آثار باستانی یا سطل زباله؟
آیا تا به حال به این فکر کردهاید که چرا یک شخص میتواند به کشور خود افتخار کند؟ افتخار میتواند به علت فرهنگ، تاریخ، دین، تمدن و سایر موارد باشد. آثار باستانی، یکی از مهمترین موارد در این عرصه است که مصداق وجود تاریخچهی کهن و پیشینهی فرهنگی و تمدن است که باید بسیار زیاد به آنها توجه کنیم. برخی از کشورهای پیشرفته در سراسر دنیا با صرف مبالغ بسیار بالا آثار باستانی کشورها و تمدنهای دیگر را خریداری میکنند تا هم از آنها به عنوان منابع درآمد و گردشگری استفاده کنند و هم خود را وارد میدان آثار تاریخی و فرهنگی بکنند تا از این منظر هم سودی برده باشند و اسم خود را در میان کشورهای تاریخی و تمدنهای غنی درج کرده باشند.با تمام این اوصاف در یکی از جدیدترین خبرهای واصله گزارش شده که یک سنگ باستانی در روستای شوش از توابع شهرستان باشت به حال خود رها شده و مردم به عنوان زبالهدان از آن استفاده میکنند تا میراث فرهنگی و هویت تاریخی مردم این استان در سایه بیتوجهی و سکوت مردم و مسئولان نابود شود.
مردم روستای شوش از توابع شهرستان باشت از سنگ باستانی یک متری که در حریم امامزاده این روستا قرار دارد و در سایه بیتوجهی مردم و مسئولان میراث فرهنگی، به عنوان زباله دان استفاده میکنند درحالی که این سنگ مربوط به دوره های تاریخی و دارای قدمت است و باید میراث فرهنگی از این سرمایه ملی با تدابیر ویژه محافظت کند.
این سنگ باستانی به ارتفاع یک متر مربوط به دوره ساسانیان به عنوان سطل زباله در روستای شوش از توابع شهرستان باشت استان کهگیلویه و بویراحمد قرار دارد.
مسعود شفیعی، معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان کهگیلویه و بویراحمد در این زمینه گفت: قدمت این اثر تاریخی سنگی مربوط به حدود دوره قاجار است. دور این سطل سنگی آهن کشی شده که برای مرمت آن مشکلی ایجاد نشود و حفاظت شده است.
همجنین شفیعی بیان کرده: ما نمی توانیم برای این سطل قدیمی و تاریخی نگهبان بگیریم و متعلق به امامزاده است و نمی توانیم از لحاظ قانونی و محلی، آن را جابجا کنیم.
آقای شفیعی گفت: سطل تاریخی، در جایی که گذاشته شده مناسب است اما متاسفانه مردم از آن بعنوان سطل زباله استفاده می کنند که نباید این کار صورت گیرد و نیاز به فرهنگ سازی دارد.
یکی دیگر از نکات قابل توجه اینجاست که بیش از 2600 اثر تاریخی در استان کهگیلویه و بویراحمد وجود دارد که تاکنون فقط بیش از650 اثر تاریخی آن در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
سوال اینجاست که...؟
اما سوالی که ذهنها را درگیر میکند اینجاست که چرا در فرانسه موزهی لوور پاریس بنا شده و آثار باستانی متعددی از سراسر جهان گرد هم آمدهاند و مردم با صرف هزینههای فراوان برای دیدن آن آثار به موزهی لوور میروند؟ حال اگر همان اثر باستانی در ایران باشد مردم از آن به عنوان سطل زباله استفاده میکنند؟
تقصیر مسئولین چیست؟
هیچ شخصی نمیتواند منکر نقص در عملکرد برخی از مسئولین باشد اما چند درصد از این اتفاقات بر اثر رفتار و یا سوءمدیریت مسئولان اتفاق میافتد؟ یقینا بخشی از این اتفاقات تلخ فرهنگی بر اثر فقدان یک مدیریت و دیدگاه درست و اصولی رخ میدهد که میتواند کاملا به ضرر یک کشور باشد. برخی از کشورهایی که فاقد تمدن، تاریخ و فرنگ غنی میباشند در تلاش هستند تا با سرمایههای عظیم و از هر طریقی که شده است برای خود تمدن و تاریخ ایجاد کنند ولو از راههای غیراخلاقی و ضدبشری برای اثبات این موضوع به کشورهای استعمارگر و سلطهجو نگاهی بیاندازید.
چقدر میتوان مردم را مقصر دانست؟
یکی از ایراداتی که ما ایرانیان داریم این است که به محض وقوع هر اتفاقی، نوک پیکان را به سمت مسئولین نشانه میرویم غافل از اینکه از نقش پررنگ خود در اتفاقات بیخبر هستیم. سوال اینجاست: بر فرض مثال یک اثر باستانی در یک گوشهای از این کشور وجود دارد که مسئولی هم برای محافظت از آن وجود ندارد. آیا ما باید آنرا زبالهدان خود کنیم؟ اینجاست که متوجه میشویم نقش مردم بسیار پررنگتر از مسئولان میتواند باشد. دلیل دیگری برای اثبات نقش مهمتر مردم این است که؛ مسئولان از بین مردم انتخاب میشوند پس اگر مردم، فرهنگ و رفتار صحیحی داشته باشند در نتیجه مسئولان هم رفتار و فرهنگ صحیحی خواهند داشت.
بسیار مشاهده شده فردی زبالهی خود را در خیابان رها میکند در صورتی که شاید 10قدم با سطل زباله فاصله داشته باشد. در برخی موارد هم افراد زبالهی خود را نه تنها در خیابان میریزند بلکه آنرا از فاصلهای دور پرتاب میکنند تا کیسهی زباله پاره و شهر کثیفتر شود. واقعا راهکار درمان اینگونه از رفتارها چیست؟ آیا مسئولان باید همهچیز را قفل و بست کنند؟
آیا جامعهای که در آن همهچیز با قفل و بست درست میشود میتوان گفت جامعهای کمالگرا و روبهپیشرفت است؟! واضح است جامعه زمانی مطلوب میشود که خود مسئولیت پذیر باشد و انسان بداند با زندگی در آن جامعه به ارزشها و کمال خواهد رسید حتی اگر مامورهای بازدارنده وجود نداشته باشند.
ضعف اصلی کجاست؟
آیا ضعف در فرهنگ و تمدن است؟ کشور ما یک کشور با پیشینهی تاریخی و تمدنی غنی و مستحکمی است پس چرا باید این اتفاقها در کشور ما رخ دهد در حالیکه تمدن کشور ما در زمینههای مختلف جزو پیشتازان بوده است.
علت مهم نیست، راه حل مهم است
اینکه علت چه بود و مقصر کیست شاید مشکل را حل نکند اما راه حل مشکل را برطرف خواهد کرد. راه حل است که میتواند دردها را درمان کند. اولین و مهمترین راه حل در درمان این موضوعات، ما مردم هستیم. اگر من به میراث فرهنگی بیاهمیت نباشم، اگر من در خیابان زباله نریزم، اگر من حقوق شهروندی را رعایت کنم و اگر من کارم را صحیح انجام و اگر این جمله را به جامعه تعمیم دهیم همه چیز درست خواهد شد. زمانیکه همهی افراد جامعه جمله و عمل "اگر من کارم را درست انجام دهم" را سرلوحهی زندگی خود قرار دهند، آنگاه مشکلات رفع خواهند شد و همچنین مسئولان هم که جزو همین مردم هستند از این قاعده مستثنی نخواهند بود.
پینوشت:تابناک
