پای سخنان امام مهدی(عج)

اهمیت نماز

«ما ارغم انف الشیطان افضل من الصلاه فصلّها و ارغم انف الشیطان؛ هیچ چیزی چون نماز، بینی شیطان را به خاک نمی­مالد، پس نمازبگزار و بینی شیطان را به خاک بمال». 1
این کلام از پاسخ هایی است که از ناحیه مقدسه امام مهدی(عج) در جواب مسائل جعفر بن محمد اسدی، صادر شده است.

نماز اول وقت

«ملعونٌ ملعونٌ من أخَّر الغداه الی ان تنقضی النجوم؛ از رحمت خدا دور باد، از رحمت خدا دور باد، کسی که نماز صبح را تا موقعی که ستارگان ناپدید بشوند، به تاخیر بیندازد»2
این حدیث قسمتی از توقیعی است که در جواب سؤال محمد بن یعقوب از ناحیه مقدسه رسیده­است. امام مهدی(عج) در این توقیع تأکید فراوانی بر نماز اول وقت می­فرمایند­.
در روایات ما وقت فضیلت نماز، همان اول وقت است که از آن به «رضوان الله» تعبیرشده است. شاید فایده نماز اول وقت این باشد که چون امام مهدی(ع‍ج) هم در اول وقت نماز می خواند، به برکت نماز آن حضرت، خداوند نماز ما را هم قبول کند.

عمل به دستورات خدا

«من کان فی حاجه الله عزوجل کان الله فی حاجته؛ هر کس به دنبال مقصد خداوند عزوجل باشد، خداوند نیز برآورنده حاجت اوست.» 3
این حدیث را شیخ صدوق درضمن پیامی از امام مهدی(عج) به حلیسی نقل می­کند.
تعبیر حاجت خداوند با توجه به بی­نیازی خداوند، می­تواند مصادیق گوناگونی داشته باشد:
الف) خدمت به خلق و مردم؛ به این معنا که هر کس حاجت مردم را به جا آورد، گویا حاجت خداوند را به جا آورده است.
ب) مراد از حاجات الهی دستورهای خداوند، اعم از اوامر و نواهی باشد که مطیع آنها برآورده کنندة مقاصد الهی است.
ج) اگر انسان کاری را انجام دهد که اجرایش مطلوب و خواسته خداوند باشد، خداوند نیز کار­های او را اصلاح می­کند.

استغفار در حق دیگران

«لولا استغفار بعضکم لبعض لهلک من علیها؛ اگر طلب آمرزش برخی از شما برای دیگری نبود، تمام اهل زمین هلاک می شدند.»4
امام مهدی(عج) در حدیثی طولانی خطاب به فرزند مهزیار، شیعیان را به استغفار و دعا در حق یکدیگر ترغیب می­کند، زیرا از آثار و برکات آن، رفع عذاب از روی زمین و اهل آن است.
از این حدیث دو نکته استفاده می شود:
الف) گناه، باعث هلاکت و عذاب مردم در همین دنیا می­شود.
ب) استغفار سبب مغفرت است، خصوصا اگر در حق یکدیگر باشد.
در قرآن کریم (انفال/33) آمده است که : « خداوند آنان را درحالی که استغفار می­کنند هرگز عذاب نخواهد کرد»

حفظ اموال مردم

«فلا یحلّ لأحد أن یتصرّف من مال غیره بغیر إذنه؛ برای هیچ کس جایز نیست که بدون اجازه صاحب مال، در مالش تصرف کند».5
این کلام بخشی از جوابی است که حضرت در پاسخ به سؤالات اسدی ، مرقوم می­دارند.
همانطور که در قرآن کریم(نساء/29) آمده است که« اموال خود را بین خودتان به باطل نخورید»، از این حدیث استفاده می­شود که مال مسلمان نیز مانند آبرو و جانش باید محفوظ باشد و دیگران نباید چشم سویی به آن داشته باشند. کسی حق ندارد مال دیگری را به زور و به غیر از راههای شرعی مثل تجارت، بیع، ارث، اجاره و... به تصرّف خود در آورد.
برگرفته از: شرح چهل حدیث از حضرت مهدی)عج)، علی اصغر رضوانی.

پی نوشت ها :
1. کمال الدین، ج2، ص 520 ح 49؛ وسائل الشیعه ، ج4‍ ص 236 ح5033.
2. الغیبه طوسی، ص 271، ح 236 ؛ وسائل الشیعه، ج4، ص 201ح 4919.
3. کمال الدین، ج2‍ ص 493 ح 18؛ بحارالانوار ، ج51، ص 331ح 56.
4. دلائل الامامه ، ص 297.
5. کمال الدین ، ص 521، ح 49؛ وسائل الشیعه ج9، ص 540-541 ، ح 12670.

---

منبع : پایگاه حوزه