سومین زن فضانورد
18 ژوئن 1983 (مطابق با 28 خرداد 1362)
هنگامی که سالی راید، سوار بر شاتل فضایی «چلنجر» در سال 1983 به فضا پرتاب شد، اولین زن آمریکایی محسوب می‌شد که به یک سفر می‌رفت. با این سفر 6 روزه، سالی راید سومین زن تاریخ بود که به فضا پا می‌گذاشت. هنوز تحصیلاتش را به پایان نرسانده بود که در روزنامه آگهی ناسا را دید که نوشته بود : برای برنامه‌ی فضاپیمای شاتل به افرادی جهت مأموریت ویژه نیاز دارد. راید با ناسا تماس گرفت و پس از یک فرایند طولانی ناسا، راید را برای فضانوردی انتخاب کرد.
آموزش فضانوردی بسیار سخت بود و برای راید لازم بود که به مدت یک سال به طور جدی و مداوم آموزش‌های ویژه ببیند. اولین سفر فضایی راید در 18 ژوئن سال 1983 و با فضاپیمای چلنجر صورت گرفت. او یک سال بعد (5 اکتبر 1984) نیز با همین فضاپیما به فضا رفت. پرواز دوم او 8 روز به طول انجامید.
پس از سقوط و انفجار این فضاپیما در سال ۱۹۸۶ راید یکی از افرادی بود که توسط دولت آمریکا برای تحقیق و ارائه گزارش و نظر درباره چگونگی این حادثه، انتخاب شد. پس از این حادثه، راید تا هنگام کناره‌گیری و بازنشستگی از برنامه‌های فضایی به عنوان یکی از رؤسای ناسا در واشنگتن دی سی به کار مشغول بود. در زیر بخشی از خاطرات راید را درباره‌ی سفرهای فضایی‌اش می‌خوانید :
«من خیلی زود یاد گرفتم بهترین راه برای خوردن غذا آن است که سبد غذا را تا حد امکان به دهانم نزدیک کرده و از قاشق برای هدایت تکه‌های غذا به دهانم استفاده کنم. اما نوشیدن در شرایط بی‌وزنی داستان دیگری دارد. فرض کنید می‌خواهید یک لیوان شیر بنوشید. هر چقدر هم لیوان شیر را خم کنید هیچ اتفاقی نمی‌افتد. بی‌وزنی باعث می‌شود شیر در محل خود باقی می‌ماند. برای نوشیدن، فضانوردان باید از نی‌های ویژه‌ای استفاده کنند که به درون بسته‌ی محتوی مایعات فرو می‌رود.
از نمکدان هم نمی‌توان استفاده کرد کافی است نمک بپاشید تا دانه‌های نمک به جای اینکه روی غذا بنشیند به شنا در فضای میان کابین بپردازد. مهم‌ترین چیزی که در فضا تغییر می‌کند، قیافه فضانوردان است. جریان گردش خون انسان در فضا به دلیل قرار گرفتن در شرایط بی‌وزنی همانند زمین نیست. روی زمین، جریان خون بیش‌تر به سمت پاها کشیده می‌شود (به دلیل جاذبه‌ی زمین) در حالی که در شرایط بی‌وزنی جریان خون به طور یکنواخت در تمام بدن جاری می‌شود و به همین دلیل خون بیش‌تری وارد صورت و نیم تنه‌ی بالایی ما می‌شود، بنابراین صورت فضانورد اندکی چاق‌تر و پف کرده به نظر می‌رسد.
نکته‌ی جالب دیگر در مورد قد فضانورد است ، قد ما در فضا تقریباً چند سانت بلند می‌شود، چرا که در غیاب فشار گرانش، ستون فقرات ما به هم فشرده نمی‌شود. بنابراین فاصله‌ی میان مهره‌ها اندکی بیش‌تر شده و قد ما نیز اندکی بلندتر می‌شود.»
نویسنده : علیرضا سرمدی
