روزه برای دیابت خطری ندارد؟

این سوالی است که این روزها از پزشکان مرتب پرسیده می‌شود. برای پاسخ به این پرسش باید عوارض گرسنگی و تشنگی طولانی در بیماران دیابتی را بشناسیم. عارضه اصلی گرسنگی، کاهش یا افزایش قند خون است.

بخش سلامت تبیان

دکتر رضا کریمی ، فوق‌تخصص غدد و متابولیسم در این باره می گوید:

در بسیاری از مطالعات نشان داده شده،‌ احتمال افت قند خون هنگام روزه‌داری در بیماران دیابتی بخصوص آنهایی که از داروهای مترشحه انسولین مثل گلی بنکلامید استفاده می‌‌کنند و نیز افرادی که تحت درمان با انسولین هستند، چند برابر می‌شود.

این مشکل در مورد بیمارانی که روزهای قبل از ماه رمضان برای کنترل بهتر، دوز دارو یا انسولین شان بیشتر شده است، بسیار بیشتر است. جالب این که در برخی بیماران موقع روزه داری قند خون زیاد می‌شود. این به دلیل کم کردن دارو برای جلوگیری از افت قند است. کم شدن دوز داروهای کاهنده قند خون برای اجتناب از هیپوگلایسمی در اکثر بیماران دیابتی اجتناب‌ناپذیر است و این کار در بسیاری مواقع، منجر به ایجاد هایپرگلایسمی و به هم خوردن کنترل قند خون می‌ شود.

عارضه اصلی تشنگی طولانی غلیظ شدن خون و ایجاد لخته‌های خونی و بسته شدن رگ‌های مغزی و قلبی است. در بیمارانی که قند خون شان بالاتر از 180 است، ادرار زیاد و ننوشیدن آب موجب بروز کم آبی پیش رونده در بدن می‌شود.

این بیماران اگر در ماه‌های گرم،‌ مبادرت به روزه‌داری کنند،‌ بخصوص اگر مجبور به فعالیت در ساعات روز باشند، در معرض ایجاد دهیدراتاسیون یا همان کم‌آبی هستند. کم‌آبی در بدن می‌تواند چند خطر عمده ایجاد کند:

اول: ایجاد سنکوپ به دلیل این که بیماران دیابتی همزمان دچار مشکلات اعصاب داخلی قلب و عروق هستند.

دوم: افزایش احتمال لخته شدن خون به خاطر زیاد شدن غلظت خون و عوارض بعدی آن شامل سکته‌های مغزی.

سوم: افزایش احتمال لخته شدن خون در رگ‌های چشم و به دنبال آن نابینایی.

با وجود خطرات بالا باید چند نکته را به خاطر سپرد:

بسته به شدت دیابت، داروهای مصرفی، سن بیمار، بیماری‌های همزمان و شدت فعالیت بیمار در طول روز میزان خطر روزه داری از کم تا بسیار زیاد متفاوت است. ما به عنوان پزشک وظیفه داریم، میزان خطر را بیان کنیم و این بیمار است که تصمیم می‌گیرد بر اساس اعتقادات خود چگونه عمل کند.

در پایان بحث،‌ افرادی را که با وجود دیابت، گروه کم‌خطر برای روزه‌داری تلقی می‌شوند، معرفی می‌کنیم:

بیماران دیابتی نوع دو که با شیوه زندگی مناسب (تغدیه و ورزش) و داروهای کم‌عارضه مثل متفورمین و آکاربوز کنترل می‌شوند،‌ به شرط این که اولا قند خون متوسط آنها کمتر از 150 باشد و در طول روز قند خونشان بالاتر از 180 نباشد و ثانیا بیماری همزمان دیگری (بیماری قلبی، چشمی و کلیوی) نداشته باشند.

منبع : جام جم