صد شماره با شما سکوت یا ابتکارعمل؟!
همان طوركه در نشریه ى شماره ى قبل وعده دادیم، اینک صد مین شماره از بدو انتشار مجله ی روابط عمومی به صورت ویژه نامه، در دستان شما خواننده ی گرامی است.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : شنبه 1396/08/13
این روزها مساله ی مهم و مطرح در رسانه ها ، موضوع انتشار فیش های حقوقی مدیران برخی سازمان ها و نهادهای مختلف است، حقوق هایی که چه بسا در چارچوب مقررات و ضوابط رسمی هم نمی گنجند.
سوالی که در اذهان عموم مردم مطرح است، جواب گو نبودن بسیاری از سخن گویان رسمی و یا به تعبیر درست تر «روابط عمومی» این سازمان هاست.
حال، با توجه به این که یکی از وظایف اصلی و کلیدی روابط عمومی، اطلاع رسانی به موقع و صحیح به مردم است، چرا با این پدیده، به صورت غیرحرفه ای برخورد می کنیم.
شاید گفته شود که این مساله از حساسیت بالایی برخوردار بوده و این وظیفه به سایر واحد های نظارتی مربوط می‌شود.
اما مگر روشن گری و مشاوره دادن به مدیران و هشدار به آن ها که در جامعه و محیط سازمان چه می گذرد، برعهده‌ی روابط عمومی نیست؟ چرا در این زمینه، شاهد سکوت بسیاری از این واحدهای روابط عمومی ـ البته درکنار برخورد فعال برخی دیگرـ به‌خصوص در سیستم بانکی بوده‌ایم؟
واقعیت این است که مدیران روابط عمومی سازمان ها به‌جای پیروی محض از مدیران خود وظایفی جدی درقبال افکارعمومی و حفظ حیثیت اجتماعی سازمان خود برعهده دارند.
عکس‌العمل و حضور فعال در رسانه ها و شبکه های اجتماعی، در شرایط بحرانی از الزامات و نشانه های بارز این مسوولیت و وظیفه شناسی است.
انجمن روابط عمومی ایران به عنوان یکی از سازمان های مردم نهاد که از منظری حرفه ای و تخصصی، رصد کننده ی حرکت ها و اقدامات روابط عمومی هاست، عمیقا از انفعال حاکم بر بسیاری از روابط عمومی ها و فقدان ابتکارعمل و عدم تمایل به شفاف سازی اطلاعات درمیان آن‌ها متاسف است.
پرسش این است که چرا نباید قبل از فراگیرشدن اعتراضات در رسانه ها و شبکه های اجتماعی و ورود بالاترین سطوح مدیریت کشور و دولت در این ماجرا، صدایی به موقع، هوشمندانه و اعتمادساز از میان جامعه ی روابط خدمتگزارعمومی ها برخاسته باشد؟!
چرا باید به بهانه ی سواستفاده‌ی برخی منتقدان دولت، از برخی نقاط ضعف ناگزیر در دستگاه های دولتی، سیاست سکوت و پرده پوشی بر روابط‌ع مومی ها حاکم شود و در نتیجه، زحمات اکثریت مسوولین و مدیران خدمتگذار دولت زیر سوال برود؟
البته همگان اکنون می دانند که واقعیت تلخ حقوق های آن چنانی، ریشه در ادوار گذشته داشته و در دولت فعلی هم ادامه پیدا کرده است، ولی ادامه ی کم توجهی ها در این زمینه می تواند به یک موج بلند تبلیغاتی علیه جامع ه‌ی مدیران کشور که اکثریت غالب آن ها را نیروهای تلاش گر، قانع و مردم مدار تشکیل می دهند، تبدیل گردد!
توصیه ی اکید ما به کارگزاران ارتباطات و روابط عمومی ها، تحرک و اقدام به موقع، شجاعانه، حرفه ای و صادقانه در این گونه مسایل و ایفای ماموریت و رسالت اصلی شان به‌عنوان معتمد دوسویه ی مردم و دستگاه هاست.
باید پذیرفت که امروزه در فضای باز ارتباطات و اطلاعات و در شرایط گسترش میدان حضور برای شبکه های اجتماعی و رسانه های مجازی، جایی برای پنهان کاری نیست.
حضور موفق در این فضا، نیازمند تحرک و تهور از یک سو و توان مندی توام با صراحت، صداقت و موقع شناسی از سوی دیگر است.
روابط‌عمومی ها به جای سکوت مطلق و فرار از عرصه ی تعاملات رسانه ای و یا دنباله روی کورکورانه از وقایع و حوادث، می توانند با بهره گیری از مشاوران مجرب ارتباطی و با تکیه بر متخصصان کارآمد در درون سیستم خود، در سایه‌ی ابتکارعمل و هوشمندی، تهدیدات محیطی را به فرصتی برای جلب اعتماد مردم تبدیل کنند.
اكنون كه صد مین شماره ی نشریه ی تخصصى « روابط عمومى » -على رغم محدودیت هاى مالى و اشکال تراشی ها و خرد ه‌گیری‌های مرسوم ِ بعد از انتشار هر مجله ـ پیش روی شماست، جا دارد از دوستان همراه در روابط عمومیِ آن دسته از سازمان ها و نهادهایی که بی‌چشم داشت، در پشتیبانی از نشریه ی خود، در حد امکان هم گام بوده‌اند، تشکری صمیمانه داشته باشیم.
هم چنین از هم دلی اعضای کمیته ی انتشارات و همراهان بی ادعا در هیات علمی نشریه که با شکیبایی و همتی والا یاری مان می‌کنند، سپاسگزاریم و به ویژه قدردان زحمات بی دریغ دوستان شفیقى چون استاد ابراهیم رستمیان مقدم، پیش کسوت مطبوعات و روابط عمومى، رویا پوروكیل، ناهید السادات حسینی، رویا دیانت، هاله رنجبر، دکتر احمد یحیایی ایله ای، حمید شکری خانقاه، محمد حسن خازنى، امیرعلى قاسمى، سامان خسروى، طاهر نراقی و سایر همکاران در بخش‌های تحریریه، ویراستاری، نمونه‌خوانی، چاپ، نشر، توزیع، امور مشترکین و دفتر نشریه هستیم.
منبع :انجمن روابط عمومی ایران
