یاد مرگ و حدیثی از امام هادی(علیه‌السلام)
آن چیزی که به آن سفارش شدیم؛ یاد مرگ است. یادی که انسان ساز است، فرد را به یاد قبر و قیامت انداخته و او را از غفلت، گناه، تکبر، غرور، حسد و... دور نگاه می‌دارد.
از راه‌های یاد مرگ، گرفتن مجلس برای اموات یا حضور در مراسم تشییع و تدفین آنهاست. اما آن چیزی که بیش از بقیه انسان را متحول کرده و باعث اصلاح فرد می‌شود؛ یاد لحظات جان دادن و سکرات موت است.
«اُذكُر مَصرَعَكَ بَینَ یَدَیْ اَهلِكَ وَ لاطَبیبَ یَمنَعُكَ ولاحَبیبَ یَنفَعُك؛ به یاد ساعت جان دادن خود در میان خانواده‌‌ات باش که از طبیب کاری ساخته نیست و آشنائی به داد تو نمی‌رسد!»
از این رو در احادیث امام هادی(علیه‌السلام) آمده که ایشان فرمودند:
«اُذكُر مَصرَعَكَ بَینَ یَدَیْ اَهلِكَ وَ لاطَبیبَ یَمنَعُكَ ولاحَبیبَ یَنفَعُك؛ به یاد ساعت جان دادن خود در میان خانواده‌‌ات باش که از طبیب کاری ساخته نیست و آشنائی به داد تو نمی‌رسد!»[نزهة الناظر،ص۱۴۱]
متأسفانه امروزه یاد مرگ را فراموش کردیم. مرگی که ناگزیر از آن هستیم و هیچ راه درمان یا فرار از آن وجود ندارد. از این روست که امام هادی(علیه‌السلام) در سفارشات خود به یاد مرگ پرداختند.
آری در آن لحظات است که چاره‌ساز انسان‌ها تنها اعمال آنهاست. نه از دوستان و بستگان کاری ساخته است و نه از پزشکان و متخصصان.منبع: کانال نشر معارف قرآن و حدیث
