خصوصیات حضرت مهدی (علیه السلام)

·         از نسل امام حسین (علیه السلام) است

وَجَعَلَهَا کَلِمَةً بَاقِیةً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یرْجِعُونَ ؛ و این (خدا پرستی و امامت خلق) را در ذریه و نسل های بعد از خودش کلمه پاینده قرار داد تا شاید (به سوی خدا) باز گردند.[60]

جابربن یزید جُعفی می گوید: پیرامون این آیه از امام باقر (علیه السلام) پرسیدم؟ یابن رسول الله (صلی الله علیه و آله) گروهی می گویند: خدای تبارک و تعالی امامت را در فرزندان امام حسن (علیه السلام) قرار داده نه امام حسین (علیه السلام)؟ حضرت فرمودند: به خدا سوگند آن ها دروغ می گویند: آیا نشنیده اند که خدای تعالی می فرماید:  وَجَعَلَهَا کَلِمَةً بَاقِیةً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یرْجِعُونَ  که معنای آیه این است: آیا آن (امامت) را جز در فرزندان حسین (علیه السلام) قرار داد.؟[61]

در کتاب شریف کمال الدین مرحوم صدوق (ره) روایت است که امیرالمؤمنین (علیه السلام) خطاب به امام حسین (علیه السلام) فرمودند: ای حسین! نهمین فرزند تو قائم به حق است. او آشکار کننده دین و گستراننده عدل است.[62]

شایان ذکر است پیرامون این مطلب که امام زمان (علیه السلام) فرزند امام حسین (علیه السلام) است 308 روایت نقل شده.[63]

·         زمین به نورش روشن می شود

وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا ؛ و زمین به نور پروردگارش روشن می شود.[64]

علی بن ابراهیم در تفسیر خود از امام صادق (علیه السلام) درباره این آیه نقل می کند که حضرت فرمودند: پروردگار زمین یعنی امام زمین، عرض کردم: هرگاه ظهور کند چه می شود؟ فرمودند: در آن صورت مردم از نور آفتاب و  نور ماه بی نیاز می شوند و به نور امام اکتفا می کنند.[65]

در آیه 35 سوره نور نیز به این معنا اشاره شده و از وجود پر برکت حضرت مهدی (علیه السلام) به نور تعبیر شده، آنجا که امیرالمؤمنین (علیه السلام) درباره آیه یهدی الله بنوره من یشاء[66] فرمودند: مراد از نوری که خداوند به وسیله آن هر که را بخوهد هدایت می کند مهدی است.[67]

همچنین این معنای روشنگری و فروزان بودن در آیه دوم سوره لیل به (امام زمان (علیه السلام) تأویل گردیده آنجا که خداوند می فرماید: والنهار اذا تجلّی؛[68] قسم به روز هنگامیکه عالم را به ظهور خود روشن می سازد.

و شاید مراد از این آیات آن است که خورشید وجود حضرت مهدی (علیه السلام) از پشت ابر غیبت بیرون می آید و مردم از برکات وجودی او، و حتی از دیدار رخ زیبای او بهره مند می گردند، و عالمیان چنان شیفته و دلباخته او شوند که از تمام زیبایی ها و دلربائی های دنیا بی نیاز گردند و زمین به نور معرفت و عشق به بقیة الله (علیه السلام) روشن می شود.

·         نعمت باطنی خدا

وَأَسْبَغَ عَلَیکُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً ؛ (خداوند) نعمت های ظاهری و باطنی خود را به طور فراوان بر شما ارزانی داشته.[69]

ابن بابویه نقل می کند که از حضرت موسی بن جعفر (علیهماالسلام) درباره این آیه سؤال شد، آن حضرت فرمودند: نعمت ظاهری امام ظاهر است، و نعمت باطنی امام غایب می باشد، به آن جناب عرضه شد: آیا در امامان کسی هست که غایب شود؟ امام فرمودند:

آری! امامی که از دیدگان مردم غایب می شود، ولی یاد او از دل های مؤمنین غایب نمی گردد حجت دوازدهم است.[70]

·         حقیقتی انکار ناپذیر

وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ  ؛ سوگند به آسمان که دارای برج های باعظمت است. [71]

ابن عباس نقل  می کند، که پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: ذکر خداوند عزوجل عبادت است، و یاد من و یاد علی (علیه السلام) هم عبادت است، و یاد امامانی که فرزند علی (علیه السلام) هستند عبادت است، قسم به آن خدایی که مرا به نبوت برانگیخت و بهترین مخلوقات قرار داد، وصی من بهترین اوصیاء و او حجّت خدا بر بندگانش و خلیفه او بر خلقش می باشد و فرزندانش امامان هدایتگر بعد از او می باشند، خداوند به خاطر آن ها اهل زمین را عذاب نمی کند و به خاطر آنان آسمان را نگه می دارد، که جز به اذن او بر زمین خواهد افتاد، به سبب آن ها کوه ها بر جایشان استوارند و بر بندگان خدا باران می بارد و گیاهان از زمین می رویند.

آنان اولیای خدا و خلفای راستین من هستند، شماره ایشان همان تعداد ماه های سال است که دوازده نفر می باشند.

آنگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) این آیه را تلاوت کردند: وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ[72] و فرمودند: ای ابن عباس! آیا چنین می پنداری که خداوند به آسمان دارای برج ها سوگند یاد کند و منظورش همان آسمان و برج های آن باشد؟ عرض کردم یا رسول الله! معنای آن چیست؟ فرمودند:اما آسمان من هستم، و اما برجها؛ امامان بعد از من هستند که اولشان علی (علیه السلام) و آخرینشان مهدی (صلوات الله علیهم اجمعین) است.[73]

در آیه اول سوره فجر نیز خداوند تبارک و تعالی به وجود حضرت بقیة الله قسم یاد می کند و والفجر به حضرت مهدی (علیه السلام) تأویل شده[74] در ابتدای سوره عصر نیز خداوند به زمان ظهور حضرت مهدی (علیه السلام)سوگند یاد می کند.[75]

از تمامی این مطالب و آیاتی که خداوند به خود امام زمان (علیه السلام) یا به عصر ظهور ایشان قسم یاد می کند به این نکته پی می بریم که در حقانیت وجود حضرت مهدی (علیه السلام) و ظهور ایشان هیچ تردید و شکی نیست و حضرتش حقیقتی انکار ناپذیر است.

·         نیرومندترین عالمیان

قَالَ لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلَی رُکْنٍ شَدِیدٍ ؛ (لوط) گفت: ای کاش در برابر شما قدرتی داشتم یا تکیه گاه و پشتیبان محکمی در اختیارم بود.[76]

از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که فرمودند: اینکه لوط به قومش گفت: لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلَی رُکْنٍ شَدِیدٍ مقصودش جز این نبود که نیروی قائم (علیه السلام) را داشتم (زیرا نیروی حضرت آن چنان است که هیچ کس یارای جنگیدن و مقابله با او را ندارد) و رکن شدید یاران آن حضرت هستند که هر یک از آن ها قوت چهل مرد را دارد و دلشان از کوه آهن محکم تر است...[77]

درباره قدرت و نیروی حضرت مهدی (علیه السلام) از امام رضا (علیه السلام) نقل است که فرمودند: هنگامی که قائم (علیه السلام) ظهور کند جسمی قوی و نیرومند دارد به طوری که اگر دست بر بزرگترین درخت زمین بزند آن را از جا می کند واگر بین کوه ها فریاد بزند صخره هایش از جا کنده شود و فرو ریزد.[78]

·         صراط مستقیم  

فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِی وَمَنِ اهْتَدَی ؛ پس به زودی خواهید دانست که (ما و شما) کدامیک اهل راه مستقیم هستیم و چه کسی هدایت شده است.

امام موسی بن جعفر (علیه السلام) فرمودند: از پدرم درباره این آیه: فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِی وَمَنِ اهْتَدَی[79] سؤال کردم. پدرم فرمودند: راه مستقیم همان حضرت قائم (علیه السلام) است، و هدایت شده کسی است که از او اطاعت کند.[80]

در آیات دیگری از قرآن[81] هم به این مطلب اشاره گردیده که منظور از هدایت شدن انسان ها همان اطاعتشان نسبت به چهارده معصوم (علیهم السلام) است و هدایت شده و رستگار کسی است که مطیع محض پیامبر و خاندان او باشد. ناگفته نماند که اطاعت از این انوار مقدس همان اطاعت و پیروی از حضرت حق است: من اطاعکم فقد اطاع الله[82]

·         تعهد انبیاء به ولایت مهدی (علیه السلام)

وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَی آدَمَ مِن قَبْلُ فَنَسِی وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا ؛ و به راستی که ما از پیش به آدم سفارشی کردیم پس او فراموش کرد و برایش عزم و تصمیم پایداری نیافتیم.[83]

از امام باقر (علیه السلام) درباره این آیه چنین نقل شده که فرمودند: خداوند از پیامبران پیمان گرفت و فرمود: آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا، (سپس خداوند فرمود) این محمد (صلی الله علیه و آله) رسول من و علی (علیه السلام) امیرالمؤمنین است و جانشینان پس از او والیان امر من و گنجینه های علم من هستند و مهدی (علیه السلام) کسی است که به وسیله او دینم را یاری می کنم و دولتم را به وسیله او آشکار می سازم به او از دشمنانم انتقام می گیرم و به وسیله او عبادت می شوم. (سپس پیامبران) گفتند: پروردگارا (به این مطالب) اقرار کردیم و شهادت دادیم.

ولی آدم (علیه السلام) نه انکار کرد و نه اقرار نمود، پس منصب اولوالعزمی برای پنج تن از پیامبران به جهت حضرت مهدی (علیه السلام) (و اقرار به مقام ایشان) ثابت شد، و به آدم که عزمی در اقرار نبود (این مقام عطا نشد). و این است معنای قول خداوند تبارک و تعالی که فرمود: وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَی آدَمَ مِن قَبْلُ فَنَسِی وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا[84]

·         دعایش مستجاب است

أَمَّن یجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیکْشِفُ السُّوءَ وَیجْعَلُکُمْ خُلَفَاء الْأَرْضِ ؛ (آیا بتهایی که معبود شما هستند بهترند) یا کسی که دعای مضطر را اجابت می کند و گرفتاری را برطرف می سازد و شما را خلفای زمین قرار می دهد.[85]

از امام صادق (علیه السلام) در باره این آیه شریفه روایت شده که حضرت فرمودند: این آیه درباره قائم آل محمد (صلی الله علیه و آله) نازل شده، به خدا سوگند اوست آن مضطری که در مقام ابراهیم دو رکعت نماز می گذارد و به سوی خداوند دعا می کند، پس (خداوند) او را اجابت نماید و ناراحتی (او) را برطرف سازد و او را خلیفه (خود) در زمین قرار دهد و این آیه قرآن از اموری است که تأویلش بعد از تنزیلش خواهد بود.[86]

·         اوج درخشندگی ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام)

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا  ؛ سوگند به خورشید و اوج درخشندگیش.[87]

امام صادق (علیه السلام) درباره این آیه فرمودند: شمس، امیرالمؤمنین (علیه السلام) است و اوج درخشندگی خورشید قیام حضرت قائم (علیه السلام) است.[88]

نظر به اینکه در زمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) امامان ظلم و جور زمام امور را به دست گرفتند و بر مسند خلافت تکیه زدند و با سیاهی خود قصد پوشاندن نور ولایت علوی را داشتند، در زمان ظهور حضرت ولی عصر (علیه السلام) حقانیت ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) بر همگان ثابت خواهد شد و نور ولایت، زمین را روشن می کند و مردم به مودّت و محبّت پیامبر (صلی الله علیه و آله) دینشان را می شناسند و به سوی خدا هدایت می شوند.

·         ستاره ای درخشان در تاریکی

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ  الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ؛ سوگند به ستارگانی که باز می گردند، حرکت می کنند و از دیده ها پنهان می شوند.[89]

امام باقر (علیه السلام) درباره این آیه فرمودند: خُنَّس؛ امامی است که در سال دویست و شصت از مردم پنهان می شود به طوری که مردم از احوال او بی اطلاع می مانند، سپس مانند ستاره ای تابناک در شب تار آشکار می گردد.[90]

حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) نیز در توصیف و تعریف امام می فرمایند: امام ستاره ای است راهنما در شدت تاریکی ها و رهگذر شهرها و کویرها و گرداب دریاها.[91]

شاید مراد حضرت رضا (علیه السلام) این باشد که: چنانکه از قدیم الایام مردم در بیابان ها و راه های طولانی به وسیله ستارگان آسمان راه را از بیراهه پیدا می کردند در بیابان تاریک دنیا نیز امامان معصوم (علیهم السلام) چراغ پر فروغ هدایت بشر می باشند و مردم به وسیله این ذوات مقدس راه خدا را پیدا می کنند و به سر منزل مقصود نائل می شوند.
پی نوشت ها:
[60] - سوره زخرف، آیه 28.
[61] - کفایة الاثر: ص 246.
[62] - کمال الدین:: ج 1، ص 421.
[63] - ظهور حضرت مهدی(علیه السلام): ص 80 .
[64] - سوره زمر، آیه 69.
[65] - تفسیر قمی: ج 2، ص 253.
[66] - سوره نور، آیه 35.
[67] - نجم الثاقب: ص 123.
[68] - سوره لیل، آیه 2.
[69] - سوره لقمان،  آیه 20.
[70] - کمال الدین: ج 2، ص 368.
[71] - سوره بروج، آیه 1.
[72] - سوره بروج، آیه 1.
[73] - الاختصاص: ص 223.
[74] - تأویل الآیات الظاهرة: ص 792.
[75] - کمال الدین: ج 2، ص 656.
[76] - سوره هود، آیه 80.
[77] - کمال الدین: ج 2، ص 673.
[78] - اعلام الوری: ج 2، ص 240.
[79] - سوره طه، آیه 135.
[80] - تأویل الآیات: ص 323.
[81] - سوره طه، آیه 82.
[82] - مفاتیح الجنان: زیارت جامعه کبیره.
[83] - سوره طه، آیه 115.
[84] - بصائر الدرجات: ص 70.
[85] - سوره نمل، آیه 62.
[86] - تفسیر قمی: ج 2، ص 129.
[87] - سوره شمس، آیه 1.
[88] - تأویل الآیات الظاهره: ص 803 – المحجة: ص 427.
[89] - سوره تکویر، آیه 15و16.  
[90] - کافی: ج 1، ص 341.
[91] - کافی: ج 1، ص 286

---

منبع:
سایت حوزه