آیا برگزاری دهه محسنیه ضرورت دارد؟

چند سالیست که شاهد پدیده دهه سازی عزاداری در رابطه با مصیبت های وارد بر اهل بیت هستیم، دهه هایی که هم جامعه را ناراضی کرده است و هم مراجع را مجبور به موضع گیری در مقابله با آن کرده و هم دستاویزی برای دشمنان دین شده است تا با آن متدینین را مورد استهزاء قرار دهند.یکی از این دهه های بی دلیل، دهه محسنیه است. برخی از شیعیان از بیست و هشتم صفر تا هشتم ربیع الاول را به عزاداری می پردازند چون معتقدند واقعه حمله به حضرت زهرا سلام الله علیها و سقط شدن جنینی در لحظه قرار گرفتن حضرت بین در و دیوار، در همین دهه رخ داده است.

وجود فرزندی سقط شده در جریان حمله به منزل امیر المومنین قطعی تاریخ است، و همچنین بر هیچ کس پوشیده نیست که این حادثه مهم ضرری عظیم به بدنه تشیع وارد کرد، چراکه یک بخش از نسل شیعه به واسطه این قتل هیچگاه به وجود نیامد. اما این یادداشت به دنبال آن است که بگوید گرفتن این دهه و دهه های نظیر آن نه تنها ضرورتی ندارد، بلکه ضررهایی را هم در پی خواهد داشت.

در سیره اهل بیت دهه محسنیه نداریم

در رابطه با اینکه باید در رفتارها و حرکت دینی و مذهبی به اهل بیت تاسی کنیم و از آن ها پیروی کنیم هیچ جای شک و شبهه ای نیست و لذا اگر کسی بخواهد بداند که یک دهه ای مثل محسنیه و یا بزرگداشت روز شهادت آن حضرت حجیت دارد یا ندارد، باید به سیره ائمه رجوع کند.

اگر به سنت امامان رجوع کنیم اثری از دهه محسنیه نخواهیم یافت، بلکه با احادیثی مواجه می شویم که عزاداری را در مواردی خاص محدود کرده اند، نظیر «کل الجزع و البکاء مکروه سوی الجزعو البکاء علی الحسین» (بحارالانوار، ج45، ص 313)

 

سیره علما خالی از دهه محسنیه است

از آنجایی که علماء بسیار در این مسئله حساس بوده اند که خلاف سیره اهل بیت عمل نکنند ، نظر به سیره آن ها اهمیت دارد. اما هیچگاه در طول تاریخ مشاهده نشده است که علما و مراجع در این دهه به عزاداری پرداخته باشند و یا دیگران را به عزاداری دعوت کرده باشند، بلکه عکس این مطلب را تاکید کرده اند. و مراجع فعلی نیز در استفتائاتی که از آن ها به عمل آمده است این پدیده را تایید نکرده اند. البته ذکر مصیبت شهادت حضرت محسن در دهه فاطمیه مرسوم بوده و علما به آن می پردازند.
 

دهه گرفتن برای کودکی که بدنیا نیامده است!!

فلسفه بزرگداشت ها و برگزاری مجالس در سالروز فوت اشخاص برای معرفی آن شخص و ایجاد شناخت نسبت به افکار یا سیره آن شخص می باشد. همچنین وقتی برای امام حسین علیه السلام در دهه اول محرم مراسم های بی شماری برگزار می شود، هدف شناخت امام و حرکت تاریخی او می باشد و نه اینکه صرفا دور هم جمع شویم و گریه کنیم.

حالا باید از کسانی که از دهه محسنیه حمایت می کنند پرسید شما در این دهه که بنام حضرت محسن نامگذاری شده است چه چیزی می خواهید از آن حضرت بگویید؟ آیا جز این است که در این دهه از مصیبت های حضرت زهرا می گویید؟ خب چرا کمی تحمل نمی کنید و همین حرف ها را در جای خود یعنی دهه فاطمیه نمی زنید؟

 

کم شدن منزلت محرم و فاطمیه

زمانیکه دهه های عزاداری کثرت پیدا کنند ممکن است به شکوه و عظمت محرم و فاطمیه آسیب وارد شود، چراکه این دو واقعه محل پذیرفته شده جامعه برای ترویج افکار ائمه در قالب عزاداری است و در این زمان اکثریت مردم حاضر به حضور در جلسات می شوند. حال اگر دهه هایی نظیر محسنیه زیاد شوند، بالتبع جلساتی از فاطمیه و محرم کم می شوند و به مرور زمان این فروع جایگزین آن مراسم های اصلی می شوند.
 

افراط در عزاداری به تفریط آن می کشد

اگر بخواهیم برای همه مصیبت های وارد بر اهل بیت دهه بگیریم و عزاداری کنیم، باید تمام سال را مشکی پوشیده و عزاداری کنیم، که این حرکت ضررش بیشتر از نفعش خواهد بود. وقتی بیش از حد جامعه را مجبور به گریه و عزا کنیم، بعد از مدتی جامعه تاب نمی آورد و خواستار تعطیل شدن آن می شود. به همین دلیل حضرت آیت الله شبیری زنجانی این خطر را گوشزد کردند و درباره آن هشدار دادند و فرمودند: «افراط در عزاداری‌ها به تفریط می‌انجامد. از آن‌جا که جامعه نمی‌تواند نسبت به همه عزاداری‌های پیاپی مراقبت داشته باشد، سرانجام به انکار مجموع عزاداری روی می‌آورد.»

نقد مطلب فوق در مقاله بررسی وجاهت دهه محسنیه