آرزوی بر باد رفته
آرزوی بر باد رفته
باور غلط : آن گاه که ضربههای تیشهی زندگی را بر ریشهی آرزوهایت حس میکنی، به خاطر بیاور که زیبایی شهابها از شکستن قلب ستارگان است!
باور صحیح : باور غلط این هفته واقعاً جملهی قشنگ و امیدوارکنندهای است، ولی با کمال تأسف باید بگویم که اصلاً صحت ندارد.
شهابها باقیماندههای ستارگان نیستند. ستارهها، کرههایی گازی هستند، چه طور میتوانند از خود شهابهای سنگی بر جای بگذارند؟!
بعضی از شهابها، ذرات ریز غباریِ به جا مانده از دنبالهی یک دنبالهدارند. وقتی به شهابی برمیخوریم که زمین مسیر دنبالهدار یا بقایای برجامانده در پشت سر دنبالهدار را قطع میکند. شهابها در جو میجوشند و بخار میشوند و هرگز به سطح زمین نمیرسند.
شهابسنگها تکههایی بزرگتر از شهابها هستند و شامل سنگ، فلز یا هر دو هستند که از دنبالهدار یا سیارکی جدا میشوند و پس از برخورد با جو، به سطح زمین میرسند. بزرگی آنها از اندازهی یک ریگ تا قطعههایی چندین تُنی است.
دانشمندان از طریق فن سنیابی رادیواکتیو، تعیین کردهاند که شهابسنگها حدود 5/4 میلیارد سال ـ تقریباً برابر با عمر منظومهی خورشیدی ـ سن دارند. برخی از آنها از نیکل و آهن، یا همان دو عنصر موجود در هستهی زمین تشکیل شدهاند. این بخش از شواهد، این تصور را به وجود میآورد که آنها ممکن است قطعات بازمانده از شکلگیری منظومهی خورشیدی باشند. بررسیهای بیشتر نشان داده است که ترکیب شهابسنگها شبیه به ترکیب سیارکها است، و این امر اخترشناسان را متقاعد میکند که ممکن است منشأ آنها، کمربند سیارکهای بین مریخ و مشتری باشد.
نویسنده : علیرضا سرمدی