بزرگترین برتری برای حضرت علیاکبر علیهالسلام
شبیه پیامبر بودن یا شدن؟
حضرت علی اکبر(علیه السلام) بزرگترین پسر امام حسین(علیه السام) است که طبق فرموده خود حضرت، شبیه ترین افراد به جدّش رسول خدا بود. وقتی جوان رعنای امام حسین(علیه السلام) وارد کارزار می شود حضرت سیّد الشهداء(علیه السلام) می فرمایند: اللّهُمَّ اشهَد عَلى هؤُلاءِ القَومِ، فَقَد بَرَزَ إلَیهِم غُلامٌ أشبَهُ النّاسِ خَلقاً و خُلُقاً و مَنطِقاً بِرَسولِكَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله، كُنّا إذَا اشتَقنا إلى وَجهِ رَسولِكَ نَظَرنا إلى وَجهِهِ؛ خدایا! تو بر این قوم، گواه باش كه جوانى به سوى آنان رفت كه از نظر صورت، سیرت و سخن گفتن، شبیه ترین مردم به پیامبرت محمّد(صلى الله علیه و آله) بود؛ و ما هر گاه مشتاق روى پیامبر خدا(صلى الله علیه و آله) مى شدیم، به روى او مى نگریستیم.(مقتل الحسین(علیه السلام)، خوارزمی، ج٢، ص٣٠) شاید جوان ها بگویند اینکه حضرت علی اکبر(علیه السلام) از نظر ظاهر، شبیه به پیامبر بوده است، خلقتی خدادای است؛ لذا مزیّت و برتری محسوب نمی شود!در پاسخ باید گفت این سخن، منطقی است، امّا آنچه باعث الگو بودن حضرت علی اکبر(علیه السلام) می شود ظاهر و صدای او نیست بلکه ویژگی اخلاق و گفتار اوست که شبیه به اخلاق و گفتار پیامبر خداست. یعنی نوع سلوک و رفتار او منطبق با رفتار پیامبر است و بی شک این، بزرگرترین برتری است و باعث می شود تا او شایسته الگو بودن برای همگان باشد.
صدای اذان پیامبر
وقتی کاروان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در منزل رُهَیمه برای نماز ظهر توقّف کردند، حُر نیز با هزار سوار به ایشان رسید. امام، به فرزندشان علی اکبر فرمان دادند که اذان بگوید: صدای اذان حضرت علی اکبر، آن روز در فضا پیچید، گویا رسول خداست که اذان می گوید. در معارف دینی اذان از جایگاه خاصّی برخوردار است. رسول خدا می فرمایند: یُغْفَرُ للمؤذّنِ مَدُّ صَوتِهِ و بَصَرِهِ و یُصدِّقُهُ كلُّ رطْبٍ و یابِسٍ و له مِن كُلِّ مَن یُصلّی بأذانِه حَسَنةٌ؛ مؤذّن تا جایى كه صدایش مى رسد و نگاهش كار مى كند، به همان اندازه آمرزیده مى شود و هر خشك و ترى[گفته] او را تصدیق مى كند و به تعداد هر نفرى كه با اذان او نماز بگزارد، حسنه اى برایش منظور مى شود.(بحار الأنوار: ۸۴/۱۰۴/۲ (اذان گفتن، از بزرگترین شعائر دینی و از مصادیق بارز امر به معروف است. لذا اجابت دعوت مؤذّن، دارای پاداش فراوانی است.حضرت سیّد الشهداء(علیه السلام) می فرمایند: اللّهُمَّ اشهَد عَلى هؤُلاءِ القَومِ، فَقَد بَرَزَ إلَیهِم غُلامٌ أشبَهُ النّاسِ خَلقاً و خُلُقاً و مَنطِقاً بِرَسولِكَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله، كُنّا إذَا اشتَقنا إلى وَجهِ رَسولِكَ نَظَرنا إلى وَجهِهِ؛ خدایا! تو بر این قوم، گواه باش كه جوانى به سوى آنان رفت كه از نظر صورت، سیرت و سخن گفتن، شبیه ترین مردم به پیامبرت محمّد(صلى الله علیه و آله) بود؛ و ما هر گاه مشتاق روى پیامبر خدا(صلى الله علیه و آله) مى شدیم، به روى او مى نگریستیم.(مقتل الحسین(علیه السلام)، خوارزمی، ج٢، ص٣٠) شاید جوان ها بگویند اینکه حضرت علی اکبر(علیه السلام) از نظر ظاهر، شبیه به پیامبر بوده است، خلقتی خدادای است؛ لذا مزیّت و برتری محسوب نمی شود!
در همین رابطه پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) فرمودند: مَنْ أَجَابَ الْمُؤَذِّنَ وَ أَجَابَ الْعُلَمَاءَ كَانَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ تَحْتَ لِوَائِی وَ یَكُونُ فِی الْجَنَّةِ فِی جِوَارِی وَ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ ثَوَابُ سِتِّینَ شَهِیدا؛ هرکس به موذن و دانشمند روى آورد روز قیامت در زیر پرچم من و در بهشت همسایه من خواهد بود و براى او در نزد خدا ثواب شصت شهید است.(جامع الاخبار(شعیری)، ص 68) یک جوان تراز، باید همچون حضرت علی اکبر(علیه السلام) طلایه دار امر به خوبی ها باشد.