تبیان، دستیار زندگی

محرم نزدیک است

اگر دوست یا عزیزی را در حادثه ای از دست بدهیم، در غم و ماتم او با لباس سیاه حتی ماه و سال را سپری می‌کنیم. در حالی که آنچه از خوبی ها به ما رسیده از دین و مذهب اثنی عشری، حلال زادگی، آداب و سنن، یادگیری احکام، آشنا شدن با خدا و قیامت، حسن سلوک، ادب، همه از برکت عاشورای امام حسین (ع)است.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
عزاداری برای امام حسین

  به یاد امام حسین (ع) بودن 

اگر دوست یا عزیزی را در حادثه ای از دست بدهیم، در غم و ماتم او با لباس سیاه حتی ماه و سال را سپری می‌کنیم. در حالی که آنچه از خوبی ها به ما رسیده از دین و مذهب اثنی عشری، حلال زادگی، آداب و سنن، یادگیری احکام، آشنا شدن با خدا و قیامت، حسن سلوک، ادب، همه از برکت عاشورای امام حسین (ع)است. محور محبت و امیدها در دنیا و آخرت بعد از ولایت پدر بزرگوارش امیرالمومنین (ع)، آن حضرت است.پس جا دارد در ایام رثای آن بزرگوار به خصوص در محرم و صفر از لبخند و شادی دوری کنیم و خوشحالی های شخصی را بر عزای آن حضرت مقدم نداریم. از لباس رنگی و آرایش و عطر و شیرینی و شاد بودن و تبریک گفتن پرهیز کنیم، تا اثرات این احترام را در دنیا و آخرت ببینیم. مبادا نا خواسته اعمال بنی امیه و آل مروان را پیروی کنیم که عاشورا را عید قرار دادند.اکنون جلوه‌های این یکرنگی با آن امام مظلوم در شبیه خوانی، سینه زنی، زنجیر زنی، نذر نمودن، اطعام کردن، کاه و خاشاک بر سر ریختن، حسینیه ساختن، راه انداختن دسته جات عزاداری کودکان به یاد علی اصغر و حضرت رقیه (ع) لباس های سفید بر تن بچه ها نمودن، به یاد تشنگان کربلا مشک گرداندن، زیارت رفتن، ترک عروسی، ترک شیرینی و منزل نو رفتن، نپوشیدن لباس نو در عید،بر تن کردن لباس عزا در عیدی که مصادف با عاشوراست، بند های لباس را باز کردن و مانند صاحبان مصیبت آستین ها را بالا زدن، همه ی این ها هم صدایی با آن امام مظلومی است که در چنین ایامی به شهادت رسیده و بزرگترین مصیبت عالم بر او و خاندانش نازل شده است.

امام صادق (ع) در عبارت ظریفی این جلوه ی محبت را چنین بیان فرموده است: یاد مصیبت حسین (ع)عجب زندگی را بر کام انسان تلخ می‌کند!

فَمَا أَنْغَصَ ذِکْرَ الْحُسَیْنِ (ع)لِلْعَیْش[۱]

امام رضا (ع) نیز در تعبیر دیگری آن را چنین بیان فرموده اند: اگر میل داری شریک ثواب شهدای کربلا باشی و مانند کسانی باشی که با امام حسین (ع) شهید شدند، هر وقت آن حضرت را یاد می‌کنی بگو: ای کاش من با شما بودم و به این فیض عظمی می‌رسیدم.

إِنْ سَرَّکَ أَنْ یَکُونَ لَکَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلُ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَیْنِ (ع)فَقُلْ مَتَى ذَکَرْتَهُمْ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً[۲]

جمعی از شیعیان در محضر امام صادق (ع) یادی از امام حسین (ع) کردند. آن حضرت گریست. و همه به گریه ی ایشان گریستند. سپس سر مبارک را بلند کرده فرمود: امام حسین (ع) فرمود:"من کشته ی اشکم! هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه اشکش جاری می‌شود".

الْحَکَمِ بْنِ مِسْکِینٍ الثَّقَفِیِّ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنِ الصَّادِقِ عَنْ آبَائِهِ علیهم السلام قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (ع) أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَهِ لَا یَذْکُرُنِی مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَر[۳]

امام سجاد (ع)و یاد پدر

امام زین العابدین (ع)همیشه به یاد پدر مظلومش بود. از امام جعفر صادق (ع) روایت شده: حضرت امام زین العابدین (ع) مدت چهل سال در حالى که صائم النهار و قائم اللیل بود در عزاى امام حسین گریه کرد.

هنگامى که وقت افطار فرا میرسید غلام آن بزرگوار خوراکى و آشامیدنى آن حضرت را حاضر میکرد و در مقابل آن بزرگوار مى‏نهاد و میگفت: اى مولاى من افطار کن. حضرت سجاد میفرمود:

قتل ابن رسول اللَّه جائعا، قتل ابن رسول اللَّه عطشانا.

یعنى پسر پیامبر خدا گرسنه کشته شد! پسر پیغمبر خدا با لب تشنه شهید شد! آن بزرگوار همچنان این سخنان را میگفت و گریه میکرد تا اینکه غذاى آن حضرت بوسیله اشک چشمش تر میشد و آب آشامیدنى آن بزرگوار با اشک چشمش ممزوج میگردید. حضرت سجاد (ع)همیشه این حال را داشت تا بلطف خدا پیوست و از دنیا رحلت کردند.  

رُوِیَ عَنِ الصَّادِقِ (ع) أَنَّهُ قَالَ إِنَّ زَیْنَ الْعَابِدِینَ (ع) بَکَى عَلَى أَبِیهِ- أَرْبَعِینَ سَنَهً صَائِماً نَهَارَهُ قَائِماً لَیْلَهُ- فَإِذَا حَضَرَ الْإِفْطَارُ جَاءَهُ غُلَامُهُ بِطَعَامِهِ وَ شَرَابِهِ فَیَضَعُهُ بَیْنَ یَدَیْهِ فَیَقُولُ کُلْ یَا مَوْلَایَ فَیَقُولُ قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً فَلَا یَزَالُ یُکَرِّرُ ذَلِکَ وَ یَبْکِی حَتَّى یُبَلَّ طَعَامُهُ مِنْ دُمُوعِهِ ثُمَّ یُمْزَجُ شَرَابُهُ بِدُمُوعِ- فَلَمْ یَزَلْ کَذَلِکَ حَتَّى لَحِقَ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَل[۴]

در جمله ی بلندی حضرت فرمود:"من هرگز شهادت فرزندان فاطمه علیها السلام را به یاد نمی آورم مگر آنکه گریه نفسم را بند می‌آورد".

إِنِّی لَمْ أَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنِی فَاطِمَهَ إِلَّا خَنَقَتْنِی الْعَبْرَهُ[۵]

امام صادق (ع)و یاد امام حسین (ع):

هرگز دیده نشد یاد امام حسین (ع)در نزد امام صادق (ع) برده شود و آن روز بر لب مبارکش خنده مشاهده شود!

ما ذکر الحسین (ع) عند أبی عبد الله (ع) فی یوم قط فرأى أبو عبد الله (ع) متبسما فی ذلک الیوم[۶]

آن حضرت در این باره می‌فرماید: هر زمان چشمم به یکی از نسل امام حسین (ع) می‌افتد به خاطر آن حادثه ای که برای پدرشان و یارانش پیش آمد حالتی به من دست می‌دهد که نمی توانم تاب بیاورم . ای ابابصیرحضرت فاطمه بر فرزندش حسین (ع) می‌گرید.

إِذَا نَظَرْتُ إِلَى وُلْدِ الْحُسَیْنِ (ع) أَتَانِی مَا لَا أَمْلِکُهُ بِمَا أَتَى إِلَى أَبِیهِمْ وَ آلِهِمْ یَا أَبَا بَصِیرٍ إِنَّ فَاطِمَهَ علیها السلام لَتَبْکِیه[۷]

همچنین امام صادق (ع)فرمود:"کسی که ما در نزد او ذکر شویم و اشک از دیدگانش جاری شوداگرچه به اندازه ی بال مگسی باشد- گناهانش بخشیده می‌شود اگر چه به اندازه ی کف دریاها باشد".

مَنْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَیْنَاهُ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الذُّبَابِ غُفِرَ لَهُ ذُنُوبُهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْر[۸]

بنابراین طبیعی است که دوستان و محبین اهل بیت علیهم السلام هرگاه نظر کنند به آنچه در ارتباط با واقعه ی کربلاست مانند آب، حرم مطهر، عکس حرم و ضریح، کتیبه های اشعار، نام مبارکش که در هر جا نقش بسته، طفل شیرخوار و امثال آن، به یاد آن حضرت اشکی بریزد و بر قاتلین آن حضرت لعن فرستند، و با ادب بگویند: "صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّه".

شخصی از امام صادق (ع) پرسید: فدای شما شوم، من خیلی از اوقات به یاد جد شما امام حسین (ع)می‌افتم. در آن هنگام چه بگویم؟ حضرت فرمود: سه بار بگو: "صلی الله علیک یا ابا عبدالله"، چرا که سلام بر آن حضرت از دور و نزدیک می‌رسد.

فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی کَثِیراً مَا أَذْکُرُ الْحُسَیْنَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ فَأَیَّ شَیْ‏ءٍ أَقُولُ قَالَ قُلْ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ تُعِیدُ ذَلِکَ ثَلَاثاً فَإِنَّ السَّلَامَ عَلَیْهِ یَصِلُ مِنْ قَرِیبٍ وَ بَعِیدٍ[۹]

دستور دیگر امام صادق (ع) بر امام حسین (ع) چنین است:

سلام بر تو یا اباعبدالله، سلام بر تو ای پسر رسول خدا، خدا لعنت کند کسانی را که بر ضد تو قیام کردند، و کسانی که این خبر را شنیدند و بدان راضی شدند. من از آنان به درگاه الهی بیزاری می‌جویم.

قُلْتُ کَیْفَ السَّلَامُ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ علیهما السلام قَالَ تَقُولُ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ أَعَانَ عَلَیْکَ وَ مَنْ بَلَغَهُ ذَلِکَ فَرَضِیَ بِهِ أَنَا إِلَى اللَّهِ مِنْهُمْ بَرِی‏ءٌ[۱۰]

تمام عمر به یاد امام حسین علیه السلام:

ما می‌توانیم همه ی جوانب زندگی خویش را رنگ حسینی بخشیم. طبق دستوراتی که از ناحیه معصومین رسیده کام فرزندان را با تربت سید الشهدا (ع) و آب فرات برداشتن، نماز را با تربت آن حضرت خواندن، همراه داشتن تربت، سلام بر آن حضرت و لعن بر دشمنان آن حضرت هنگام آب خوردن، دادن تربت به محتضر، گذاشتن تربت در قبر مقابل صورت میت؛ همه دلالت دارد که از ولادت تا وقت مردن و بعد از آن باید به یاد ابا عبد الله الحسین (ع) بود.

منبع:بر گرفته از کتاب" احرام محرم"

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.