بادکنک های زنده

هدف استفاده از مخمرها، تولید گازی است که باعث ور آمدن نان می‌شود. خمیر مایه، این کار را با تغذیه کردن از قندهای درون آرد انجام می‌دهد و در طی این کار، دی اکسید کربن آزاد می‌کند. حدود 160 گونه شناخته شده از مخمرها وجود دارند اما مخمر نانوایی با نام علمی Sa ccharomyces Cerevisiae بیشتر از همه‌ی آن‌ها در آشپزخانه استفاده می‌شود. خمیر مایه کوچک است: فقط یک گرم از آن حدود 25 میلیون سلول را در خود جای داده است. اگر این مقدار قارچ، قندهای ساده‌ی لازم را به عنوان غذا در اختیار داشته باشند، مقدار زیادی دی اکسید کربن تولید خواهند کرد. خوشبختانه، خمیر مایه می‌تواند از آنزیم های خودش برای شکستن قندهای پیچیده تر - مثل دانه های شکر - به نوع قند قابل استفاده، استفاده کند.

1- بادکنک را چند بار پر و خالی کنید و آن را کنار بگذارید.

2- پاکت خمیر مایه و شکر را به آب گرم اضافه کنید و هم بزنید.

3- هنگامی که خمیر مایه و شکر حل شد، مخلوط را درون بطری بریزید. می‌بینید که خمیر مایه با تولید گاز دی اکسید کربن باعث حباب زدن مایه می‌شود.

4- بادکنک را به دهانه بطری ببندید و کنار بگذارید.

5- بعد از چند دقیقه، می‌بینید که بادکنک صاف می‌ایستد. اگر هیچ اتفاقی ندیدید، صبر کنید. به تدریج، بادکنک باد می‌شود.

همان طور که بادکنک باد می‌شود، هزاران حباب بادکنک شکل در خمیر تشکیل می‌شود. این آزمایش را می‌شود به جای خمیر مایه، با بکینگ پودر انجام داد و از شکر استفاده نکرد. چه اتفاقی خواهد افتاد؟ کدام‍‌یک از این دو مخمر بهتر بادکنک را باد می‌کند؟ حالا آزمایش را با آب گرم تر یا سردتر تکرار کنید. در چه دمایی خمیر مایه فعال‌تر از همیشه است؟ در چه دمایی بادکنک اصلاً باد نمی شود؟ نتایج خود را با این جدول مقایسه کنید.