آیا با گریه کردن برای حضرت ابا عبد‌الله حق الناس بخشیده می‌شود؟
آیا با گریه کردن برای حضرت ابا عبد‌الله حق الناس بخشیده می‌شود؟ یا این که بتوان در آخرت این گریه‌ها را با حق الناس معامله کرد؟
حق‌الناس با هیچ چیزی به جز «ادای دِین» و یا جلب رضایت صاحب حق، بخشوده نمی‌شود. نه نماز اول وقت و با خشوع و نه حتی با نماز شب و نه با گریه بر مصائب سیدالشهداء علیه السلام.
الف - ثواب گریه کردن در مصائب امام حسین علیه‌السلام، بیشتر از ثواب حضور در سپاه ایشان، مجاهدت و شهادت در رکاب ایشان نمی‌باشد؛ اما می‌بینیم که حضرتش به هنگام توقف در کربلا، ضمن آن که راه بازگشت را بر همه باز گذاشت، فرمود: هر کس حق‌الناسی به گردن دارد، برود. یکی از اصحاب گفت: من بدهکار هستم، اما نمی‌خواهم به خاطر مقداری بدهی به دیگران، شما را در این عرصه و شرایط تنها بگذارم! اما امام علیه السلام، به ایشان نفرمود: «بارک الله»، بلکه فرمود: «به شرطی که ضامن بیاوری» - او نیز یکی از نزدیکانش را که قصد بازگشت داشت آورد و ضامن بدهی او شد و امام به او اجازه همراهی دادند.
ب – صِرف گریه کردن، نه تنها رافع حق‌الناس نمی‌باشد، بلکه به خودی خود نیز اثر خاصی ندارد. اهل بیت علیهم‌السلام که محتاج گریه کردن ما نیستند. گریه ممکن است فیزیکی، روانی یا عصبی باشد. بالاخره وقتی مصیبتی را نقل می‌کنند و انسان آن را در ذهن خود تصور می‌کند، متأثر می‌شود و چه بسا گریه هم بکند؛ به ویژه اگر به شخص مصیبت دیده، علاقه‌ای هم داشته باشد.
پس، هر اشکی نه پاک کننده است و نه زنده کننده و نه حرکت دهنده. البته در این بارگاه، یک قطره هم بی‌اثر نیست، مثل یک لحظه "توجه" است که آثار خودش را دارد، اما آن اشکی که فرمود: «انا القتیل العبرات»، بسیار والاتر و پر معناتر از این حرف‌هاست.
فقط گریه بر امام حسین علیه‌السلام پاک کننده نیست، بلکه یک قطره اشک از خوف و شوق خداوند رحمان و رحیم نیز پاک کننده است، دو رکعت نماز مقبول نیز پاک کننده است، اما اگر از روی صدق باشد، و اگر بعداً خراب نشود؛ ولی آن نیز حق‌الناس را جبران نمی‌کند، حتی اگر شخصی عارف شده و از گریه جزو بُکایین قلمداد گردد.
نکته:
پس از قتل عام امام سیدالشهداء، حسین علیه‌السلام و یاران با وفایش و به اسارت کشیده خاندانش، بسیاری گریه کردند. مردم کوفه گریه کردند – سپس مردم شام گریه کردند – و در طول تاریخ نیز این قبیل افراد زیاد بودند که گریه کردند، آیا گناه همه آنها بخشوده شده و برای چند قطره اشکی که ناشی از تحریک سطحی احساسات‌شان بود، راهی بهشت شدند؟!
مگر نه این است که حضرت زینب علیهاالسلام، وقتی گریه‌ی اهل کوفه را دید، فرمود:
- «ای مردم کوفه، ای مردمان حیله گر و خیانت کار! گریه می‌کنید؟! اشک چشمانتان خشک نشود و ناله‌هایتان آرام نگیرد. همانا که کار شما مانند آن زنی است که رشته ی خود را پس از محکم بافتن، یکی یکی از هم می‌گسست ، شما نیز سوگندهای خود را در میان خویش، وسیله‌ی فریب و تقلب ساخته‌اید.» (خطبه آن حضرت در کوفه)
معامله در قیامت:
مسلمان و به ویژه شیعه اهل بیت علیهم‌السلام، باید سعی کند که حق الناس نداشته باشد. اگر دِینی دارد، ادا کند – اگر نمی‌تواند فرصت بگیرد – اگر حقی را ضایع کرده یا جبران کند و یا حلیت و رضایت بگیرد ... و کار را به آخرت واگذار ننماید.
اگر معامله‌ای هم باشد، این طور نیست که بگویند: چون جنابعالی چند قطره اشکی ریختی، حق‌الناس تو بخشیده شد و یا حق و حقوق دیگران نادیده گرفته شده و ضایع می‌گردد. بلکه صاحب حق را می‌آورند، حتی اگر جهنمی باشد. بعد می‌گویند: حق او را بده.
بدیهی است که در آنجا چیزی ندارد بدهد، جز آن که ثواب خود را بدهد و یا عذاب او را بخرد و البته به این امر نیز مجبور است و راه انتخاب و گریزی ندارد.
منبع : ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات
