گپی با زنان سخت کوش و موفق
فرشته بیرانوند، متولد خرم‌آباد، نیز یکی از زنانی است که به خاطر عشق و علاقه اش، رانندگی با تریلی را به عنوان شغلش انتخاب کرده است. وی میگوید: از دوران کودکی، خواندن قرآن و هم چنین شغل رانندگی را دوست داشته ام.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : جمعه 1396/09/03 ساعت 11:10
زینب شاه مرادی - مرکز یادگیری تبیان
خانم بیرانوند، اصلی ترین شغل خودش را مداحی و قرایت قرآن می‌داند و دربارۀ رانندگی میگوید: در دهه 70 در یک آموزشگاه رانندگی به عنوان مربی مشغول به کار شدم و رفته رفته با ازدیاد کارآموزها، فهمیدم که باید اطلاعات بیشتری از آن ها داشته باشم؛ بنابراین، برای دریافت گواهینامه پایه یک رانندگی اقدام کردم.
این راننده موفق لرستانی، از مخالفت های خانواده و حتی ادارات مربوط در خصوص این اقدامش میگوید و بیان می‌کند که چگونه سرانجام با تشویق خانم سرهنگ بختیار، مسؤول صدور گواهینامه راهنمایی و رانندگی در خرم‌آباد، اولین زنی شد که دهه 80 در استان لرستان گواهینامه پایه یکم دریافت کرد.
علاقه وی به رانندگی ماشین‌های سنگین، موجب شد که از همان سال 80 رانندگی در این زمینه را آغاز کند. اولین ماشینی که او با آن رانندگی کرده است، هوو بوده و امروز هم یک هووی 40 تن دارد که ایران را با این ماشین زیر پا گذاشته و راننده روزهای سخت جاده‌های ایران است.
فرشته بیرانوند، که دانشجوی رشته علوم قرآن و احادیث نیز هست، دربارۀ بازخورد مردم و ماموران راهنمایی رانندگی میگوید: به طور قطع، همه در ابتدا با دیدن زنی که راننده کامیون است، شوکه شده و لحظاتی مات می‌شوند؛ اما بعد از تحلیل واقعه، با صحنه دیدن یک خانم پشت فرمان ماشین سنگین کنار می‌آیند.
وی در ادامه میگوید: حتی تاکنون برخی از ماموران راهنمایی و رانندگی، پس از دیدن مدارکم و مطمئن شدن دربارۀ هویتم، با احترام، سلام نظامی می‌دهند و مردم عادی هم با دست تکان دادن و بوق زدن، به من ابراز محبت می‌کنند.
او معتقد است که بودن یک زن در جامعه، حتی در شغل سخت رانندگی، در صورت رعایت آداب و شؤون اسلامی، امکان پذیر است؛ به طور مثال، او در مدت 12 سال رانندگی جدی با ماشین سنگین، هنوز یک تصادف کوچک هم نداشته است !
فرشته بیرانوند، همیار پلیس و جزو رانندگان برتر استان خرم‌آباد در بخش حمل و نقل است.
رانندگی ترانزیت، آن هم ترانزیت خارجی، برای راننده‌های مرد، شغل سخت و گه گاه طاقت فرسایی است؛ چه رسد به اینکه راننده زن هم باشد! مشکلاتی مانند عبور و مرور از مرزها ، پیدا کردن سرویس‌های بهداشتی و حمام در بین راه، خوابیدن داخل ماشین و ... برخی از مشکلات رانندگان ترانزیت محسوب می‌شود.
لیلی صیفی 38 سال دارد؛ زنی که شغلی سخت و شاید غیرقابل تصور برای زنان دیگر را برای خود برگزیده است. او 6 سال است که به انجام این کار مشغول است و دلیل اصلی ورود به این شغل را وابستگی شدید به همسرش و نداشتن طاقت دوری او می‌داند. وی میگوید: همسرم راننده ترانزیت خط اروپا است و روال عادی کار افرادی که به این شکل کار می‌کنند، دوری از خانواده‌هایشان بری روزها و ماه‌های متمادی است؛ به این صورت که برای بردن بار به کشورهای اروپایی و برگشت، یک ماه و نیم در راه هستند و بعد که به خانه می‌آیند یک هفته استراحت می‌کنند و دوباره سرویس می‌روند؛ حتی گاهی هم پیش می‌آید که تنها یک روز فرصت استراحت دارند و باید فردای روزی که می‌آیند، مجدد بارگیری کنند و بروند !
به همین دلیل، احساس کردم برای اینکه بتوانم با همسرم بوده و در عین حال شاغل هم باشم، بهترین راه، گرفتن گواهینامه پایه یک رانندگی و راننده تریلی شدن است، و حالا شش سال است که تمام سرویس‌ها را با هم می‌رویم و با عنوان «دو شوفره» کار می‌کنیم.
او دربارۀ امتحان برای دریافت گواهینامه و هفت خوان رستم بعدش، مانند گرفتن کارت سلامت و کارت هوشمند و امثال این ها، میگوید:
خیلی از راننده‌ها، به دلیل سخت‌گیریهای موجود، بعد از سالها رانندگی و کار کردن، هنوز گواهینامه ندارند؛ اما من توانستم در عرض دو ماه کارهایم را انجام دهم و گواهینامه‌ام را بگیرم !
در واقع، من همه امتحان‌ها را همان دفعه اول قبول شدم؛ چون سرهنگ‌هایی که برای امتحان گواهینامه پایه یک یا دو، از افراد امتحان می‌گیرند، از اولین حرکت تشخیص می‌دهند کسی که پشت فرمان است رانندگی بلد است یا نه.
وی دربارۀ نحوۀ کار خود میگوید: ترانزیت در خط اروپا، برای رانندگان قوانین خاص خودش را دارد؛ به عنوان مثال، تعداد روزها و زمانی که یک بار باید از مبدا به مقصد برده شود، حساب شده است و رانندگان موظف هستند که سر آن وقت مشخص، بار را تحویل دهند. ما به طور کلی در هفت روز هفته اول، شش روز را می‌توانیم رانندگی و یک روز استراحت کنیم و هفته دوم 48 ساعت استراحت کنیم.
همچنین ما در ماشین‌ها «تاخوگراف» داریم که مانند جعبه سیاه هواپیما عمل می‌کند؛ به این ترتیب، ساعت کارمان از لحظه شروع رانندگی مشخص است و اصل بر این است که تک شوفرها بعد از هر سه ساعت رانندگی باید 45 دقیقه استراحت داشته باشند و از 24 ساعت شبانه روز، می‌توانند 13 ساعت کار و 9 ساعت رانندگی کنند؛ اما دو شوفره‌ها، مانند من و همسرم، از 24 ساعت باید 16 ساعت بدون استراحت رانندگی کنیم و مابقی روز را استراحت کنیم.
منبع: پیک سنجش
این راننده موفق لرستانی، از مخالفت های خانواده و حتی ادارات مربوط در خصوص این اقدامش میگوید و بیان می‌کند که چگونه سرانجام با تشویق خانم سرهنگ بختیار، مسؤول صدور گواهینامه راهنمایی و رانندگی در خرم‌آباد، اولین زنی شد که دهه 80 در استان لرستان گواهینامه پایه یکم دریافت کرد.
علاقه وی به رانندگی ماشین‌های سنگین، موجب شد که از همان سال 80 رانندگی در این زمینه را آغاز کند. اولین ماشینی که او با آن رانندگی کرده است، هوو بوده و امروز هم یک هووی 40 تن دارد که ایران را با این ماشین زیر پا گذاشته و راننده روزهای سخت جاده‌های ایران است.
فرشته بیرانوند، که دانشجوی رشته علوم قرآن و احادیث نیز هست، دربارۀ بازخورد مردم و ماموران راهنمایی رانندگی میگوید: به طور قطع، همه در ابتدا با دیدن زنی که راننده کامیون است، شوکه شده و لحظاتی مات می‌شوند؛ اما بعد از تحلیل واقعه، با صحنه دیدن یک خانم پشت فرمان ماشین سنگین کنار می‌آیند.
وی در ادامه میگوید: حتی تاکنون برخی از ماموران راهنمایی و رانندگی، پس از دیدن مدارکم و مطمئن شدن دربارۀ هویتم، با احترام، سلام نظامی می‌دهند و مردم عادی هم با دست تکان دادن و بوق زدن، به من ابراز محبت می‌کنند.
او معتقد است که بودن یک زن در جامعه، حتی در شغل سخت رانندگی، در صورت رعایت آداب و شؤون اسلامی، امکان پذیر است؛ به طور مثال، او در مدت 12 سال رانندگی جدی با ماشین سنگین، هنوز یک تصادف کوچک هم نداشته است !
فرشته بیرانوند، همیار پلیس و جزو رانندگان برتر استان خرم‌آباد در بخش حمل و نقل است.
رانندگی ترانزیت، آن هم ترانزیت خارجی، برای راننده‌های مرد، شغل سخت و گه گاه طاقت فرسایی است؛ چه رسد به اینکه راننده زن هم باشد! مشکلاتی مانند عبور و مرور از مرزها ، پیدا کردن سرویس‌های بهداشتی و حمام در بین راه، خوابیدن داخل ماشین و ... برخی از مشکلات رانندگان ترانزیت محسوب می‌شود.
لیلی صیفی 38 سال دارد؛ زنی که شغلی سخت و شاید غیرقابل تصور برای زنان دیگر را برای خود برگزیده است. او 6 سال است که به انجام این کار مشغول است و دلیل اصلی ورود به این شغل را وابستگی شدید به همسرش و نداشتن طاقت دوری او می‌داند. وی میگوید: همسرم راننده ترانزیت خط اروپا است و روال عادی کار افرادی که به این شکل کار می‌کنند، دوری از خانواده‌هایشان بری روزها و ماه‌های متمادی است؛ به این صورت که برای بردن بار به کشورهای اروپایی و برگشت، یک ماه و نیم در راه هستند و بعد که به خانه می‌آیند یک هفته استراحت می‌کنند و دوباره سرویس می‌روند؛ حتی گاهی هم پیش می‌آید که تنها یک روز فرصت استراحت دارند و باید فردای روزی که می‌آیند، مجدد بارگیری کنند و بروند !
به همین دلیل، احساس کردم برای اینکه بتوانم با همسرم بوده و در عین حال شاغل هم باشم، بهترین راه، گرفتن گواهینامه پایه یک رانندگی و راننده تریلی شدن است، و حالا شش سال است که تمام سرویس‌ها را با هم می‌رویم و با عنوان «دو شوفره» کار می‌کنیم.
او دربارۀ امتحان برای دریافت گواهینامه و هفت خوان رستم بعدش، مانند گرفتن کارت سلامت و کارت هوشمند و امثال این ها، میگوید:
خیلی از راننده‌ها، به دلیل سخت‌گیریهای موجود، بعد از سالها رانندگی و کار کردن، هنوز گواهینامه ندارند؛ اما من توانستم در عرض دو ماه کارهایم را انجام دهم و گواهینامه‌ام را بگیرم !
در واقع، من همه امتحان‌ها را همان دفعه اول قبول شدم؛ چون سرهنگ‌هایی که برای امتحان گواهینامه پایه یک یا دو، از افراد امتحان می‌گیرند، از اولین حرکت تشخیص می‌دهند کسی که پشت فرمان است رانندگی بلد است یا نه.
وی دربارۀ نحوۀ کار خود میگوید: ترانزیت در خط اروپا، برای رانندگان قوانین خاص خودش را دارد؛ به عنوان مثال، تعداد روزها و زمانی که یک بار باید از مبدا به مقصد برده شود، حساب شده است و رانندگان موظف هستند که سر آن وقت مشخص، بار را تحویل دهند. ما به طور کلی در هفت روز هفته اول، شش روز را می‌توانیم رانندگی و یک روز استراحت کنیم و هفته دوم 48 ساعت استراحت کنیم.
همچنین ما در ماشین‌ها «تاخوگراف» داریم که مانند جعبه سیاه هواپیما عمل می‌کند؛ به این ترتیب، ساعت کارمان از لحظه شروع رانندگی مشخص است و اصل بر این است که تک شوفرها بعد از هر سه ساعت رانندگی باید 45 دقیقه استراحت داشته باشند و از 24 ساعت شبانه روز، می‌توانند 13 ساعت کار و 9 ساعت رانندگی کنند؛ اما دو شوفره‌ها، مانند من و همسرم، از 24 ساعت باید 16 ساعت بدون استراحت رانندگی کنیم و مابقی روز را استراحت کنیم.
منبع: پیک سنجش
