نزول قرآن به واسطه جبرئیل، چگونه تصور مى شود؟

در این پرسش، نزول فرشتگان همسان با نزول و فرود آمدن باران انگاشته شده است! در حالى كه نزول در غالب موارد به این معنا استعمال نشده و معانى دیگرى دارد. قرآن مجید مى فرماید:
«وَ إِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلاّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلاّ بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ»[1]؛ «و هیچ چیز نیست مگر آنكه گنجینه هاى آن نزد ماست، و ما آن را جز به اندازه اى معین فرو نمى فرستیم».
در این آیه نزول اشیاء از خزاین الهى چیزى جز مراتب آفرینش آنها نیست؛ زیرا این مسئله روشن است كه درختان و انسان ها از بالاى آسمان بر زمین فرو نمى بارند.
در مورد قرآن نیز نزول و مشتقات آن مكرر به كار رفته است. در این موارد نیز روشن است كه قرآن از مكانى در بالا به زمین فرود نیامده است؛ بلكه حقیقتى ملكوتى و عِلوى داشته كه مرتبه به مرتبه تنزل یافته تا به وجود لفظى رسیده است. به همین دلیل كه از مرتبه اى بالا به مرتبه اى پایین آمده تعبیر به نزول شده است. نحوه نزول ملائكه نیز احیانا چیزى متناسب با شكل وجودى آنها است؛ به گونه اى كه واسطه فیض خداوند نسبت به انسان ها مى شوند. البته گاهى بدون تمثّل و گاهى به صورت تمثل است؛ آن گونه كه بر حضرت ابراهیم به عنوان میهمان وارد شدند.[2]

پی نوشت ها
[1]. حجر 15، آیه 21.
[2]. ر.ك: ذاریات51، آیات 24 تا 28.

---

منبع : پرسمان دانشجویی