عشق آن است که از روی حقیقت باشد

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است

آرى افطار رطب در رمضان مستحب است

روز ماه رمضان زلف میفشان که فقیه

بخورد روزه خود را به گمانى که شب است

شحنه اندر عقب است و من از آن می ترسم

که لب لعل تو آلوده به ماء العنب است

زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهد

ای عجب نقطه خال تو به بالاى لب است

یارب این نقطه لب را، که به بالا بنهاد؟

نقطه هرجا غلط افتاد، مکیدن طلب است

منعم از عشق کند زاهد و آگه نبود

شهرت عشق من از ملک عجم تا عرب است

عشق آن است که از روی حقیقت باشد

هر که را عشق مجازی است حمال الحطب است

گر صبوحى به وصال رخ جانان جان داد

سودن چهره به خاک سر کویش ادب است

کی روا باشد که گردد عاشق غمخوار خار

در ره عشق تو اندر کوچه و بازار زار

جز تو در عالم نخواهم ای بت عیار یار

ای صبوحی شعر تو آرد به هر مدهوش هوش

خاصه مدهوشی که گوید دارم از اشعار عار

دو چشم مست تو خوش می کشند ناز ازهم

نمی کنند دو بدمست احتراز از هم

شدی به خواب و به هم ریخت خیل مژگانت

گشای چشم و جدا کن سپاه ناز از هم

میان ابرو وچشم تو فرق نتوان داد

بلا و فتنه ندارند امتیاز از هم

کس از زبان تو با ما سخن نمی گوید

چه نکته ایست که پوشند اهل راز از هم

شب فراق تو بگسیخت در کف مطرب

زسوز سینه ی من پرده های ساز از هم

به باغ سرو وصنوبر چو قامتت دیدند

خجل شدند زپستی دو سر فراز از هم

تو در نماز جماعت مرو که می ترسم

کشی امام و بپاشی صف نماز از هم

تو بوسه از دو لبت دادی و « صبوحی » جان

به هیچ وجه نگشتیم بی نیاز از هم