سید عبدالکریم فرزند احمد بن موسی معروف به سید ابن طاووس

سید عبدالکریم فرزند احمد بن موسی معروف به سید ابن طاووس نابغه روزگار نادره زمان اعجوبه دوران و صاحب مقامات، حسیب عالم بن عالم اُماً و اَبا جدّ پدری او امام مجتبی علیه السلام و جد مادریش حضرت سجاد علیه السلام در نوجوانی ( مانند فخرالمحققین ) به درجه اجتهاد رسید. قبل از تکلیف تمام قرآن مجید را حافظ بود او در نبوغ رشد فکری و عقلی سرآمد مردم عصر خویش بود. از حضور والد و عمّ عزیز و مرحوم طوسی و محقق اول کاملاً برخوردار بود و اندک زمان به تمام فنون علمی مهارت یافت و از محضر او شاگردانی چند برخاست. در چهار سالگی ظرف چند روز از خواندن و نوشتن فارغ گشت. ابن داوود معاصر او می گوید: عمری با هم بودیم عالمی بدین خوش اخلاقی و نیک سیرتی و خوش محضری ندیدم در حافظه و هوشمندی بی نظیر بود. در سنّ 11 سالگی حافظ قرآن بود. از آثار مهم او شمل منظوم در مصنفات علوم و دلائل برهانیه را نام میبرند. اثر دیگر او فرحة الغری است که علامه مجلسی آن را به فارسی ترجمه نمود و تخلیص آن را دلائل برهانیه نامید. سادات طاووس در حلّه و سوریه و عتبات و بغداد بسر می بردند اما صاحب ترجمه سید عبدالکریم قسمتی از عمر خویش را در جوار امام هفتم و امام نهم علیهما السلام در شهر کاظمین سپری نمود. به سال 648 در کربلای معلی به جهان دیده گشود و در سال 693 دیده از جهان فروبست. وفات او در کاظمین بوده و علی القاعده بدانجا مدفون است ترجمه او قدری جلوتر از نوبت آمد زیرا عنوان ما سادات طاووس است. صاحب تراجم علما می نویسند: جدّ بزرگ سادات طاووس محمد بن اسحاق صورتی بسیار زیبا و ملیح داشت مردم او را به طاووس تشبیه نمودند و این شهرت به فرزندان باقی ماند. غیاث الدین صاحب ترجمه صاحب ترجمه را فرزندی است به نام علی معروف به رضی الدین، شیخ حرّ عاملی در امل از او توصیف نموده وی را از اعلام بزرگ عصر خویش می نویسد و شهید اول با یک واسطه از او نقل روایت می نماید.
بازگشت...