خدایا! چهارپایان ما تشنه اند!

وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ فى الاِسْتِسْقاءِ:
      
اللّهُمَّ، قَدِ انْصاحَتْ جِبالُنا، وَ اغْبَرَّتْ اَرْضُنا، وَ هامَتْ دَوابُّنا،
وَ تَحَیَّرَتْ فى مَرابِضِها، وَ عَجَّتْ عَجیجَ الثَّكالى عَلى اَوْلادِها،
       
وَ مَلَّتِ التَّرَدُّدَ فى مَراتِعِها، وَ الْحَنینَ اِلى مَوارِدِها. اللّهُمَّ، فَارْحَمْ
     
اَنینَ الاْنَّةِ، وَ حَنینَ الْحانَّةِ. اللّهُمَّ فَارْحَمْ حَیْرَتَها فى مَذاهِبِها،
    
وَ اَنینَها فى مَوالِجِها.
       
اللّهُمَّ، خَرَجْنا اِلَیْكَ حینَ اعْتَكَرَتْ عَلَیْنا حَدابیرُ السِّنینَ،
       
وَ اَخْلَفَتْنا مَخایِلُ الْجَوْدِ، فَكُنْتَ الرَّجاءَ لِلْمُبْتَئِسِ، وَ الْبَلاغَ
       
لِلْمُلْتَمِسِ. نَدْعُوكَ حینَ قَنَطَ الاَْنامُ، وَ مُنِعَ الْغَمامُ، وَ هَلَكَ السَّوامُ،
     
اَنْ لاتُؤاخِذَنا بِاَعْمالِنا، وَ لاتَأْخُذَنا بِذُنُوبِنا، وَ انْشُرْ عَلَیْنا رَحْمَتَكَ
    
بِالسَّحابِ الْمُنْبَعِقِ، وَ الرَّبیعِ الْمُغْدِقِ، وَ النَّباتِ الْمُونِقِ، سَحّاً
     
وابِلاً  تُحْیى بِهِ ما قَدْ ماتَ، وَ تَرُدُّ بِهِ ما قَدْ فاتَ.
     
اللّهُمَّ سُقْیاً مِنْكَ مُحْییَةً مُرْوِیَةً، تامَّةً عامَّةً، طَیِّبَةً مُبارَكَةً، هَنیئَةً
     
مَریئَةً مَریعَةً. زاكِیاً نَبْتُها، ثامِراً فَرْعُها، ناضِراً وَرَقُها،
    
تَنْعَشُ بِهَا الضَّعیفَ مِنْ عِبادِكَ، وَ تُحْیى بِهَا الْمَیِّتَ مِنْ بِلادِكَ.
    
اللّهُمَّ سُقْیاً مِنْكَ تُعْشِبُ بِها نِجادُنا، وَ تَجْرى بِها
       
وِ هادُنا، وَ یُخْصِبُ بِها جَنابُنا، وَ تُقْبِلُ بِها ثِمارُنا، وَ تَعیشُ بِها
         
مَواشینا، وَ تَنْدى بِها اَقاصینا، وَ تَسْتَعینُ بِها ضَواحینا،
            
مِنْ بَرَكاتِكَ الْواسِعَةِ، وَ عَطایاكَ الْجَزیلَةِ عَلى بَرِیَّتِكَ الْمُرْمِلَةِ،  
      
وَ وَحْشِكَ الْمُهْمَلَةِ. وَ اَنْزِلْ عَلَیْنا سَماءً مُخْضِلَةً، مِدْراراً هاطِلَةً،
 
یُدافِعُ الْوَدْقُ مِنْهَا الْوَدْقَ، وَ یَحْفِزُ الْقَطْرُ مِنْهَا الْقَطْرَ، غَیْرَ خُلَّب
      
بَرْقُها، وَ لاجَهام عارِضُها، وَ لاقَزَع رَبابُها، وَ لاشَفّان ذِهابُها، حَتّى
       
یُخْصِبَ لاِِمْراعِهَا الْمُجْدِبُونَ، وَ یَحْیى بِبَرَكَتِهَا الْمُسْنِتُونَ،
    
فَاِنَّكَ تُنْزِلُ الْغَیْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا، وَ تَنْشُرُ رَحْمَتَكَ، وَ اَنْتَ
     
الْوَلِىُّ الْحَمیدُ.
       
***
     
ترجمه دعای طلب باران:
    
بارخدایا! كوههاى ما از بى آبى شكافته، زمین ما را غبار گرفته، چهارپایان ما به شدّت تشنه اند،
    
و در آغولهاى خود سرگشته، و چون مادران فرزند مرده ناله مى كنند،
    
و از رفت و آمد به چراگاه ها و میل به آب گاههاى خود ملول و خسته اند. خداوندا! به ناله
       
گوسفندان، و فریاد شتران رحم كن. الها! به سرگردانى چهارپایان در گذرگاه ها،
      
و فریاد آنان در خوابگاهشان ترحّم فرما.
     
خداوندا! وقتى به سوى تو بیرون آمدیم كه سالهاى قحطى و خشكسالى به ما رو آورده،
    
و ابرهاى باران دار به ما پشت كرده، و تو امید هر غمزده اى، و برآورنده حاجت
    
هر حاجتمندی. در این زمان كه مردم ما ناامیدند، و ابرها باران نداده اند، و چرندگان از بین رفته اند،
   
از تو مى خواهیم كه ما را به اعمال زشتمان مؤاخذه نكنى، و به گناهانمان نگیرى. الهى! با ابر
         
پرباران، و بهار پر آب، و گیاه شادابْ سفره رحمتت را بر ما بگستران، از باران دانه درشت خود
      
كه زمین مرده را به آن زنده كنى، و آنچه را از بین رفته به ما برگردانى بر ما بباران.
     
الهى! بارانى زنده كننده و سیراب كننده، كامل و همگانى، پاكیزه و مبارك، خوش نوش
    
و رویاننده بر ما فروفرست. بارانى كه گیاهش نمو كند، شاخه درختش میوه دهد، برگش شاداب باشد،
     
كه بندگان ناتوانت را بدان توان دهى، و شهرهاى مرده قحطى زده ات را زنده گردانى.
      
خداوندا! از تو آبى مى خواهم كه به وسیله آن زمین هاى بلند ما پر گیاه شود، و در زمین هاى پست
       
ما جارى گردد، و اطراف و نواحى ما به فراخ سالى رسند، میوه هاى ما فراوان گردند، و چهارپایان ما زندگى
       
خوشى یابند، و خیرش به مردم دور از دسترس ما رسد، و جاهایى كه همیشه گرم وسوزان است از آن استفاده كنند،
        
از بركات گسترده و عطاى بى شمارت كه بر جنبندگان نیازمند،
    
و وحشى هاى رها شده در بیابان مى فرستى. و بر ما بارانى درشت و بى وقفه فرست،
     
بارانى كه دانه هایش یكدیگر را برانند، و به شدّت به هم برخورد كنند، نه رعد و برقى
     
بى باران، و نه ابرى بى نتیجه، و نه ابرهاى سپید پراكنده، و نه قطره هاى ریز همراه با باد سرد، بلكه
    
بارانى كه قحطى زدگان از آن به نعمت بسیار رسند، و از بركت آن باران گرفتاران به خشكسالى زنده شوند،
         
كه تویى آن خداوندى كه پس ازنومیدى مردم باران فرستى، و رحمتت را برهمه گسترش دهى، و تویى
     
سرپرست ستوده خصال.
    
* نهج البلاغه، خطبه 114

---

منبع :مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت علیهم السلام