تبیان، دستیار زندگی
RII بعد از اتصال به دیمر TGF-، با RI تشکیل کمپلکس می دهد و آن را فعال می کند...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

پیام رسانی (TGF-β)

RII بعد از اتصال به دیمر (TGF-β)، با RI تشکیل کمپلکس می دهد و آن را فعال می کند.

مرکز یادگیری سایت تبیان - مرجان سلیمانیان

پیام رسانی (tgf-)

پیشتر با مفهوم پیام رسانی آشنا شدید حال پیام رسانی را در TGF-β مورد بررسی قرار می دهیم.

لازم است بدانید که پیام رسانی TGF-β در کنترل فریندهایی مهم مانند تکثیر، تمایز و مرگ سلولی نقش دارد و در نمو، ایمنی و سرطان نیز دخیل است.

TGF-β ابر خانواده ای از پروتئین ها می باشد که اعضای آن نقش های متنوعی دارند. هر TGF-β دیمری از دو زیر واحد یکسان یا متفاوت است که پس از ترشح از سلول، یه صورت غیر فعال و در ارتباط با پروتئین های مهار کننده در بستره بیرون سلولی نگه داشته می شود. یکی از راه های فعال شدن TGF-β، تجزیه پروتئولیتیک پروتئین های مهار کننده توسط آنزیم های بستره می باشد.

مهار کننده های سنتز پروتئین(Translation) ماشین اصلی پروتئین سازی در پرو کاریوت ها و یوکاریوت ها ریبوزوم می باشد. که تر کیبات ممانعت کننده پروتئین سازی بیشتر با تاثیر بر این بخش پروتئین سازی را متوقف می کنند. ریبوزوم در یوکاروت ها و پروکاریوت ها متفاوت است.

ممکن است سلول های هدف TGF-β فعال همان سلول های ترشح کننده آن یا سلول های نزدیک به آنها باشند. پیام رسانی TGF-β فعال عمدتا از مسیر Smad انجام می شود. این مسیر را می توان در 7 مرحله توضیح داد.

دیمر TGF-β به طور غیر مستقیم در قدم اول یا مستقیم در قدم دوم به گیرنده ای تراغشایی موسوم به RII متصل می شود. در روش غیر مستقیم، TGF-β ابتدا به RIII متصل می شود: RIII که یک پروتئوگلیکان سطح سلولی است، در نقش یک هم گیرنده عمل کرده و اتصال TGF-β را به RII تسهیل می کند.

پیام رسانی (tgf-)

فاكتور رشد مشتق از پلاكت PDGF

PDGF فاكتور رشد مشتق از پلاكت نوعی میتوژن چند گانه است كه در ماكروفاژها، سلول های اندوتلیال، منوسیت ها، فیبروبلاست ها، ماتریكس استخوان، سلول های عضلانی صاف و گرانول های آلفای پلاكت ها یافت می شود. فعالیت های اصلی PDGF شامل رگ زایی، فعال شدن ماكروفاژها، تكثیر فیبروبلاست ها، کموتاكسی برای فیبروبلاست ها و فعالیت تكثیری آنها، تحریك تولید  TGF-β 1 افزایش تولید پروتئوگلیكان، تسهیل سنتز كلاژن، تحریك كموتاكسی ماكروفاژها و نوتروفیل ها و تسهیل تكثیر سلول های استخوان می باشد.

 PDGF سه ایزوفرم دارد: αβ ، αα و ββ اگر چه علت وجود این سه ایزوفرم معلوم نیست اما اتصال انتخابی این ایزوفرم به گیرنده های سلول های مختلف مطرح شده است. مطالعات آزمایشگاهی نشان می دهد در pH پایین غلظت PDGF در مایع حاصل از لیز پلاكت ها افزایش می یابد و بیشتر می تواند تكثیر فیبروبلاست ها را القا نمایند.

Rii یک سرین/ترئونین کیناز همواره فعال است که به صورت دیمر در غشای سلول های هدف وجود دارد. در قدم سوم اتصال لیگاند به این گیرنده باعث می شود دیمری از یک سرین/تردونین کیناز تراغشایی دیگر به نام RI با دیمر RII تشکیل کمپلکس دهد. در این کمپلکس، RII جایگاه های هدف خود در RI را فسفریله کرده و RI را فعال می کند.

پیام رسانی (tgf-)

در مرحله چهارم، RI فعال پروتئین های سیتوزولی فرو دست خود موسوم به Smad ها را با فسفریلاسیون فعال می کنند. فسفریلاسیون دو Smad باعث تشکیل یک کمپلکس Smad می شود که شامل این دو Smad فسفریله به علاوه یک Smad دیگر است که co- Smad نام د ارد.

در مرحله پنجم co- Smad در انواع کمپلکس ها مشترک است و توسط گیرنده فعال نمی شود. توالی های NLS در R-Smad های فسفریله در کمپلکس تشکیل شده، بروز یافته اند و می توانند به ایمپورتیت متصل شوند. در نتیجه در مرحله ششم کمپلکس وارد هسته می شود. در قدم های هفتم و هشتم ایمپورتین جدا می شود و کمپلکس به فاکتورهای تنظیم کننده رونویسی دیگر متصل می شود تا بتواند توالی های هدف را شناسایی و بیان ژن های هدف را تنظیم کند.

بسته به نوع TGF-β و ویژگی های سلول هدف، بیان ژن های متفاوتی توسط آن تنظیم می شود. برای مثال اعضای خانواده BMP باعث بیان ژن های مربوط به تمایز سلول های 351670 عصبی و استخوانی می شوند.

منبع: http://www.microblahijan.blogfa.com      https://www.google.com

تنظیم کننده: محبوبه همت