فقط من زیادی بودم

آماده شده بودم تا انتقام سال 78 را بگیرم و در ژاپن 79 این کار را انجام دادم. من فکر می کنم که می تونستم در مسابقات جهانی آرژانتین 78 بازی کنم خیلی آماده بودم ، تا آن زمان به این آمادگی نرسیده بودم. اما خوب نمی دونم ، یک سری چیزها هستند که از اتفاق افتادنشان نمی شه جلوگیری کرد. یادم می یاد که خیلی گریه کردم. در مسابقات سال 94 موقع قضیه دوپینگ هم خیلی گریه کردم. الان آن دو موضوع را مثل دو بی عدالتی بزرگ نسبت به خودم می بینم . با این که دو موضوع با هم فرق دارند اما هر دو برای من دو بی عدالتی بزرگ بودند. منوتی را بخاطر این کارش نبخشیدم و هیچ موقع هم نمی بخشم. اما هیچ موقع ازش متنفر نبودم. تنفر با نبخشیدن فرق می کنه این چیزی که حداقل من فکر می کنم. به همین دلیله که این کارش هیچ وقت باعث نشد که نظرم نسبت به منوتی به عنوان یک مربی با دانش زیاد عوض بشه. آن روز نوزدهم ماه می بود و در محل اردو در سن حوزه باران حسابی می بارید در ناتالیو سالواروتی که آنجا همه تیم جمع بودیم. منوتی از همه ما که بیست و پنج نفر بودیم خواست که به وسط زمین بریم. فکر می کنم که منوتی از والنسیا بیشتر از همه خوشش می آمد چونکه خود او بود که والنسیا را پیدا کرده بود.

نفر بعدی ویلا بود که اون رو به خاطر جنجال وحشتناک روزنامه ها انتخاب کرد. بوچا رو هم قبل از همه انتخاب کرده بود ، فقط من یکی این وسط زیادی بودم. روز قبلش فرانسیس برای دیدن من به اردوی تیم ملی اومده بود.