گرفتن حاجت با نذری‌ها و تبرک شدن به پرچم امام حسین (ع) و اهل بیت
می‌گویند این نذری‌ها و تبرک کردن به پرچم امام حسین (ع) و اهل بیت چگونه می‌تواند انسان را به حاجتش برساند؟ می‌گویند اینها تاثیری نداره و بهتره که نذر برای فقرا باشه و می‌گویند خارجی‌ها که اهل بیت (ع) ندارند، با دعا و چیزهای دیگری هم شفا می‌گیرند. پس نباید اینگونه توسلات رو داشت.
مگر این عزاداری‌ها همه برای شفا گرفتن یا برآورده شدن حاجات مادی می‌باشد؟ آنقدر خودشان مادی و ماده‌گرا هستند و هیچ مهر و محبت و عاطفه‌ای در وجودشان نیست که گمان می‌گنند لابد همگان همین‌طور هستند!
بسیاری هستند که بدن‌های سالمی دارند، اما روح و قلب‌شان بیمار است و نمی‌دانند! حاجات مادی خود را درک می‌کنند، اما نیازهای اصلی و انسانی خود را فراموش کرده‌اند! و ای کاش با توسل به این وسایل، شِفا می‌گرفتند و رفع نقص و کاستی می‌نمودند!
اما، صرف نظر از جوسازی‌های گسترده‌ی شعاری علیه عزاداری در محرم و صفر و نمادهای آن، و آن چه هدفدار، اما از روی بغض و کینه می‌گویند، لازم است برای شناخت بیشتر حقایق، به نکات ذیل توجه شود:
الف - نه پرچم سیاه کسی را شفا می‌دهد، نه نذری مشکلی از کسی حل می‌کند، نه شمع روشن کردن خارجی‌ها در کلیساها، حلال مشکلات و شافی امراض می‌باشد، و نه حضرت مسیح علیه‌السلام، با قدرت شخصی کور را بینا می‌کرد، پیس را شفا می‌داد و حتی مرده را زنده می‌کرد، و نه اهل بیت علیهم السلام مستقل و قائم به خود کاری می‌کنند؛ بلکه "فعال ما یشاء" خداوند متعال است و اوست که دعا را می‌پذیرد، نذر یا قربانی را قبول می‌کند، حاجات را برآورده می‌سازد و بیمار را شفا می‌دهد. چنان که در مورد معجزات حضرت عیسی علیه السلام نیز فرمود:
« إِذْ قَالَ اللَّهُ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِی عَلَیْكَ وَعَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ أَیَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَكَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِیلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ كَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِی فَتَنْفُخُ فِیهَا فَتَكُونُ طَیْرًا بِإِذْنِی وَتُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِی وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِی وَإِذْ كَفَفْتُ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَنْكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِینَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِینٌ » (المائده، 110)
ترجمه: (به خاطر بیاور) هنگامی را که خداوند به عیسی بن مریم گفت: «یاد کن نعمتی را که به تو و مادرت بخشیدم! زمانی که تو را با» روح القدس «تقویت کردم؛ که در گاهواره و به هنگام بزرگی، با مردم سخن می‌گفتی؛ و هنگامی که کتاب و حکمت و تورات و انجیل را به تو آموختم؛ و هنگامی که به فرمان من، از گل چیزی بصورت پرنده می‌ساختی، و در آن می‌دمیدی، و به فرمان من، پرنده‌ای می‌شد؛ و کور مادرزاد، و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من، شفا می‌دادی؛ و مردگان را (نیز) به فرمان من زنده می‌کردی؛ و هنگامی که بنی اسرائیل را از آسیب رساندن به تو، بازداشتم؛ در آن موقع که دلایل روشن برای آنها آوردی، ولی جمعی از کافران آنها گفتند: اینها جز سحر آشکار نیست!»
ب – بنابر این، هیچ امری بدون "اذن الله" انجام نمی‌پذیرد، از نزول ملائکه و روح در شب قدر گرفته « تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ »، تا روییدن نباتات از زمین « وَالْبَلَدُ الطَّیِّبُ یَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ / الأعراف، 58»، تا حتی اطاعت از انبیا و رسولان « وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ / النساء، 64» و ... .
دو طرف:
وقتی روشن شد که کار « بِإِذْنِ اللَّه » انجام می‌پذیرد، پس دو طرف دارد، یک طرف بندگان خدا (چه مؤمن و چه کافر) هستند که حاجات و نیازهایی دارند و برای استجابت کارهایی چون دعا، توسل و ... انجام می‌دهند، و یک طرف هم خداوند غنی و سبحان است که نیاز و حاجت بندگانش (چه مؤمن و چه کافر) را به تناسب مقدرات‌شان (اندازه‌ها) برآورده می‌سازد و برای حصول آن اسباب و عللی قرار داده است که از جمله: دعا، توسل، نذر و ... برای مؤمنین می‌باشد.
- دقت کنیم که اسباب‌های مادی نیز خارج از خَلق و مِلک خداوند متعال نمی‌باشند، پزشک، دارو، علم، طبیعت و آن چه در آن وجود دارد ... و بالاخره انسانی که به آنها دست یافته و برای رسیدن به حاجت و رفع نیازش به آنها متوسل می‌شود (وسیله قرار می‌دهد)، همه از خدا و مِلک خداوند و جنود و وسایل او هستند برای بندگانش و برای اهل ایمان، اضافه بر آنها، دعا، توسل به نیکان یا رفتارهای نیک (نماز، صدقه، صله ارحام ...) و نذر را قرار داد.
خارجی‌ها:
بسیاری از بیماری‌ها معالجه می‌شوند، بسیاری از گرفتاری‌ها مرتفع میگردند، اما این رذیله‌ی "خارجی پرستی"، درد بی‌درمانی است، چرا که به شاکله و شخصیت دورنی افراد بر می‌گردد. ذلیل را با تمامی مال دنیا نیز نمی‌توان "عزیز" نمود.
- اما، دقت کنیم که اگر قرار بود که خداوند منّان، نیاز هیچ یک از بندگانش را برطرف نکند و حاجتش را روا نسازد، مگر به شرط عبادت، دعا، نذر، توسل و ...، بر روی کره‌ی زمین، به جز مؤمنین همه ظرف مدت یک لحظه هلاک می‌شدند، چرا که همگان فقیر و نیازمند هستند و اعطا کننده‌ای جز خداوند منّان وجود ندارد. اما او، بر اساس حکمت و مشیت و رحمتش، هم برطرف کننده نیازها و برآورده کننده‌ی حاجات [حتی اگر از او نخواهند] می‌باشد، هم مهلت می‌دهد و هم بندگان خاص و عبادالرحمانش که او را می‌خواهند و می‌خوانند، مورد لطف و مرحمت بیشتر و مدام قرار می‌دهد.
از این رو فرمود، برخی از من فقط دنیا را می‌خواهند، پس فقط دنیا را به آنها می‌دهم و برخی دنیا و آخرت را می‌خواهند و هر دو را می‌دهم.
نکته: معنای "از من می‌خواهند"، این نیست که الزاماً خداپرست هستند و دست به سوی خدا دراز می‌کنند و می‌گویند: «خدایا! به من فقط دنیا را بده!»، بلکه اشاره به همین حقیقت است که هر کجا بروند، مُلک من است و به هر چه توسل کنند، خلق و بنده‌ی من است، منم مسبب الاسباب و قاضی الحاجات! پس تمامی خواسته‌ها به من بر می‌گردد، چنان که تمامی محامد به من بر می‌گردد (اَلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِین).
دعا، نذر، توسل و نیت:
بنابر این، تمامی دعاها، نذرها و توسلات، وسیله جستن به سوی اوست و او، دعاها، توسلات، نذرها و قربانی‌ها و تمامی عبادات را به تناسب "خلوص نیت" می‌پذیرد و هیچ گاه میزان ثواب را با طول، عرض، حجم، مقدار، تعداد و کیلویی محاسبه نمی‌نماید، چنان که فرمود:
« لَنْ یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَكِنْ یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْكُمْ كَذَلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ » (الحج، 37)
ترجمه: هرگز [نه] گوشت‌هاى آنها و نه خون‌هایشان به خدا نخواهد رسید، ولى [این] تقواى شماست كه به او مى‌رسد. این گونه [خداوند] آنها را براى شما رام كرد، تا خدا را به پاس آنكه شما را هدایت نموده به بزرگى یاد كنید، و نیكوكاران را مژده ده.
عزاداری‌ها:
عزاداری‌ها و تداوم رسوم خوب در آنها که در هر مملکت، طایفه و قومی متفاوت و متناسب با فرهنگ خودشان می‌باشد، از یک سو "حفظ شعایر" است و از سوی دیگر "اطلاع‌رسانی و تبلیغ"؛ و قعطاً، هم ضرورتش بیش از سیر کردن شکم می‌باشد، و هم آثارش در تداوم حیات و بقای اسلام و انسان، به مراتب بیشتر از خیرات چند تکه لباس یا چند وعده غذا می‌باشد [هر چند که آن نیز ضرورت دارد]، چرا که حیات طیبه‌ی انسان و جامعه، بیش از آن که به خوراک و لباس بستگی داشته باشد، به دین، فرهنگ، شعور، بصیرت و اهداف او در عاقبت اندیشی او بستگی دارد. چنان که همگان در طول تاریخ شاهد بوده و هستند که در رویارویی حق و باطل در مقابل یک دیگر، معمولاً از شکم‌سیرها، خوش‌پوش‌ها و مرفهین بی‌درد خبری نیست و اگر باشد نیز در حمایت و تقویت جناح باطل می‌باشد.
بنابر این، دشمنان اسلام، مسلمانان و بشریت، از این عزاداری‌ها به شدت می‌ترسند و البته به آن می‌تازند، حال در هجوم، به شکلی، با جمله‌ای، با سؤالی، با شبهه‌ای، با نقدی و حتی با استهزایی! اما این عزاداری‌ها، هر سال گسترده‌تر و با شکوه‌تر انجام می‌پذیرد «وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ» - «وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ» و «وَلَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ – ولو سه گروه کافر، مشرک و مجرم را خوش نیاید.
منبع: پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات ایکس – شبهه
