اغلب بیماری‌های خودایمنی درمان ندارند

انواع مختلفی با شدت و ضعف مختلف از این بیماری‌ها وجود دارد که هر یک به نوعی سلامتی را تحت تاثیر قرار می‌‌دهد. نکته مهم و تلخ در مورد بیماری‌های خودایمنی این است که راه درمانی ندارند و همچنان ناشناخته مانده‌اند. هیچ متخصصی نمی تواند منشا این بیماری‌ها را توضیح دهد و یا احتمال ابتلا به آنها را پیش‌بینی کند.

بدن علیه بدن وارد عمل می‌ شود

گاهی پیش می ‌آید که بدن دچار مشکل جدی شده و عیله خود وارد جنگ می‌ شود. بدن ما از سلول های خاص خود تشکیل شده و دارای یک سیستم ایمنی قوی می باشد که نقش حفاظت از سلول ها و مقابله با عوامل خارجی را بر عهده دارد. ویروس ‌ها و باکتری ها از جمل عوامل بیگانه هستند که سیستم ایمنی موظف به مقابله و نابودی آنهاست.

اما در صورت ابتلا به بیماری‌های خودایمنی همه چیز تغییر می کند و این روند دچار اختلال جدی می شود. در این صورت پای عوامل بیگانه ‌ای در میان نیست و سیستم ایمنی بدن به سلول های سالم حمله ور می‌شود. به طوری که بدن قدرت تشخیص خودی و غیرخودی را از دست می ‌دهد و شروع به نابودی سلول های خود می کند.

بیش از 80 نوع بیماری خودایمنی وجود دارد

تا به امروز بیش از 80 نوع بیماری خودایمنی شناخته شده است. البته این تعداد نیز بخصوص در سال های اخیر در حال افزایش بوده است. یکی از این بیماری‌ها بیماری کرون است که باعث بروز دردهای شدید در سیستم معدی روده‌ ای می‌شود. بیماری سلیاک نیز از دیگر بیماری‌های خودایمنی شایع است که باعث عدم تحمل نسبت به گلوتن یا همان پروتئین موجود در گندم می‌شود.

نارکولپسی یا حمله خواب نیز که باعث ایجاد خواب‌ آلودگی کمابیش شدید و غیرقابل کنترل می‌شود نیز از دیگر بیماری‌های خودایمنی محسوب می شود.

از انواع دیگر این بیماری‌ها می ‌توان به پسوریازیس یا بیماری صدفی اشاره کرد که با راش‌ها و بثورات پوستی همراه با خارش روی پوست بروز می ‌کند. آرتریت روماتوئید از انواع رایج و شناخته شده‌تر بیماری‌های خودایمنی است. تشخیص این نوع بیماری‌ها با نظر پزشک و با انجام آزمایش های ویژه صورت می گیرد.

نقش ژنتیک پررنگ است

مسئله مهم دیگر در خصوص بیماری‌های خودایمنی ژنتیک است. افرادی که در خانواده خود سابقه بیماری‌های خودایمنی دارند، بیش از دیگران در معرض این بیماری‌ها قرار می‌ گیرند.

البته ژنتیک صرفا یکی از عوامل ابتلا بوده و نتایج پژوهش ‌ها حاکی از آن است که عوامل محیطی و برخی عفونت‌ ها و بیماری‌ها زمینه‌ساز بیماری‌های خودایمنی هستند؛ به عنوان مثال استرس نقش زیادی در ابتلا به پسوریازیس (بیماری صدفی) دارد.

آلرژی ها ربطی به بیماری‌های خودایمنی ندارند

آلرژی‌ها ربطی به بیماری‌ها خودایمنی ندارند، اما بعضی از این بیماری‌ها ممکن است باعث ایجاد آلرژی شوند. در این راستا بیماری سلیاک مثال خوبی است که فرد مبتلا به گلوتن حساسیت دارد. با این حال نباید بیماری را با آلرژی اشتباه گرفت.

با وجود اینکه نتایج برخی پژوهش‌ ها نشان داده است که آلرژی‌ها می‌ توانند منشاء برخی از بیماری‌های خودایمنی شوند، اما بااین حال یکسان دانستن این دو اشتباه است. چون آلرژی معمولا یک بیماری یا اختلال محسوب می‌ شود، اما بیماری خودایمنی بیماری مربوط به سیستم ایمنی بدن است.

بیماری‌های خودایمنی به سختی قابل تشخیص هستند

تشخیص دقیق بیماری‌های خودایمنی کار چندان ساده ‌ای نیست و معمولا در بررسی های اولیه تشخیص داده نمی‌شود. معمولا به بیمار گفته می‌شود که علائم به استرس مربوط می‌شود. در واقع از آنجایی که مشکل به باکتری یا ویروسی مربوط نمی‌شود تشخیص این بیماری‌ها سخت شده و وضعیت به مراتب پیچیده‌تر است.

سندرم خستگی مزمن و فیبرومیالژی، بیماری خودایمنی نیستند

معمولا فیبرومالژی جزو بیماری‌های خودایمنی در نظر گرفته می‌ شود، اما اینطور نیست. فیبرومیالژی یک بیماری مزمن است که باعث ایجاد درد عضلانی شده و معمولا بیشتر در خانم‌ها رواج دارد. سندرم خستگی مزمن نیز بیماری خودایمنی نیست.

این بیماری‌ها همچنان کمتر شناخته شده ‌اند و به همین دلیل جزو بیماری‌های خودایمنی تلقی می‌شوند. تاکنون هیچ ارتباطی بین این دو بیماری و اختلال در دستگاه ایمنی بدن مشاهده نشده است. با این حال ممکن است افرادی که از این دو بیماری رنج می ‌برند، به یک بیماری خودایمنی نیز مبتلا شده باشند.

---