ماجرای آیت الله گلپایگانی و صاحب خانه اش!!!

مؤمن در لغت از ریشه امن به معنای اعتماد کردن است. یعنی دیگران از مومن در امنیت اند و به مومن اعتماد دارند.
زندگی مومن به صورتیست که نه تنها دیگران از دستش در عذاب و ناراحتی نیستند ، بلکه کاملا در راحتی هستند.
زمانی که آیت الله گلپایگانی در خانه استیجاری به سر می بردند، روزی در یکی از مجالس عمومی، ضمن اینکه مشغول گفت و شنود با رفقا بودند، متوجه می شوند که صاحب خانه اش در آن جمع است و برای یکی از علما این مسئله را مطرح می کند که:اگر شخصی خانه اش را به فردی محترم ، اجاره داد و پس از مدتی خودش به آن نیاز پیدا کرد ، در این صورت چه باید کرد؟!
آیت الله گلپایگانی که دورادور این مسئله را می شنود به ذهنش خطور می کند که “شاید منظور صاحب خانه من هستم که او خانه اش را لازم دارد اما مأخوذ به حیا است که آشکارا بگوید خانه مرا تخلیه کن ، و چه بسا قلباً راضی به ماندن در آن خانه نباشد.
به همین جهت پس از ترک مجلس به آن خانه نرفت ، بلکه به منزل یکی از رفقا رفت و برای همسرش پیام فرستاد: غذایی که پخته ای به منزل فلانی بیاور.
سپس منزلی تهیه کرده و خانه را تخلیه کرد..

منبع: سایت مجمع طلاب وبلاگ نویس