هشت نوجوان پای چوبه دار!

تیتری که ملاحظه می نمائید، متاسفانه در صفحه یکی از روزنامه های کثیرالانتشار  دل را می آزرد! راستی نوجوان و چوبه دار چه مناسبتی با یکدیگر دارند؟ و  چرا؟  چه کسی مقصر است ؟
بد نیست بدانید؛ اکنون 90 پرونده قتل توسط کودکان و نوجوانان در دادگاه ها تحت بررسی است  34 رضایت از اولیاء دم اخذ شده و همچنان این پرونده ها در دست اقدامات همه جانبه است! جمعیت دانشجویی امام علی (ع) طرحی با عنوان دو طفلان مسلم را در دست دارد، که طی آن نخست با خانواده های نوجوانان مرتکب قتل، ارتباط برقرار می کند، اگر از جهت اخلاقی، اجتماعی و مالی، معیشتی، مناسب  تشخیص داده شدند مورد توجه قرار می گیرد و روند تعامل و گفتگو با خانواده مقتولین برای رضایت و گذشت، آغاز می شود که البته روند راحتی ندارد و گاهی از اوقات گفتگوها به شکست می انجامد.
مطلبی را هم در روزنامه جوانان خواندم؛ که لینکش را اینجا می بینید در آن مطلب یک هم وطن ایرانی خیرخواه مقیم آمریکا به همراهی همسرش، در سفری که به ایران داشته با یک نوجوان خیابانی آشنا شده و از روی خیرخواهی و انسانیت، مقدمات تحصیل او را در آمریکا مهیّا می نماید که اکنون از او به عنوان متخصص مشهوری در آمریکا نامبرده می شود، حتی در زندگینامه برخی از دانشمندان ناسا ؛ آمده است که با خیرخواهی یکی از ثروتمندان ایرانی در سن دوازده سالگی به آمریکا راه یافته و اکنون از مهمترین متخصصان ناسا قلمداد می شود.
پس از این مقدمه کوتاه ؛ سوال این است ؟ در جنایت هایی  که این کودکان و نوجوانان سهواً و یا عمداً مرتکب شده اند فقط خودشان مقصرند؟ در پاسخ باید گفت:  قطعاً تنها خودشان مقصر نیستند! خانواده، جامعه و چه بسا اتخاذ سیاست های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کلان کشوری نیز تقصیر کودک و نوجوان مرتکب قتل و خطا را کم رنگ می کنند تا جایی که شاید؛ سهم کودک متهم، در این گونه رخدادهای نگران کننده،  بسیار اندک باشد.
درست است که زمینه جنایت در شخصیت افراد مستعدّ شکل می‌گیرد اما وقتی فرهنگ سازی صحیح و تربیت اجتماعی؛ درست شکل نمی گیرد، این استعدادها زودتر به  منصه ظهور می رسد!
من از آخر شروع می کنم: ممکن است  گاهی تصمیمی اخذ شود که درصد قابل ملاحظه ای  از جامعه، به خط فقر نزدیک تر شوند! اگر ملاحظه نمائیم حتماً در می یابیم که اتّخاذ برخی تصمیمات کلان کشوری ، چه مشکلات سنگینی می تواند به  گرده اجتماع تحمیل نماید؛ مثلاً گرانی های بدون مقدمه در امر معیشت، گاهی ثروت برخی از افراد را یک باره، نصف کرده است!. عدم امنیت شغلی، عدم توجه به بیکاری و اشتغال از سوی برخی از مسئولان و یا اتخاذ تصمیماتی که حاشیه نشینی در شهرهای کلان را عنان گسیخته،  ایجاد و توسعه دهد، بی توجهی به توسعه سواد اجتماعی ، بی توجهی به  قضیه اعتیاد و ادامه دادن  سیاست های اشتباه در مسئله مواد مخدر.
عدم توجه به  آسیب  ها و آفت های تحصیلی و غیره در دوره های مختلف آن، بی توجهی به مقوله جوان از ناحیه دست اندرکاران  و ...
عدم تعهّد و بی مسئولیتی سازمان های فرهنگ ساز و دین گستر مثل سازمان های تبلیغی و حوزوی نسبت به مقوله  کودک، نوجوان و جوان؛ همچنانکه  شایسته این قشر تاثیر گذار باشد و ... .
خانواده: دومین عاملی که چنین مصائبی را رقم می زند خانواده است!.
بسیاری از خانواده های ایرانی، شایسته تشکیل خانواده نیستند! یعنی آمادگی لازم روحی، روانی و عقلانی برای بحث ازدواج را ندارند، چه بسا، بسیاری از ازدواج ها به واسطه امور احساسی و مادی، رقم می خورد! در این خانواده آنگونه که باید، بچه پرورش  نمی یابد؛ گاه گرفتار افراطند و گاهی تفریط؛ میانه روی در این خانواده ها نیست، بچه بر اساس عقلانیت در این  خانواده ها رشد پیدا نمی کند! لازم است زوجین؛ قبل از ازدواج، به حقوق فیمابین و کودک آشنا شوند و چگونگی رهیافت به زندگی سالم را دریابند، روش تعامل با خانواده، زناشویی و کودک پروری تا حد مطلوبی یاد بگیرند، مثلا پدری که ازهرگونه خلافی ابائی  ندارد، دروغ می گوید، هر چیزی می خورد، نسبت به همسر خود نامهربان و بی ادب است، شئون خانواده و کودک را مراعات نمی کند، چشمان خیانتکاری دارد، بچه ای که از این خانواده  به اجتماع پا می گذارد، آمادگی رقم زدن بسیاری از حوادث بد را داراست.
خانواده عمده ترین  عضو تشکیل دهنده شخصیت کودک است تا آنجا که گفته اند «کل مولود یولد علی الفطره الا ان ابواه یهودانه او ینصرانه ای او یمجسانه» هر کودکی بر اساس فطره پاک متولد می شود فقط توسط پدر و مادر ممکن است که یهودی و یا عیسوی می‌شود و یا زردشتی، بنابر این  اگر خانواده اقدام به تربیت کودک، ننماید،  روزگار  کودک  را  ادب می کند «من لم یوّدبه  ابواه ادّبه الدهر» فرزندی که پدر ومادر او را ادب ننمایند، روزگار او را ادب می کند، مع الاسف؛ چه بسا تادیب جامعه و روزگار، دیگر اثری نداشته باشد مثل کودکی پای چوبه دار!!
متاسفانه گاهی افراط در محبت به کودک و یا سخت گیری افراطی به او، کودک کم ظرفیت را به بیراه می برد و از او جانی بالفطره ای می سازد. عدم توجه خانواده به همنشینی ها و تعاملات فرزندان در جامعه، لاابالی گری خانوادگی پدران و مادران، عدم توجه به رفتار غیر معمول کودک، فرزند را به  یک عنصر غیر متعهد و مستعد برای جنایت؛ تبدیل می نماید، چرا که برخی از خانواده‌های ما نه تقیدات دینی را رعایت می کند و نه تقیدات و نظم زندگی های به سبک غرب را، بنابر این فرزند هیچ الگوی رفتاری  برای زندگی ندارد. و چه بسا فرزندی به وجود آید که گرفتار ضعف شخصیتی حاد شود و رفته رفته به یک عنصری تبدیل شود که «کالانعام بل هم اضل»

جامعه و مردم

اما اجتماع نیز در این قضیه مقصّر است! جامعه‌ای که احساس مسئولیت نسبت به عناصر تشکیل دهنده خود نداشته باشد، محکوم به انحطاط است! وقتی درد به یک عنصر وارد می شود و سایر اعضای اجتماع این درد را احساس نمی کنند، یعنی این اجتماع  فاصله زیادی تا مدینه فاضله و حد مطلوب دارد. این اجتماع، اجتماع علوی نیست «من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس بمسلم» امیرالمومنین (علیه السلام) می فرمایند: کسی که صبح کند و نسبت به امور مسلمین بی تفاوت باشد مسلمان نیست !  امیرالمومنین علی علیه السلام در قضیه خلخالی که از پای زن یهودیه در آوردند می فرماید: اگر مسلمان از این قضیه دق کند جا دارد!. حال؛ ما ملاحظه کنیم، چگونه می توانیم علوی باشیم اما نسبت به  مسائل اجتماع بی تفاوت، اما یک گروه دیگر هم بی تقصیر نیستند و آن گروه حوزویان هستند، اجتماع، زمانی فاسد می شود که بزرگان آن اجتماع فاسد شوند «اذا فسد العالِم فسد العالَم» گرچه  این تقصیر به نحوی با همه تقصیرها گره خورده، اما حوزویان باید بیشتر به دردهای جامعه عکس العمل نشان دهند.
خلاصه کلام؛ اگر چشم باز کنیم، آنکه پای دار، می رود تنها کودکان و نوجوانان مجرم، نیستند!  بلکه خانواده، اجتماع، بزرگان، ریش سفیدان ، دست اندرکاران، پدران، مادران، حوزویان و دانشگاهیان همه با هم پای دار رفته اند فقط باید خوب تامل کنیم.!

---