شهادت امام على (علیه السلام)

بنا به نوشته مورخین، امام على(ع) در روز جمعه 13 رجب سال سى‌‏ام عام الفیل و در خانه‌ی خدا متولد شدند.
پدر آن حضرت ابوطالب و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. بنابراین امام على(ع) از هر دو طرف هاشمى نسب است.

صفات اخلاقی امام علی:

شکستن بافت طبقاتی:

حـضـرت امـیـرالمـؤمـنین علی علیه السّلام یکی از اهدافش ، شکستن بافت طبقاتی ظالمانه موجود جامعه بود، و اموال را به طور مساوی بین همه افراد جامعه تقسیم می کرد و هیچ فرقی بین پادشاهان و افراد عادی نمی گذاشت.

خنداندن یتیمان:

قنبر می گوید: روزی امـام عـلی عـلیه السّلام از حال زار یتیمانی آگاه شد، به خانه برگشت و برنج و خـرمـا و روغـن فـراهـم کـرده در حـالی کـه آن را خـود بـه دوش کـشـیـد، مـرا اجـازه حمل نداد، وقتی به خانه یتیمان رفتیم غذاهای خوش طعمی درست کرد و به آنان خورانید تا سیر شدند

رسیدگی به محرومان

امـام عـلی عـلیـه السـّلام رسـیـدگـی بـه مـحـرومـان را تـنـهـا بـا دستورالعمل و فرمان انجام نمی‌داد، بلکه شخصا به رفع مشکلات مردم می‌پرداخت. نـان و خـرمـا را درون زنـبـیـل مـی گـذاشـت و بـا دوش مـبـارک حمل می کرد و به فقراء می‌رساند

پرهیز از اخلاق پادشاهان:

سر زدن به خانواده‌های شهداء و رفع مشکلات آن ها:

کمک به یتیمان و همسران شهداء:

شهادت امام علی(ع):

امام على علیه‏ السلام شصت و سه سال زندگانى كرد، ده سال پیش از بعثت، و در سن ده سالگى اسلام آورد. و پس از بعثت‏ بیست و سه سال با رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم زندگانى كرد، سیزده سال در مكه پیش از هجرت در امتحان و گرفتارى به سر برد و سنگین‏ترین بارهاى رسالت آن حضرت را به دوش كشید.

ده سال پس از هجرت در مدینه در دفاع از حضرتش با مشركان جنگید و با جان خود او را از شر دشمنان دین نگاه داشت، تا آن كه خداى متعال پیامبر خود را به سوى بهشت انتقال داد و او را به بهشت آسمانى بالا برد و على علیه‏ السلام در آن روز سى و سه ساله بود، و بیست و چهار سال و چند ماه حق او را از ولایت غصب كردند و او را از تصرف در امور بازداشتند، و آن حضرت در این دوران با تقیه و مدارا مى ‏زیست.

او پنج‏ سال و چند ماه خلافت را به دست گرفت و در این سال ها گرفتار جهاد با منافقان از ناكثین و قاسطین و مارقین (اصحاب جمل و صفین و نهروان) بود چنان كه رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم سیزده سال از روزگار نبوت خود را ممنوع از پیاده كردن احكام آن و ترسان و محبوس و فرارى و مطرود بود و نمى ‏توانست‏ با كافران به جهاد پردازد و از مؤمنان دفاع كند.

سپس هجرت كرد و ده سال پس از هجرت با مشركان به جهاد پرداخت و گرفتار منافقان بود تا خداوند او را به سوى خود برد.

آن حضرت در شب بیست‏ و یكم ماه مبارك رمضان سال چهل هجرى با شمشیر به شهادت رسید عبدالرحمن بن ملجم در مسجد كوفه او را ضربت زد; بدین قرار كه آن حضرت در شب نوزدهم به مسجد رفت و مردم را براى نماز صبح بیدار مى‏ كرد و ابن ملجم ملعون از آغاز شب در كمین حضرتش بود، چون حضرت در مسجد عبورش به او افتاد او كه مطلب خود را پنهان مى‏ داشت و از روى نیرنگ خود را به خواب زده بود ناگهان از جاى جست و ضربتى با شمشیر زهر آلود بر فرق مباركش زد.

آن حضرت روز نوزدهم و شب و روز بیست و یكم را تا نزدیك ثلث اول شب زنده بود آن گاه به شهادت رسید و در حالى كه محاسن شریفش به خون سرش رنگین بود مظلومانه به دیدار خداى خود شتافت.

حسن و حسین علیهم السلام به امر آن حضرت مراسم غسل و تكفین او را عهده‏ دار شدند و بدن شریفش را به سرزمین غرى در نجف انتقال دادند و شبانه پیش از سپیده صبح در همان جا به خاك سپرده شد.

حسن و حسین و محمد پسران آن حضرت علیه‏السلام و عبدالله بن جعفر رضى الله عنه وارد قبر شدند و بنا به وصیت‏ حضرتش اثر قبر پنهان گردید. این قبر پیوسته در دولت‏ بنى ‏امیه پنهان بود و كسى بدان راه نمى‏برد تا آنكه امام صادق علیه‏السلام در ولت‏ بن ى‏عباس آن را نشان داد.