لحظاتی را که خدا برایمان ترسیم می کند

یوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَیرْ محُّضَرًا وَ مَا عَمِلَتْ مِن سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَهَا وَ بَیْنَهُ أَمَدَا بَعِیدًا  وَ یُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ اللَّهُ رَءُوفُ  بِالْعِبَادِ (آل عمران/۳۰) آن روزى كه هر كسى هر عمل خیرى انجام داده باشد آنرا حاضر و آماده خواهد یافت. و درباره اعمال زشتى كه انجام داده، آرزو میکند بین آنها و خودش زمان زیادی فاصله بیفتد. و خدا شما را از (عقاب) خویشتن برحذر میدارد. و خدا به بندگانش مهربان است. (آل عمران/۳۰)

در روز قیامت حالتی برای انسان پیش می آید که عمل خود را با ماهیت مشخص، نزد خود حاضر میبیند، اما بخاطر ماهیت سوزانندگی، بدبویی، بد شکلی یا ... آرزو میکند که بین او و آن ماهیت فاصله ای بیفتد تا او فرصتی برای جبران پیدا کند و ماهیت بدِ عمل را به نیک تبدیل کند.

مانند وقتی که درس نخواندیم و قبل از امتحان و حتی سر جلسه امتحان آرزو میکنیم کاش امتحان را چند روز بعد یا حتی چند ساعت بعد بگیرند تا بتوانیم نخواندن خود را جبران کنیم.

که البته  چنین فاصله ای رخ نمی دهد.

مهربانی خدا در این پیام، این است که او از حالا که ما فرصت کافی برای تغییر ماهیت اعمالمان داریم، با قربان صدقه کردن و ابراز عشق و محبت به ما تذکرهای کافی می دهد و لحظه ی نهایی را برای ما ترسیم میکند.

باشد که ما فرصت های پر مهر الهی را دریابیم