تبیان الگویی برای «رفتار با خانواده» ارائه می‌کند
وبسایت فرهنگی اطلاع‌رسانی تبیان همزمان با ایام حج ابراهیمی، به معرفی الگویی برای رفتار با خانواده مطابق با سیره عملی حضرت ابراهیم خلیل الله(ع) پرداخت.
هومن بهلولی- روابط عمومی
به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی، بخش تاریخ و سیره معصومین(علیه السلام) موسسه فرهنگی اطلاع‌رسانی تبیان این مقاله را بر اساس سیره عملی زندگی حضرت ابراهیم (ع) تهیه و منتشر کرده است.
سعید شیری در این مقاله می نویسد:«برخورد با اعضای خانواده بهترین معیار برای سنجش میزان رشد ایمانی و اخلاقی است، زیرا کسی که با خانواده با صداقت و محبت برخورد کند، خبر از رشد ایمانی و اخلاقی فرد می‌دهد. در این باره امام رضا(علیه السلام) به نقل از رسول گرامی اسلام(صلی الله و علیه وآله) فرمودند: «أَحْسَنُ النَّاسِ إِیمَاناً أَحْسَنُهُمْ خُلُقاً وَ أَلْطَفُهُمْ بِأَهْلِهِ وَ أَنَا أَلْطَفُکُمْ بِأَهْلِی؛ کسی که ایمانش برتر از دیگران است، اخلاقش نیکوتر و به خانواده‌اش مهربان‌تر است و من نسبت به خانواده خود، مهربان‌ترم.» (عیون اخبارالرضا: ج2، ص 38) خداوند متعال در آیاتی از قرآن پیامبران خود را به‌عنوان افرادی یاد می‌کند که در اوج ایمانیات و اخلاقیات قرار دارند، لذا مدام اصرار دارد به این بزرگواران ایمان بیاوریم. در این راستا یکی از مسائل مهمی که خداوند در آیات قرآن ما را به آن توجه داده است، برخورد این پیامبران(علیهم السلام) با خانواده است که می‌توان با تمسک به سیره ایشان به دستاوردهای مناسبی در محیط خانواده رسید. به‌عنوان نمونه، حضرت ابراهیم(علیه السلام) از رسولان صاحب عزمی بود که خداوند در قرآن وی را به‌عنوان اسوه‌ای نیکو معرفی کرده است که با دقت در رفتار حضرت در آیات قرآن می‌توان به برخی قلقهای رفتاری در برخورد با خانواده پی برد. بر اساس روایات عترت(علیهم السلام)، ابراهیم(علیه السلام) بسیار فرد دلسوز، خوش‌برخورد و با محبتی بود که حتی حاضر نبود به تنهایی غذا بخورد. حتی در ماجرای عذاب قوم لوط(علیه السلام) وقتی فرشتگان خبر عذاب آن قوم را نزد ابراهیم(علیه السلام) آوردند، حضرت از خداوند نسبت به عذاب آنها مهلت خواست که فرشتگان در پاسخ به وی گفتند: «یا إِبْراهِیمُ أَعْرِضْ عَنْ هذا إِنَّهُ قَدْ جاءَ أَمْرُ رَبِّکَ وَ إِنَّهُمْ آتِیهِمْ عَذابٌ غَیْرُ مَرْدُودٍ؛ ای ابراهیم! از این [گفتگو] درگذر؛ زیرا فرمان پروردگارت [بر عذاب قوم لوط] فرا رسیده و یقیناً آنان را عذابی بدون بازگشت خواهد آمد.» ابراهیم(علیه السلام) که نسبت به افراد غریبه اینگونه دلسوزی می‌کرد و از سوی دیگر برای قوم فاسق اینچنین از خداوند مهلت می‌خواهد، باید دید که عمق محبت و دلسوزی ایشان نسبت به خانواده‌اش چه مقدار بود؟ به همین دلیل وقتی که ابراهیم(علیه السلام) بنا بر وحی خداوند خانواده خود را در وادی بی آب و علف رها کرد، خانواده وی نه تنها هیچ اعتراضی به این کار نکردند بلکه حضرت را همراهی کردند و به عبادت خدا پرداختند. اما ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود زیرا ابراهیم(علیه السلام) بعد از مدتها که به خانواده خود بازگشت در اولین برخورد به فرزندش فرمود: «یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَى؛ اى پسرگ من من در خواب [چنین] مىبینم که تو را سر مى‌برم پس ببین چه به نظرت مىآید؟» (صافات102) اما اسماعیل(علیه السلام) رفتار بسیار مناسبی از خود نشان می‌دهد. در پاسخ به پدرش ابراهیم(علیه السلام) می‌فرماید: «یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِنْ شَاءَاللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ؛ اى پدر من آنچه را مأمورى انجام بده، ان‌شاءالله مرا از صابران خواهى یافت» و در این بین همسر ابراهیم(علیه السلام) هیچ گونه اعتراضی که باعث ناراحتی حضرت شود، انجام نمی‌دهند.»
متن کامل این مقاله در اینجا قابل مشاهده است.
