تعریف انواع گردشگری
گردشگری فرهنگی ، بخش مهمی از تقاضای جهانی گردشگری را تشکیل میدهد
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : سه شنبه 1396/08/09
گردشگری فرهنگی ، بخش مهمی از تقاضای جهانی گردشگری را تشکیل میدهد. طبق آمار سازمان جهانی گردشگری ۳۷ درصد گردشگری بینالمللی با انگیزه فرهنگی انجام میشود و این تقاضا در حال افزایش است. رشد گردشگری فرهنگی و گردشگری میراث به عنوان عناصر گردشگری نوین، توجه سیاستگزاران و محققان را در سراسر دنیا به خود جلب کرده است.«گردشگری فرهنگی عبارت است از مسافرت افراد از محل سکونت خود به مکانهایی که جاذبههای فرهنگی دارند. این جا به جایی به قصد کسب اطلاعات و تجارت برای ارضای نیازهای فرهنگی گردشگران انجام میشود)
از جمله ویژگیهای گردشگران فرهنگی میتوان به سطح بالای تحصیلات آنان، بالا بردن میانگین سنی آنان و شاغل بودن آنان اشاره کرد. «گردشگری فرهنگی مایل به آشنایی با فرهنگ مناطف مختلف، خواهان کاوش در چشماندازهای فرهنگی جوامع انسانی و درک آنها است در این نوع گردشگری به جذابیتهای فرهنگی توجه میشود. از قبیل موزهها، نمایشگاهها، ارکسترها، نمایشنامهها، هنرهای دستی، معماری در ایران علاوه بر موارد فوق، آئینهای سنتی نظیر تعزیه، مراسم چهارشنبه سوری، جشنهای مذهبی زرتشتی و اسلامی، عزاداریها مانند محرم و ... نیز از جذابیتهای فرهنگی میتواند تعریف شود. در سالهای اخیر از سوی مسئولان گردشگری ایران بارها درخصوص میزان اهمیت گردشگری فرهنگی و سهمی که ایران میتواند در این زمینه به دست آورد تأکید شده است و ایران در تلاش است در نبود امکانات و شرایط مناسب در دیگر انواع گردشگری، این نوع گردشگری را تبلیغ و رواج دهد.
۲) گردشگری هنری:
گردشگری هنری در پی شناخت هنرهای ملل دیگروآگاهی از آنان است ایرانیان از هزاران سال پیش در زمینه انواع هنرها مانند سفالگری ،معرق کاری،کاشیکاری،قالیبافی،نمدمالی،نقاشی،خوشنویسی،مینیاتوروغیزه دارای ابداعات وآثار با ارزشی بوده اند که خوشبختانه بسیاری از آنها باقی مانده اند و از جاذبه های ایران برای گردشگران هستند.
۳) گردشگری تاریخی:
این گونه از گردشگری که گردشگری میراث نیز نامیده میشود و به بازدید از موزهها، مکانها و ابنیه تاریخی میپردازد، امروزه بخش عمدهای از گردشگری را به خود اختصاص داده است. ایران به دلیل دارا بودن هزاران ابنیه با ارزش تاریخی(یک میلیون و دویست ) در این زمینه می تواند بسیار موفق باشد.
۴) گردشگری تفرح و تفرج:
در صنعت گردشگری مسافرت برای تفریح در کانون توجه است. در کشورها یا مکانهایی که پذیرای گردشگرند، کسانی مسافر تفریحی محسوب میشوند که در مقصد به تفریح و تفرج میپردازند، از اماکن دیدنی بازدید میکنند، سوغات میخرند، عکس میگیرند و سرانجام اینکه برای دورههای کوتاه مدت در آن مکانها اقامت میگزینند. در این نوع گردشگری، گردشگری ساحلی بسیار مورد توجه است و گردشگران معمولاً برای بهرهبرداری از چهار, sea, به سواحل نقاط مختلف سفر میکنند. در این نوع گردشگری کشورهایی همچون اسپانیا، ایتالیا، ترکیه، یونان، آمریکا توانستهاند بیشترین جاذبهها را فراهم آورند. بیشتر تلاش بازاریابها و پژوهشگران صرف درک این گروه میشود و میکوشند تا چنین گردشگری را میان گروههایی از افراد که از نظر اجتماعی، ترکیب جمعیتی یا روان شناسی ویژگیهای مشابه دارند، تقسیم کنند. با توجه به اینکه ایران کشور گرمی است و هزاران کیلومتر مرزآبی با دریای خزر در شمال و خلیج فارس و دریای عمان در جنوب دارد در این زمینه کشوری با تواناییهای بالقوه است، اما به دلایل قانونی، عرفی و مذهبی تمایلی به رواج این نوع گردشگری وجود ندارد. به ویژه مسئله sex به عنوان یک تابو مطرح میباشد و به طرق مختلف مثل حجاب، جلوگیری از روابط دختر و پسر، ممنوعیت ایجاد اماکن رقص، کلوپهای شبانه، کازینو، مشروبات الکلی، گردشگری تفریحی تحت فشار میباشد و به نظر نمیرسد تا سالهای آینده تغییرات عمدهای در جهت آزادی اینگونه محدودیتها رخ دهد.
۵) گردشگری دریایی:
گردشگریی که از ساحل دور می شود و به وسط دریا و اقیا نوس منوط می شود،و از دهه ۱۹۸۰ در حال گسترش است.کشتیهای بزرگ اقیا نوس پیما که گردشگران را پذیرا می شوند و انواع تفریحات سالم و ناسالم را برای آنها فراهم می کنند در حال گسترش اند.کشتی تایتانیک نمونه مشهور آن است،وکشتی بزرگ کویین که سالن کنفرانس آن ۱۰۸۰ نفر گنجایش دارد و آن قدر مهم است که به دست ملکه الیزابت ، پادشاه انگلستان افتتاح شد.
سایر تفریحات دریایی ، مثل غواصی، صیید،شکارو مشارکت در پژوهشها (به عنوان گردشگر)در حال گسترش می با شد.ولی این شاخه از گردشگری دریایی نسبت به شاخه ساحل دریا درصد بسیار کوچکی از گردشگران را جذب می کند.)
۶) گردشگری طبیعت گردی:
گردشگری طبیعت نوعی توریسم طبیعی و پایدار است که با مشارکت گردانندگان بومی و بهرهگیری از پتانسیلهای بومی و طبیعی گردشگری میسر میشود. سازمان جهانی گردشگری؛ اکوتوریسم را اینگونه تعریف میکند: «نوعی از گردشگری که در آن مسافرت به مناطق طبیعی (که به نسبت بدون آسیب مانده) با اهداف مطالعاتی و بهره بصری از مناظر و رستنیهای طبیعی و حیات وحش و با توجه به جنبههای فرهنگی هم در گذشته و هم در حال صورت میپذیرد.»
گستره فضایی این الگو، محیط طبیعی مثل ساحل، جنگل، کوه، کویر، غار و نظیر اینها است. این الگوی فضایی از گردشگری در برگیرنده گونههای متفاوتی از گردشگری شامل گردشگری زیست محیطی، گردشگری دریایی، گردشگری ورزشی، گردشگری صید و شکار، جمع آوری گیاهان و حیوانات و نظیر اینها است. طبق برآورد انجمن گردشگری زیست محیطی، گردشگری طبیعت یا طبیعت گردی ۲۰ درصد و گردشگری زیست محیطی ۷ درصد بازار مسافرت جهانی را در اختیار داشته است. درآمد این نوع گردشگری اغلب جهت حفاظت از محیط و یا امور تحقیقاتی هزینه میشود و تنها تعداد کمی از کشورها نظیر کنیا بخشی از درآمدهای به دست آمده را صرف امور دیگری مینمایند. «گردشگری زیست محیطی، سرمایه و پول فراوانی را از نواحی مرکز به پیرامون میبرد و بدین ترتیب عدالت اقتصادی پدید میآورد.»هر گونه برنامهریزی و سیاستگزاری در حوزه اکوتوریسم باید واجد شرایطی باشد که در وهلۀ اول موجب توسعه اقتصادی جوامع باشد و دیگر تضاد میان منابع مورد استفاده گردشگران و زندگی ساکنان بومی را به حداقل برساند و چگونگی توسعه گردشگری در این بخش نباید تعارضی با ویژگیهای اجتماعی، زیست محیطی و فرهنگی جوامع محلی داشته باشد.
منبع:منبع:کتاب اطلاعات توریستی کشورهای جهان.سایت کارناوال