توقعات مادرم خیلی زیاد است!

رویش نمی شود به پدرم درخواست هایش را بگوید چون پدرم خیلی صریح است و اگر نتواند فراهم کند، بلافاصله پاسخ منفی می دهد؛ ولی مادرم مدام می گوید بچه هایم به فکر من نیستند. دیگر نمی توانم با این اخلاق مادرم کنار بیایم. من طبقه بالای خانه آن ها زندگی می کنم.
با توجه به آن چه مطرح کرده اید، اولین توصیه ما به شما رعایت فاصله است. فاصله ای ایمن که آرامش فکری شما، همسر و فرزندتان را تضمین کند؛ اما حفظ این فاصله در عین همجواری به مهارتی ویژه نیاز دارد: مهارت نه گفتن آن هم در کمال احترام!

بدون عذاب وجدان «نه» بگویید!
«نه» بگویید، نه گفتنی که در آن عذاب وجدان نباشد چرا که هدف، حفظ آرامش شماست و عذاب وجدان ، شما را آشفته تر خواهد کرد.
شما بانوی اول خانه خودتان هستید نه دختر خانه مادرتان. گفتن «نه» به خواسته های غیر معقول مادرتان، نیازمند باور شماست. اول باور به غیرمنطقی بودن درخواست های ایشان و دوم باور به این که حالا دیگر در وهله اول بانوی خانه خودتان هستید نه دختر خانه مادرتان. رسیدگی به خودتان، همسرتان و فرزندتان، به ترتیب باید اولویت های شما باشد. سپس تا جایی که به اولویت ها آسیب نرسد، برای رسیدگی به مادرتان هزینه کنید چه به لحاظ مادی و چه موارد دیگر. عذاب وجدان نداشته باشید، در اولویت قرار دادن خانواده منافاتی با احترام به والدین ندارد. خانواده ای که تشکیل داده اید نهالی نوپاست که نیازمند رسیدگی فراوان شماست.
همنشینی بدون عذاب داشته باشید. حتما همجواری با مادر، لحظات شیرینی هم دارد؛ اما ناتوانی شما در حفاظت از خودتان، باعث می شود این همنشینی به عذاب تبدیل شود. ایشان هم باید نه بشنوند تا کم کم متوجه توقعات بالای خود شوند. اجابت همه جانبه خواسته های غیرمعقول، در واقع ظلم به ایشان است. این کار فقط توقعات او را بالا می برد و موجب عذاب خودش و دیگران می شود.
گاهی از او تعریف کنید. در آغوشش بگیرید، او را ببوسید، این ها هزینه ای ندارد؛ اما موجب رشد عاطفی مادرتان خواهد شد و گوشه ای از کمبودهای عاطفی اش را جبران خواهد کرد.
شما مقصر نیستید
سخن آخر این که در برابر کلام پرتوقع او خود را مقصر ندانید. عوامل بسیاری از کودکی تا کنون سبب ایجاد چنین توقعاتی شده است که حتی خود او هم به نادرست بودنشان آگاه نیست. 

---

منبع : خراسان