عصای سپید ، سمبل ایستادگی

عصای سپید نه تنها ابزاری برای استقلال، بلكه نمادی از نابینایان در جوامع است. امروزه عصای سپید از دو جنبه حائز اهمیت است و آن اهمیت ابزاری و نمادین بودن آن می باشد.

در طول تاریخ، عصا و چوبدستی به عنوان ابزاری كمكی برای نابینایان استفاده می شدند. یادداشتهای مربوط به زمان نزول انجیل حاكی است كه چوبدستی چوپانان، ابزاری برای سفرهای تك نفره بوده است و نابینایان از عصا و چوبدستی به منظور شناسایی موانع موجود در مسیر گذرشان استفاده می كردند.

قرنها گذشت و تعریف" عصا" به ابزاری بودن كفایت كرد. اما عصایی كه امروزه می شناسیم و پس از قرن بیستم با نام آن آشنا شده ایم، ابزاری كاربردی و نمادی سمبلیك است كه فرد نابینا را به مخاطبش معرفی می كند. نقش جدید عصای سپید به دهه های بین دو جنگ جهانی باز می گردد، زمانی كه نمادین بودن عصا برای نابینایان تبی فراگیر در اروپا شد و سپس به آمریكای شمالی نیز سرایت كرد. ایده معرفی عصای سپید برای نابینایان را به " جیمز بیگز" ساكن بریستول نسبت می دهند. بنابر ادعای بیگز تصادفی در سال 1921 میلادی برایش اتفاق می افتد و بر اثر آن بینایی هر دو چشمش را از دست می دهد. وی كه خود را ناچار به زندگی و سازش مجدد با محیط پیرامونی اش می دید، از ترس وسایط نقلیه عدیده ای كه در اطراف منزلش در تردد بودند، عصای خود را به رنگ سفید در می آورد تا بدین وسیله قابلیت شناسایی خود را برای رانندگان وسایط نقلیه بالا ببرد.

از زمان ابتكار عمل جیمز10 سال طول می كشد تا عصای سپید جای خود را در محافل عمومی و اجتماعی باز كند.

در فوریه 1931 " گیلی دهربمونت" طرحی را به منظور همگانی كردن استفاده از عصای سپید در كشور فرانسه آغاز می كند. با انعكاس این طرح در مطبوعات بریتانیا طرح مشابهی در سراسر بریتانیا به اجرا در می آید.

در آمریكای شمالی معرفی عصای سپید مرهون تلاش های باشگاه بین المللی " لانیز" است. تحت تاثیر قرار گرفتن عضوی از اعضای باشگاه " لانیز" به هنگام عبور مردی نابینا به همراه عصایی سیاه از خیابان، باشگاه لانیز را بر آن می دارد تا به منظور بالا بردن قابلیت شناسایی عصا برای رانندگان رنگ عصای نابینایان را به سفید تغییر رنگ دهد. در دهه های 1920 و 1930 نابینایان به همراه عصای سپیدی كه آن را به صورت اریب به دست می گرفتند در گذرگاهها و معابر ظاهر می شدند و از اینجا بود كه نقش نمادین عصای سپید اذهان را به سوی خود جلب كرد. با بازگشت معلولان آسیب دیده از جنگ جهانی دوم به كشور آمریكا تغییرات عمده ای در شكل و نحوه استفاده از عصای سپید پدید آمد. این تغییرات در جهتی بود كه معلولان بازگشته از جنگ را به زندگی مبتنی بر مشاركت امیدوار كند. دكتر "ریچارد هوور" گونه ای ازعصای سپید را طراحی و به بازار عرضه كرد تا وسیله ای برای جهت یابی در سفرها و سیاحتهای نابینایان باشد. عصای بلند با عصای هوور، مجدداً نقش ابزاری عصا را در خاطرها زنده كرد.

در این زمان عصای سپید جایگاه خود را در سیاستگذاری های دولتی باز كرد. طرح قانونی عصای سپید، اولین بار در دسامبر 1930 در ایلینویز مطرح شد. این طرح حق عبور و مرور را برای عابرین نابینا محفوظ دانسته بود. پس از آن طرح فوق در " میشیگان" به سال 1935 و " دیترویت" به سال 1936 مطرح شد.

و بالاخره روز 15 اكتبر به عنوان روز ملی عصای سپید اعلام و معرفی گردید واستفاده از عصای سپید برای نابینایان، جهانی گشت.