکرده اند و در تمام حیات خود بر روی زمین سدی نساخته اند. این بدان معنا نیست که مصریان با آبیاری مخالف بوده اند، بر عکس آنها هر کاری می‌کردند تا از منابع محدود آب خود استفاده کنند. برای همین بود که احدی اجازه ساخت سد نداشت تا دولت حساب هر قطره آبی را که مصرف می‌شد داشته باشد. کشاورزان اولیه منتظر طغیان طبیعی نیل می‌ماندند تا غلاتشان را آبیاری کند. آنها از 5000 سال قبل از میلاد روشهای مهار رود بزرگ را آغاز کردند و اولین سیستم های آبیاری جهان را ابداع نمودند. این کار با کندن کانالهایی که آب نیل را به مزارع هدایت می‌کرد شروع شد. یکی از اولین مناصب رسمی "حفار کانال" سلطنتی بود. بعدها منابع ذخیره آب برای فصل های خشک و سدها پدید آمد. از تاج سدها هم به عنوان جاده استفاده می‌شد. در طول فصل طغیان سد را می‌شکستند تا آب درون کانالها جاری شود.

مصریان شاید اولین انسانهایی باشند که از گاو آهن استفاده کرده و آن را به شاخ گاوها بستند. برای شخم زدن از کج بیل هم استفاده می‌کردند که دسته کوتاهی داشت و کار با آن بسیار کمرشکن بود. بذر پاشی به صورت گروهی انجام می‌شد. بذرپاش سبد دانه‌ها را به گردن می‌آویخت تا دستانش آزاد باشد.

زمان برداشت، زمان کار سخت و شدید بود. از طلوع تا غروب تنها چند فرصت کوتاه برای خوردن و نوشیدن وجود داشت. مزد دروگر بسته به میزان درو پرداخت می‌شد و ناظری مواظب بود تا کسی از زیر کار در نرود.

گندم را با داس می‌چیدند و بر روی زمین می‌گذاشتند. زنان پشت سر دروگردان، بافه‌ها را در سبدهایی جمع می‌کردند و مستمندان که اغلب زن یا کودک بودند هر دانه ای را که بر زمین می‌ماند برمی چیدند.

مردان یا الاغ‌ها غله را حمل می‌کردند.

سپس گاوها و گوسفندها روی غله راه می‌رفتند تا دانه و پوست جدا شوند.

کاه را با باد دادن با چنگک های چوبی از دانه جدا می‌کردند.

کاتبان مقدار محصول را اندازه گرفته و ثبت می‌کردند.

یک ناظر هم زمین را با طنابی اندازه می‌گرفت تا میزان مالیات بر محصول آن را معلوم کند.

گندم‌ها را در سیلو نگه می‌داشتند.

تقریبا تمام افراد بزرگسال مصری دستی در کشاورزی داشتند. بعضی کشاورزان تمام وقت بودند و بعضی در زمان طغیان برای کار اجباری کشاورزی فرا خوانده می‌شدند که جریمه سرپیچی از آن دامن خود و یا خانواده شان را می‌گرفت.

بازگشت