چگونه به‌ کره‌ی ماه باز خواهیم گشت؟

پیش از پایان دهه‌ی آینده، فضانوردان ناسا مجدداً سطح ماه را کاوش خواهند کرد و این بار قصد دارند که در ماه بمانند و با ساختن پایگاه‌های فضایی راه را برای مسافرت‌های آینده به کره‌ی مریخ و سایر سیارات هموار کنند. این سفر با ساخت یک فضاپیمای جدید به زودی آغاز می‌شود.

ناسا با تکیه بر بهترین تکنولوژی موشکی، در حال ساخت سیستم اکتشاف قرن 21 است که چندکاره بوده و دارای قابلیت‌های مناسب، قابل اطمینان و ایمن خواهد بود.

قسمت اصلی این سیستم، یک فضاپیمای جدید است که برای انتقال 4 فضانورد به ماه طراحی شده است و قابلیت انتقال 6 سرنشین در ماموریت آینده به مریخ را دارد و سرنشینان و تجهیزات را به ایستگاه بین‌الملی فضایی انتقال می‌دهد. وسیله‌ی جدید حمل‌و نقل سرنشینان، شکلی شبیه به فضاپیمای آپولو و حجمی معادل 3 برابر آن را خواهد داشت، که امکان سفر 4 فضانورد را به طور هم‌زمان به کره‌ی ماه  فراهم می‌کند.

فضاپیمای جدید برای تامین انرژی، از  باتری‌های خورشیدی استفاده می کند و خودروهای فرود به ماه، از متان مایع در موتورهای‌شان استفاده می‌کنند. ناسا درحال برنامه‌ریزی برای روزی است که فضانوردان بتوانند منابع اتمسفر مریخ را به سوخت متان تبدیل کنند.

فضاپیمای جدید می‌تواند تا 10 بار مورد استفاده مجدد قرار گیرد. پس از آنکه فضاپیما به وسیله‌ی چتر فرود (به همراه یک سپر آبی به‌عنوان پشتیبان) به زمین نشست، ناسا می‌تواند به‌آسانی آن را بازیافت و سپر حرارتی را جایگزین کند و آن را دوباره به فضا پرتاب کند. هم‌زمان با فرود مجدد به ماه، سیستم  همان تعداد فضانورد را به سطح ماه می‌فرستد. (همانند مأموریت‌های آپولو) و آنها می‌توانند مدت زمان بیش‌تری را در سطح ماه بمانند. ماموریت‌های اولیه، 4 تا 7 روز به طول می‌انجامد.

در حالی که فضاپیمای آپولو محدود به فرود آمدن در راستای خط استوای ماه بود، فضاپیمای جدید پیشران‌های کافی را به همراه دارد تا در هر کجای سطح ماه که خواست بر زمین بنشیند. به محض اینکه اولین پایگاه در ماه درست شود، سرنشینان قادر خواهند بود بیش از 6 ماه در سطح کره‌ی ماه بمانند. این فضاپیما همچنین می‌تواند بدون سرنشین در مدار ماه به کار خود ادامه دهد.

از این سیستم چند کاره، برای حمل محموله و قرار دادن اجزای مورد نیاز برای رفتن به ماه و مریخ در مدار استفاده خواهد شد. موشک بالابر می‌تواند برای حمل سرنشینان نیز به‌کارگرفته شود. یک موشک نجات در بالای فضاپیما وجود دارد و می‌تواند درصورت بروز اشکال در پرتاب، به سرعت سرنشینان را نجات دهد و به همین دلیل سیستم‏های پرتاب 10 برابر امن‏تر از شاتل هستند. همچنین احتمال آسیب‌ دیدن وسیله‌ی حمل‌ونقل توسط آشغال‌های فضایی کم است، چراکه فضاپیما در بالای موشک قرار می‌گیرد.

یک موشک بالابر سنگین، در حالی که یک فرودگر ماه و یک "پیشران انحراف" که برای خارج شدن از مدار زمین مورد نیاز است را حمل می‌کند (تصویر پایین، چپ) ، به پرواز در می‏آید. اتاقک سرنشینان به صورت جداگانه پرتاب می‌شود (تصویر پایین، وسط)، سپس اتاقک حامل سرنشینان به فرودگر و پیشران انحراف متصل می‌شود و به سوی ماه می‌رود. (تصویر پایین، راست)

3 روز بعد، اتاقک حامل سرنشینان وارد مدار ماه می‌شود (تصویر پایین، چپ). 4 فضانورد از فرودگر بالا می‌روند، درحالی که از محفظه‌ی فضایی که در مدار در انتظار آنها باقی می‌ماند، خارج می‌شوند. پس‌ از فرود آمدن و اکتشاف سطح بعد از 7 روز، اتاقک سرنشینان از فرودگر جدا شده و به پرواز در می‌آید (تصویر پایین، وسط)، و به محفظه‌ی فضایی متصل می‌شود و به زمین باز می‌گردد. پس‌از جداشدن از مدار، واحد تعمیرات از فضاپیما جدا می‌شود، درحالی که سپر حرارتی را برای اولین ‌بار در ماموریت رها می‌کند. و چتر فرود جایگزین آن می‌شود و سپرحرارتی رها می‌شود و محفظه‌ی فضایی بر زمین فرود می‌آید. (تصویر پایین،  راست)

در حال حاضر برنامه‌ریزان این ماموریت، به قطب جنوبی ماه به عنوان یکی از گزینه‌های برتر برای استقرار پایگاه می‌نگرند، و ‌دلیل آن تمرکز هیدروژن  - گفته می‌شود به‌شکل آب یخ‌زده است- و تابش دائمی نور خورشید برای تولید برق است. این برنامه‌ها سرآغازیست برای ناسا برای رسیدن به مریخ. برای رسیدن به مریخ،  سیستم بالابر سنگین، محفظه‌های فضایی چندکاره که سرنشین و سیستم‌های پیشران که قابلیت استفاده از منابع مریخ را دارا هستند را نیاز خواهیم داشت. داشتن یک پایگاه فضایی در کره‌ی ماه به فاصله‌ی 3 روز از زمین،  تمرینی برای ما خواهد بود از "زندگی خارج از کره‌ی زمین" دور از سیاره خانگی‌مان، پیش از انجام‌ دادن سفری طولانی‌تر به مریخ.